Λίγο πριν τελειώσει η φετινή θεατρική σεζόν, ξεχωρίζουμε 5 παραστάσεις με κυρίαρχη queer θεματολογία που δεν πρέπει να χάσετε!
Οι Αναστατώσεις του Οικότροφου Τέρλες (Τετάρτη και Κυριακή στο Πόρτα, μέχρι 24/4)
Σε ένα στρατιωτικό οικοτροφείο της Αυστροουγγαρίας, στην αυγή του 20ου αιώνα, μια παρέα από νεαρά αγόρια «συλλαμβάνουν» έναν συμμαθητή τους να κλέβει και αποφασίζουν να τον εκβιάσουν ώστε να γίνει «σκλάβος» τους. Τον βιάζουν, τον βασανίζουν, τον μηδενίζουν, έτσι ώστε μειώνοντας τον σε μια άφυλη μη-οντότητα να μην χρειάζεται να έρθουν αντιμέτωποι οι ίδιοι με τη σεξουαλικότητα τους που βράζει.
Στο κέντρο της ιστορίας, πρωταγωνιστής: όχι το θύμα, αλλά ένας από τους θύτες: ο νεαρός Τέρλες αντιστέκεται να ακολουθήσει τους φίλους του σε αυτό το βασανιστήριο. Η σκηνοθέτις Γεωργία Μαυραγάνη έχει καταφέρει να συνθέσει μια σειρά από ζωντανές εικόνες, μυστικές βίαιες εξομολογήσεις σε κλειστές κάμαρες φωτισμένες μόνο κάτω από θαμπές λάμπες. Μια αδιστακτη καταβυθιση στο σκοτάδι της εφηβικής σεξουαλικοτητας, με τους τοίχους του Οικότροφειου Αρρενων να σε πνίγουν, μαζί με τις ηθικές εντολές των αρχών του περασμένου αιώνα, της εποχής και κοινωνίας που γέννησε τον φασισμο. Η σημαντικότερη, συναισθηματικά, σε ένταση, σε ειλικρίνεια, σε ευθύτητα, σε ωμότητα, queer παράσταση φέτος – και η πιο αδυσώπητα έντονη θεατρική εμπειρία.
Περι Φύσεως (Πέμπτη έως Κυριακή στο Bios – μέχρι 24/4)
Αύγουστος, απόγευμα, Παραμονή του Σωτήρος και δυο άγνωστοι άντρες συναντούνται σε ένα απόμερο λιμανάκι κάποιας ελληνικής παραλίας, καθώς σουρουπώνει, ανάμεσα σε ξύλινα ζωγραφισμένα στο χέρι κύματα σε μια εντυπωσιακή κατασκευή σκηνικού. Συζητούν περί ανέμων και υδάτων, για ώρες, και ώρες, και ώρες, ενώ λίγα μέτρα πιο πέρα τραγουδάει μόνη της, η γυναίκα του ενός.
Αυτό που έχει σημασία δεν είναι αυτά που λένε, τα φιλοσοφικά και τα κάπως προσωπικά, όσα επιτρέπουν οι κανόνες καθωσπρεπισμού της κοινωνίας, τα πάνω από το νερό, αλλά όσα κρύβονται κάτω από τα κύματα που κοχλάζουν. Τα υπονοούμενα, οι αμήχανες σιωπές, το ένα φιλί που κλέβεται πολύ νωρίς ανάμεσα τους χωρίς να αναγνωριστεί στο κείμενο. Αυτή είναι η πιο συνεκτική, με σαφή άποψη και συμπυκνωμένο όραμα, δουλειά της Bijoux de Kant στο θέατρο. Βρίσκει την σεξουαλική ένταση κάτω από τις λέξεις και την κάνει ωμή, άβολη για τους χαρακτήρες ποίηση. Μια ολόκληρη εποχή τραγουδά για συναισθήματα που δεν άφησε ποτέ να βγουν στην επιφάνεια, αυτά όμως ποτέ δεν πνίγηκαν και βρήκαν τρόπο να λάμψουν.
Την Λένε Εύα (Κυριακή και Δευτέρα στο Αλκμήνη)
Σε ένα εξαιρετικά προσεγμένο σκηνικό, η Εύα, η πιο διάσημη και εμβληματική τρανς αρτίστα στην Ελλάδα, απαντάει στις ερωτήσεις ενός δημοσιογράφου για τη ζωή της.
