Κάθε μέρα που περνά μαθαίνουμε κι από μια πράιντ διοργάνωση που είτε αναβάλλεται για πιο ασφαλείς και αισιόδοξες περιόδους είτε ακυρώνεται εντελώς. Κι όσο κι αν συμφωνώ με την αναγκαιότητα αυτών των αποφάσεων, δεν σας κρύβω πως πιάνω τον εαυτό μου να αισθάνεται ένα είδος βαθιάς στεναχώριας και θλίψης.
Από τη στιγμή που τέθηκε η χώρα μας σε κατάσταση καραντίνας καλούμαστε να κάνουμε υποχωρήσεις σε συνήθειες, εμπειρίες και γενικά στη ζωή που είχαμε συνηθίσει. Κι είναι εντάξει, αν αυτές οι υποχωρήσεις είναι υπό προϋποθέσεις και συμβάλλουν στην προστασία της υγείας και της ζωή μας. Δεν είμαι όμως και χωρίς κόστος και κυρίως δεν είναι όλες το ίδιο.
Το λέω αυτό γιατί κάποιες από τις ελάχιστες φορές, που έχω αναγνωρίσει τη στεναχώρια μου για την ακύρωση των φεστιβάλ υπερηφάνειας, έχω εισπράξει αντιδράσεις τύπου, “έλα μωρέ, αφού καμία συναυλία δε γίνεται αυτές τις ημέρες” ή ακόμη χειρότερα “εδώ έκλεισαν τις εκκλησίες και δεν μπορεί ο κόσμος να πάει”.
Ξέρετε κάτι; Για κάποιους και κάποιες από εμάς ένα πράιντ είναι η ίσως η μοναδική ημέρα που έχουμε που για να διαδηλώσουμε – όχι για τις μουσικές μας συνήθειες – αλλά για τις ταυτότητες μας. Αυτές που όλο τον υπόλοιπο χρόνο βλέπουμε να παραμερίζονται, να διακρίνονται και να λοιδορούνται. Για κάποιους και κάποιες από εμάς είναι η ίσως η μοναδική ημέρα που βγαίνουμε από την ντουλάπα και που παίρνουμε μια γεύση για το πώς θα έπρεπε να είναι τα πράγματα. Για κάποιους και κάποιες από εμάς, χωρίς αυτή την ημέρα τα πράγματα θα ήταν δυσκολότερα, πιο σκοτεινά και θα αισθανόμασταν τόσο μόνοι και μόνες. Γιατί γιαπολλούς και πολλές από εμάς, το δικαίωμα να είμαστε ο πραγματικός μας εαυτός προσπαθεί να χωρέσει σε μία μόνο ημέρα, όταν ο περισσότερος κόσμος το έχει για 365.
Κι αυτή τη συναισθηματική απώλεια ενός πράιντ τη νιώθουμε όσο κι αν καταλαβαίνουμε γιατί τη βιώνουμε.
Αφήστε μας, τουλάχιστον, να την αναγνωρίσουμε για να τη διαχειριστούμε, χωρίς να την/να μας υποτιμάτε.
