Vasilis ThanopoulosΔεν σας κρύβω, πώς κάθε φορά που βρίσκομαι σε μια συζήτηση σχετικά με τα «gay (friendly) icons» στην Ελλάδα, το όνομα της Παναγιωτοπούλου είναι το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό.
Η είδηση θανάτου της Άννας Παναγιωτοπούλου άγγιξε τις ψυχές πολλών ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων (και τη δική μου) που έσπευσαν να την αποχαιρετήσουν μέσα από τα social media. Πιθανότατα γιατί η Άννα μέσα από το χιούμορ και τους ρόλους της κατάφερε κάτι πολύ σπάνιο. Να αναδειχθεί σε ένα τηλεοπτικό «ασφαλές μέρος» για πολλά από εμάς που το είχαμε/έχουμε ανάγκη.
Δεν σας κρύβω, πώς κάθε φορά που βρίσκομαι σε μια συζήτηση σχετικά με τα «gay (friendly) icons» στην Ελλάδα, το όνομα της Παναγιωτοπούλου είναι το πρώτο που μου έρχεται στο μυαλό. Όχι τόσο γιατί μπορεί να ανακαλέσω εύκολα δημόσιες δηλώσεις και απόψεις της γύρω από τα ΛΟΑΤΚΙ+ ζητήματα (όπως σε περιπτώσεις άλλων καλλιτεχνών), αλλά γιατί μέσα από τους ρόλους της με έκανε πολλές φορές να ταυτιστώ μαζί της και να διαπραγματευτώ (σε κάποιες περιπτώσεις με το ίδιο χιούμορ, μέχρι και με τις ίδιες ατάκες) τις δικές μου/μας δύσκολες ιστορίες.
Ας πάρουμε το παράδειγμα της Μαντάμ Σουσού που ονειρεύτηκε με κάθε τρόπο (όπως πολλ@ από εμάς) μια ζωή μακριά από τη δυσφορία της δική της πραγματικότητας. Το παράδειγμα της Όλγας Χαρίτου που έβρισκε πάντα τον τρόπο να (χαμο)γελά ακόμη κι όταν χρειάστηκε να μείνει πάλι με την οικογένεια της και κυρίως το παράδειγμα της Χριστίνας Μαρκάτου που έπρεπε να κρύβει αυτόν που αγαπά λόγω των κοινωνικών αντιλήψεων και να ζει με τον φόβο της διαπόμπευσης.
Μέσα από το ταλέντο της η Άννα Παναγιωτοπούλου κατάφερνε να ανασύρει όλες τις πτυχές των ιστοριών που διαπραγματευόταν, συμπεριλαμβανομένων και των κουήρ. Και ήταν αυτό ακριβώς ταλέντο της Άννας Παναγιωτοπούλου που μεταμόρφωνε – για εμάς- αυτές τις ιστορίες σε κουήρ αφηγήματα. Και είναι αυτός ακριβώς ο λόγος που τόσο εγώ όσο και πολλά ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα βάζουν στο repeat τις σειρές της κάθε φορά που θέλουν να γελάσουν, να ταυτιστούν και να αισθανθούν ότι αναγνωρίζονται.
Η είδηση του θανάτου της με έκανε να θυμηθώ ένα κορίτσι στο σχολείο που είχε δει τις «Τρεις Χάριτες» σε επανάληψη και κάπως περιπαικτικά μου είχε πει πως «εσύ από Τρεις Χάριτες, θα ήσουν σίγουρα η Όλγα». Αυτό το σχόλιο της συμμαθήτριάς μου στάθηκε η αφορμή να γνωρίσω (τηλεοπτικά) την Άννα Παναγιωτοπούλου. Κάπως έτσι, λοιπόν, αποφάσισα να παρακολουθήσω αυτή την Όλγα και δεν σας κρύβω πώς πολύ σύντομα κατάλαβα ότι εκείνο το κορίτσι είχε δίκιο… σίγουρα θα ήμουν αυτή.
Αντίο Άννα, έκανες τα χρόνια που μεγάλωσα κάπως πιο εύκολα!
