«Στο μπλουζάκι μου θα γράψω… σας βλέπω και σας αγαπώ». Η Μαρίνα Σάττι αλλάζει για εμάς τους στίχους του (viral) τραγουδιού της και μιλά αφιλτράριστα για την πιο unapologetic εκδοχή του εαυτού της, προσκαλώντας μας συγχρόνως στον υπέροχο – και γεμάτο με περήφανες «LOLES» – κόσμο της!
Πριν από λίγο καιρό –και θα ήθελα να ξεκινήσουμε με αυτό– έκανες μια ανάρτηση στην οποία, με αφορμή ένα «πέσιμο» που σου έκαναν δημοσιογράφοι στο αεροδρόμιο, αναφέρθηκες σε μια «βάρβαρη παραβίαση» αλλά και σε μια «μορφή βίας». Επειδή νιώθω ότι στη δημοσιογραφία κάπως σαν να έχουμε κανονικοποιήσει τέτοιες συμπεριφορές, θα ήθελα να μιλήσουμε λίγο γι΄αυτό.
Ειλικρινά, είναι τιμή μου να υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται για αυτό που κάνω και που θέλουν να μάθουν για μένα. Όπως κατανοώ και αναγνωρίζω και τη δουλειά όλων αυτών των ανθρώπων που ξεκινούν από την Αθήνα και έρχονται μέχρι το αεροδρόμιο στα Σπάτα, μόνο για να πάρουν κάποιες δηλώσεις. Νιώθω ευγνωμοσύνη για όλο αυτό. Απλώς, έχουν τύχει αρκετά περιστατικά στα οποία έχω εκλάβει ότι δεν βρίσκονται εκεί για να πάρουν κάποια απάντηση, αλλά για να βγει κάποιος τίτλος. Και εκεί είναι που νιώθω ότι ξεπερνιούνται τα όρια. Όπως είπα και πρόσφατα, στο παρελθόν είχαν καλέσει στο τηλέφωνο τη μητέρα μου – η οποία δεν έχει καμία σχέση με τον χώρο – και είχαν παίξει τη φωνή της ηχογραφημένη στον αέρα, χωρίς εκείνη να ξέρει. Έχουν δείξει εικόνες με την ανήλικη αδερφή μου στην τηλεόραση συνοδευόμενες από εικασίες και σχολιασμούς που ο καθένας μπορεί να μεταφέρει στο σχολείο της ή στην ίδια. Κάποια στιγμή, κάποιος είχε τραβήξει κρυφά πλάνα από το γύρισμα ενός βίντεο κλιπ που ετοιμάζαμε – για το οποίο είχαμε δουλέψει πολύ- και όταν το αντιληφθήκαμε τον παρακαλέσαμε να μην τα δημοσιεύσει. Τελικά συμφώνησε αλλά υπό την προϋπόθεση να του δώσω συνέντευξη στην κάμερα. Ή, μια άλλη φορά, μετά από συναυλία που χαιρετούσα τον κόσμο, με πλησιάζει μια κοπέλα και μου ζητά να βγούμε μαζί μια φωτογραφία. Και τη στιγμή που ανοίγει την κάμερα του κινητού, αρχίζει και μου κάνει ένα σωρό ερωτήσεις. Συνειδητοποίησα πως ήταν δημοσιογράφος μιας εκπομπής και βιντεοσκοπούσε τη συνάντησή μας. Μου έχουν τύχει κι άλλα. Όλα αυτά είναι παρεμβατικά, βεβαίως. Πρόσφατα, κάποιος είπε ότι «η Σάττι δυσκολεύεται να ενταχθεί στην ελληνική σόουμπιζ». Ξέρεις κάτι; Πουθενά δε θέλω να ενταχθώ. Ίσως μόνο στον δικό μου χώρο. Ο οποίος συνεχώς αναδιαμορφώνεται – όπως και εγώ.