Όχι μόνο τις δόξες στο θέατρο και την τηλεόραση, τη μεγάλη ζωή και τη γκλαμουριά, αλλά και τα σκοτεινά σημεία. Όχι λίγα: φυλακή, μια και δυο φορές, κακοποίηση από τις αρχές, ορφανοτροφείο, παρολίγον βιασμός, πορνεία, πιάτσες… Τόσα επεισόδια που δεν χωρούν ούτε σε δύο ή τρεις ζωές. Ετερόκλητα στοιχεία τα οποία έρχονται και κουμπώνουν πάνω σε μια συγκλονιστική προσωπικότητα, στον τρόπο με τον οποίο παρουσιάζονται. Με χιούμορ, με αυτοκριτική, με μια αξιοπρέπεια που έχει κερδιθεί με πόνο. Και πιο σημαντικό: περήφανα, χωρίς ντροπή για τίποτα. Κι αν υπάρχει μετάνιωμα, κυρίως για τη σύγκριση του τότε με το τώρα, του πλούτου που σπαταλήθηκε με την δύσκολη σημερινή καθημερινότητα για το νοίκι και το φαγητό – και εδώ αφοπλιστικά ειλικρινής, χωρίς κομπλεξικές ψεύτικες εικόνες. Μια ουσιαστική καταγραφή της gay και trans αλήθειας μας, και θα έπρεπε να ειναι υποχρεωτική θέαση για κάθε ελληνίδα αδερφή.
Smiley (Δευτέρα-Τρίτη στο Άβατον, μέχρι 26/4)
Το σύγχρονο gay αντίστοιχο αυτών των κλασσικών ρομαντικών κωμωδιών με αταίριαστα ζευγάρια τύπου Κάρυ Γκραντ και Κάθρυν Χέπμπορν, για τη γενιά του grindr!
Μια κωμωδία για τις σύγχρονες σχέσεις, η οποία διασκεδάζει έξυπνα τον τρόπο που όλα αυτά τα apps (whatsapp, grindr, facebook) έχουν αλλάξει τον τρόπο που λειτουργούμε κοινωνικά και ψυχολογικά. Γιατί αυτό το «έστειλα whatsapp και είδα τα δυο τικ ότι διαβάστηκε ενώ πριν δυο ώρες έκανες τσεκιν στους πιλάτες και νέο φίλο στο φμπ έναν χωρίς μπλούζα στο άβαταρ» το έχεις ζήσει και συ και ξέρεις – όπως ξέρεις και πόσα διπλά και τριπλά νοήματα μπορεί να έχει ένα σκέτο « smile emoticon » την κατάλληλη στιγμή/ώρα, από το κατάλληλο άτομο. Αρκετό για να σου αλλάξει μια ζωή. Δεν ήλπιζα πια οτί θα βλέπαμε μια τόσο απενοχοποιημένη και ειλικρινή gay παράσταση στην Αθήνα – χαρά!
Συνέβη σε Χάλκινη Άμμο (Δευτέρα-Τρίτη στο Παραμυθίας)
Το ένατο έργο του βραβευμένου θεατρικού συγγραφέα και ηθοποιού Στέφανου Κακαβούλη (Παιδιά του πατρός, ΒΕΝΤ) πραγματεύεται την ερωτική σχέση μεταξύ δύο αντρών που υπηρέτησαν μαζί στο στρατό έχοντας ο ένας για τον άλλον συναισθήματα που δεν εκδηλώθηκαν ποτέ στη διάρκεια της θητείας. Μετά χάνονται. Ο ένας κάνει οικογένεια ακολουθώντας μια ετεροφυλόφιλη ζωή ενώ ο άλλος μια συνειδητά ομοφυλόφιλη. Συναντώνται μετά από 15 χρόνια και τα συναισθήματα αυτά που έχουν μεγεθυνθεί μέσα τους βρίσκουν τώρα ευκαιρία να εκφραστούν επηρεάζοντας δραστικά τη μέχρι τώρα ζωή τους.
Στο κείμενο του Στέφανου Κακαβούλη είναι σημερινό με έναν πολύ άμεσο τρόπο, με καθημερινή γλώσσα και ματιά, ακόμα κι αν σε σημεία προδίδεται από δραματικές εξάρσεις και άβολες σκηνοθετικές επιλογές. Στο κέντρο μιας παράστασης με τα πάνω κάτω της, μια μοναδική σειρά σκηνών, απίστευτα αληθινών και αναπάντεχα οικείων, ένα συνολογικό post-coitus υποσυνείδητο που γίνεται σκηνική πράξη χωρίς περιστολές και φίλτρο: η σεξουαλική ένταση πριν την ερωτική συνεύρεση των δυο ηρώων και η μοναδική συνέχεια της, τα όσα δυο άνθρωποι μπορούν επιτέλους να συζητήσουν και να μοιραστούν ξαπλωμένοι στο ίδιο κρεβάτι. Μαγεία.
