Ιδιαίτερη άποψη για τις θεραπείες που υπόσχονται ότι “διορθώνουν” την ομοφυλοφιλία φαίνεται πως είχε ο πατέρας της ψυχανάλυσης, Σίγκμουντ Φρόυντ.
Σε ένα γράμμα που είχε στείλει στον Alfred Kinsey και δημοσιέυτηκε το 1951 από το American Journal of Psychiatry, ο Φρόυντ αν και δεν καταδικάζει την ιδέα μιας τέτοιας θεραπείας, τονίζει ότι “δεν υπάρχει τίποτα κακό στο να είναι κάποιος gay” και ότι δεν κατηγοριοποιεί την ομοφυλοφιλία στην ομάδα των ασθενειών. Αναφέρει μάλιστα τους Πλάτωνα, Μικελάντζελο και Λεονάρντο Ντα Βίντσι ως αξιόλογους άνδρες που ήταν gay.
Συνεχίζοντας, καταλήγει πως ο στόχος μιας θεραπείας πρέπει να είναι όχι η “δημιουργία ενός κανονικού ετεροφυλόφιλου”, αλλά η επίτευξη της συναισθηματικής και νοητικής αρμονίας.