Όλη αυτήν την παρεμβατικότητα τη βιώνεις κι αλλού;
Όχι, η αλήθεια είναι πως έξω στον δρόμο δεν βιώνω τίποτα το αρνητικό. Αντιθέτως, λαμβάνω πολλή αγάπη και χαίρομαι πολύ όταν οι άνθρωποι με πλησιάζουν και μου μιλούν άνετα – όπως άνετα τους απαντώ κι εγώ. Το ίδιο συμβαίνει και στις συναυλίες μου. Υπάρχει αυτή η σχέση και η σύνδεση πια με τους ανθρώπους που με ακολουθούν γιατί μας συνδέουν πρώτα από όλα τα τραγούδια. Τους αγαπάω κι είμαι πραγματικά ευγνώμων – εύχομαι να καταφέρνω να τους το ανταποδίδω με τα πράγματα που φτιάχνουμε μαζί με την ομάδα. Στα media – όπως και στα social media – σίγουρα υπάρχει μια κουλτούρα «αγανάκτησης» και «αρνητισμού», που συχνά οδηγεί σε τοξικές συμπεριφορές και επιφανειακές αντιδράσεις. Είναι σημαντικό, ωστόσο, να πούμε – μιας και αρκετά ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα μπορεί να εισπράττουν αυτόν τον αρνητισμό – ότι αυτό που συμβαίνει στο διαδίκτυο δεν αποτελεί δημοσκόπηση. Δεν είναι αντιπροσωπευτικό της κοινωνίας. Οι άνθρωποι που μπαίνουν και γράφουν αρνητικά σχόλια έχουν πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά – όπως μας λένε και οι άνθρωποι που ειδικεύονται σε αυτά τα ζητήματα.
Θέλω να μείνουμε λίγο και σε αυτό το «πουθενά δε θέλω να ενταχθώ» που είπες πριν.
Είναι κάτι που το έχω εκφράσει και στο παρελθόν. Πάντα δυσκολευόμουν να ενταχθώ και να «χωρέσω». Όχι, επειδή δεν μου άρεσε τίποτα – το αντίθετο. Αλλά επειδή μου άρεσαν πολλά. Έβλεπα, ωστόσο, ότι τα πλαίσια που υπήρχαν εκεί έξω ήταν κάπως «στενά» ή δεν μου ταίριαζαν ακριβώς. Και νομίζω πως η αληθινή επιτυχία σήμερα – για μένα τουλάχιστον – είναι ότι, μετά από ένα μακρύ προσωπικό ταξίδι, έχω καταφέρει να παρουσιάσω τον εαυτό μου όσο πιο ειλικρινά μπορώ. Δημιουργώντας χώρο για εμένα και για την παρέα μου – φτιάχνοντας τον δικό μας χώρο. Όπως λέει και το ζάρι « I’m gonna do it my way». Αυτό το ταξίδι ελπίζω να μπορείς να το δεις και μέσα από τα τραγούδια μου.
Τι εννοείς;
Ξεκινώντας από το «Θα σπάσω κούπες», που ήταν το πρώτο μου τραγούδι, παρουσίασα μια πλευρά του εαυτού μου. Το είχα φτιάξει μόνη μου, παρέα με φίλους. Tην επόμενη χρονιά, αποφάσισα να φτιάξω κάτι διαφορετικό, συστήνοντας ένα άλλο κομμάτι του χαρακτήρα μου: πιο street, πιο urban, πιο εξωστρεφές, πιο σύγχρονο. Και κάπως έτσι γεννήθηκε η «Μάντισσα». Μου άρεσε πολύ αυτή η ιδέα του να βγουν κορίτσια στον δρόμο και να περπατήσουν, όπως κάνω κι εγώ με τις φίλες μου. Ειδικά εκεί, στον δρόμο στου Ψυρρή όπου γυρίστηκε το κλιπ, και που τότε λάμβανε χώρα trafficking, θέλαμε να χορέψουμε και να «ξαναορίσουμε» το τοπίο από την αρχή. Θυμάμαι ότι την ώρα του γυρίσματος σταματούσαν τα κορίτσια και τα ρωτούσαν «πόσο πάει;». Μου άρεσε πολύ που βγήκαμε εκεί και κάναμε reclaim τον δρόμο, περπατώντας με αυτό το attitude «We own the street», όπως βλέπουμε συνήθως να κάνουν τα αγόρια στα βιντεοκλίπ. Μου άρεσε πολύ, γιατί κι αυτό είναι ένα κομμάτι του εαυτού μου. Παρότι πήγε πολύ καλά, δεν σκέφτηκα να το επαναλάβω. Έχω καταλάβει ότι όταν πας να επαναλάβεις κάτι που δούλεψε και είχε επιτυχία, δεν λειτουργεί. Νομίζω τα πράγματα πετυχαίνουν μόνο όταν είναι φρέσκα – όταν προκύπτουν από φρέσκες ανάγκες. Γι’ αυτό πήρα τον χρόνο μου και δούλεψα το «YENNA».
