Η άποψη ότι η οικογένεια είναι το πιο σημαντικό πράγμα είναι ευρέως διαδεδομένη. Ταυτόχρονα, ο ορισμός μας για την οικογένεια επεκτείνεται – οι οικογένειες που επιλέγουμε γίνονται πιο δημοφιλείς, μερικοί άνθρωποι μεγαλώνουν μαζί ένα παιδί, οι μονογονείς, και οι ομόφυλοι γονείς αποκτούν περισσότερα δικαιώματα, και οικογένειες με τρεις ή περισσότερους ενήλικες που ανατρέφουν παιδιά βγαίνουν από τις σκιές.
Ο δρ. Ian Jenkins (αριστερά) γνώρισε για πρώτη φορά τον σύντροφό του Alan (κέντρο) στην ιατρική σχολή, και στην αρχή οι δύο τους διατήρησαν τη σχέση τους σε επαγγελματικό επίπεδο παρά την έλξη τους. Μόλις τελείωσε η συνεργασία τους, ο Alan ζήτησε από τον Ian να βγουν παρέα.
«Υπήρχε κάτι, αλλά δεν ήταν ξεκάθαρο. Είναι ραντεβού; Απλά κάνουμε παρέα; Ποια είναι η κατάσταση; Έτσι, κατέληξα από μόνος μου να πω ότι ήταν ραντεβού», λέει ο Jenkins γελώντας.
Αυτό το πρώτο ραντεβού έτυχε να γίνει την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, ο Jenkins έφτιαξε σπιτική πίτσα στον Alan, κι έτσι ερωτεύτηκαν.
Μερικά χρόνια αργότερα θα συνειδητοποιούσαν ότι μέσα σε αυτήν την αγάπη, είχαν χώρο για άλλον έναν σύντροφο.
Αυτή ήταν η αρχή ενός μεγάλου ταξιδιού.
Στο νέο βιβλίο «Three Dads and a Baby: Adventures in Modern Parenting» (στα βιβλιοπωλεία από την Cleis Press), ο Jenkins γράφει για τη ζωή του με τους δύο του συντρόφους και τα παιδιά τους, που μεγαλώνουν οι τρεις τους. Το 3χρονο παιδί τους με το όνομα Piper, και το 2χρονο με το όνομα Parker, που μάλλον είναι τα πρώτα παιδιά στις Η.Π.Α. που έχουν τρεις polyamorous γονείς, που αναφέρονται στα πιστοποιητικά γεννήσεώς τους.
Πριν από αυτήν =, όλες οι σχέσεις του Jenkins ήταν μονογαμικές, αλλά αναρωτήθηκε αν ήταν έτσι απλά και μόνο, επειδή δεν ήξερε ακόμη ότι ήταν polyamorous, ή ότι απλά δεν ήξερε ότι το να έχει πολλούς συντρόφους, ήταν εφικτό. «Με το πρώτο μου αγόρι ήμασταν μαζί έξι χρόνια. Περάσαμε έξι μονογαμικά χρόνια μαζί», λέει. «Δεν ήξερα ότι αυτό ήταν πραγματικά μια επιλογή, όταν ήμουν μικρότερος. Αυτή η εξαετής σχέση έληξε, επειδή ήθελε να γνωρίσει κι άλλους ανθρώπους. Δεν είχε φιλήσει ποτέ κανένα άλλο άτομο εκτός από εμένα.»
Ο Jenkins τελικά χώρισε μαζί του, υποθέτοντας ότι η μονογαμία ήταν η μόνη επιλογή. Τώρα, ξέρει ότι μπορεί να γίνει και διαφορετικά.
«Δε χρειάζεται απαραίτητα να εγκαταλείψεις ένα υπέροχο πλάσμα για να έχεις ένα άλλο υπέροχο πλάσμα» εξηγεί.
Όταν, μετά από κάτι περισσότερο από μια δεκαετία μαζί, ο Ian και ο Alan αποφάσισαν να προσθέσουν ένα τρίτο άτομο στη σχέση τους, βρήκαν τις εφαρμογές γνωριμιών την καλύτερη επιλογή. Εκε,ί συναντήθηκαν με τον δεύτερο σύντροφό τους. «Απλώς, το διαδίκτυο είναι ο τρόπος που συναντιούνται οι άνθρωποι αυτές τις μέρες», λέει ο Jenkins, «και μπορεί να είναι ένα υπέροχο μέρος για να ξεκινήσετε μια νέα όμορφη σχέση.»
Αυτό ήταν πριν από οκτώ χρόνια. Μόλις ο Jeremy έγινε το τρίτο μέλος της σχέσης, οι τρεις άρχισαν να συζητούν για την απόκτηση παιδιών στην οικογένεια. Ο Ian και ο Alan είχαν μιλήσει για το ότι θα ήθελαν να αποκτήσουν παιδιά στο μέλλον, αλλά όταν ο Jeremy ήρθε στη σχέση, οι συζητήσεις άρχισαν να σοβαρεύουν.
«Ο καθένας από εμάς φέρνει κάτι διαφορετικό στην εξίσωση», λέει ο Jenkins για την απόφαση.
«Χωρίς και τους τρεις μας, δε θα είχαμε τα παιδιά.»
Οι τρεις γνώριζαν ένα ζευγάρι γυναικών, που είχαν δύο εναπομείναντα έμβρυα από το δικό τους ταξίδι εξωσωματικής γονιμοποίησης, και έψαχναν κάποιον που εμπιστεύονταν να τα δωρίσουν. Οι γυναίκες ήξεραν ότι οι άντρες ήθελαν να επεκτείνουνπαιδιά, οπότε πήγαν στον Jeremy και του είπαν ότι θα ήταν πρόθυμες να δωρίσουν τα έμβρυά τους στο τρίο τους και να δημιουργήσουν μια εκτεταμένη οικογένεια.
«Δεν το αποφασίσαμε αμέσως», λέει ο Jenkins. «Αλλά ξεκινήσαμε να κάνουμε συζητήσεις όπως, «Θέλουμε να το κάνουμε; Είναι καλή επιλογή για εμάς;» Και είχαμε μεγάλες συζητήσεις σχετικά με το «Ποιες είναι οι αξίες μας; Πώς θέλουμε να μεγαλώσουμε αυτά τα παιδιά; Ανησυχούμε για το ότι θα διαφέρουν, γιατί δεν έχουν μόνο δύο γκέι μπαμπάδες, αλλά τρεις; Αυτό είναι σωστό για εμάς και για εκείνα;»
Μόλις ήταν σίγουροι ότι ήξεραν τις απαντήσεις, είπαν το ναι. Και αυτό, λέει ο Jenkins, ήταν η καλύτερη απόφαση που είχαν πάρει ποτέ.
«Λοιπόν, το να είσαι μπαμπάς είναι πολύ εύκολο», λέει.
«Ήμουν πραγματικά ανήσυχος πριν το κάνω. Ότι δε θα αγαπούσα τα παιδιά αμέσως. Ξέρετε, δεν ήμουν ποτέ άνθρωπος που ήθελε παιδιά… Αλλά θα σου πω, όταν πραγματικά έχεις ένα παιδί, το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι, είναι ότι αν κάποιος πειράξει αυτό το μωρό, θα πολεμήσω με 10 αρκούδες.»
Αμέσως, θυμάται, ήταν πρόθυμος να εγκαταλείψει τα πάντα για να κρατήσει το μωρό του ασφαλές. Είναι οι μικρές στιγμές που κάνουν την πατρότητα τόσο πολύτιμη, λέει:
«Όταν μιλάς στο μωρό και σου χαμογελάει, ή σου απαντά. Ή τώρα, που τα παιδιά είναι μεγαλύτερα, είναι όταν σ’ αγκαλιάζουν και παίρνεις το βάρος ενός στοργικού παιδιού πάνω σου, και σου λένε γλυκά πράγματα», αυτά τα πράγματα είναι που καταλήγουν να γίνονται μεγάλες στιγμές.
«Μία φορά ήρθε σε μένα», λέει για την Piper. «Έτσι ξαφνικά έρχεται και που λέει, «Μπαμπά, ήθελα απλώς να σου πω ότι σε αγαπώ τόσο πολύ», και ήμουν τύπου, «Ω, Θεέ μου. Δεν με πειράζει να διαγνωσώ με καρκίνο αύριο, θα είναι οκ, γιατί έχω αυτήν την εμπειρία με το παιδί μου.»
Σήμερα, ο Jenkins ζει το όνειρό του και θέλει να ξέρουν κι οι άλλοι ότι μπορούν.
Αναφέρει, ότι η χαρά του να είσαι σε ένα σταθερό τρίο είναι πέρα από την εμπειρία της πατρότητας.
«Μερικές φορές οι άνθρωποι θέλουν τον σύντροφό τους για τον εαυτό τους, αλλά αισθάνονται άβολα να φανταστούν ότι ο σύντροφός τους μπορεί να βγαίνει με κάποιον άλλον», λέει. «Πρέπει πραγματικά να αφήσεις τη ζήλια να φύγει, και να σκεφτείς τι είναι καλύτερο για τον σύντροφό σου, και να μπορείς να βρεις τη χαρά στη χαρά του άλλου, και να γιορτάσεις τα υπέροχα πράγματα που συμβαίνουν και σε εκείνον.»
Μόλις το κάνετε αυτό, όλα είναι δυνατά. «Το να μπορώ να στηρίζω κάποιον, να στηρίζω την ευτυχία του, είναι ένα μεγάλο συναίσθημα για μένα», λέει ο Jenkins. «Αν λοιπόν το σκεφτούν οι άνθρωποι και κάνουν αυτές τις συζητήσεις, καθώς ξεκινούν τις σχέσεις τους, αυτό ανοίγει μια εντελώς νέα δυνατότητα για εκείνους.»
Και όπως δείχνει αυτό το ζευγάρι και τα παιδιά του, είναι πράγματι μια όμορφη δυνατότητα.