Να υποθέσω ότι ο τίτλος είναι συμβολικός;
Ναι, γιατί είναι η πρώτη φορά που αποφάσισα να κάνω κάτι δικό μου, ολοκληρωμένο. Ένα ολόκληρο πρότζεκτ, που αφηγείται την ιστορία μου μέσα στη δημιουργική διαδικασία. Είναι αυτοβιογραφικό, με την έννοια του να φέρνεις κάτι καινούργιο στη ζωή από μέσα σου. Έμαθα πολλά πράγματα μέσα από αυτόν τον δίσκο. Πώς να αντιμετωπίζεις τη λευκή σελίδα. Πώς να ξεκινάς από τη σιωπή και να καταλήγεις να φτιάχνεις μια μελωδία, μια σύνθεση – που δίπλα σε μια άλλη, θα πουν μαζί μια ιστορία. Τρία χρόνια in the making με όλα τα πάνω και τα κάτω τους. Όλα αυτά τα βήματα ήταν πολύ σημαντικά για μένα. Γιατί έτσι εξοικειώθηκα με τη δημιουργική διαδικασία, η οποία είναι γεμάτη μικρές νίκες, χαρές αλλά και ματαιώσεις. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με τη ζωή. Κι αυτή η διαδικασία, παρ’ όλο που ξεκίνησε μέσα από τη μουσική, με βοήθησε να ανακαλύψω πράγματα για τον εαυτό μου. Να έρθω αντιμέτωπη με θέματα που με απασχολούσαν μια ζωή. Δεν σου κρύβω ότι πάλευα για αρκετό καιρό με το «τι θα νομίζουν οι άλλοι για μένα». Με το «αν θα απογοητεύσω τους δασκάλους μου», εγώ, που ήμουν «το καλό παιδί», « η καθωσπρέπει κοπέλα», με τα ωδεία και τις σπουδές… Πάλευα με προσδοκίες που πίστευα ότι είχαν οι άλλοι από εμένα. Μπορεί τελικά να μην τις είχαν. Αλλά το ζήτημα είναι τι κουβαλάς εσύ μέσα σου. Τι πιστεύεις εσύ για’ σένα. Ο κόσμος, πιθανόν, πάντα κάτι θα έχει να πει. Το θέμα είναι εσύ τι λες για τον εαυτό σου. Και αυτή είναι μια δύσκολη μάχη. Θέλει δύναμη. Θέλει εξάσκηση για να μάθεις να είσαι δίπλα σε άλλους ανθρώπους. Να συνεργάζεσαι, να είσαι φίλη, να αγαπάς, να στηρίζεις τους άλλους, ακόμη κι αν εσύ μπορεί να μην είσαι καλά. Θέλει εξάσκηση να συμβαίνει κάτι κακό και να μην σε παίρνει από κάτω. Να κλείνεις τα μάτια σου και τα αυτιά σου και να ακούς τη δική σου φωνή πιο δυνατά από οποιαδήποτε άλλη. Θέλει εξάσκηση η ίδια η ζωή. Ευτυχώς, όσο περνάει ο καιρός, νιώθω όλο και πιο εξοικειωμένη. Και όλα μοιάζουν πιο γνώριμα. Κι έτσι απολαμβάνω τα πάντα περισσότερο, τη ζωή και τη δουλειά. Ε, η αλήθεια είναι ότι είμαι ή του ύψους ή του βάθους. Οπότε όλο αυτό roller coaster, που ζούσα στη διάρκεια του ΥΕΝΝΑ, έμαθα σιγά – σιγά να μην με παίρνει και να με πηγαίνει όπου θέλει.
Και το «YENNA» έφερε την πιο «P.O.P.» εκδοχή της Σάττι, σωστά;
Κάθε τραγούδι, κάθε project, αποτελεί μια καινούργια πίστα. Καλλιτεχνική, αλλά κυρίως προσωπική. Και πάντα, όταν είσαι μέσα σε αυτό, δυσκολεύεσαι. Αλλά όσο περνά ο καιρός εξοικειώνεσαι με την εκάστοτε «περιοχή» και αργά ή γρήγορα, την κατακτάς – μέχρι να πας στην επόμενη. Στο παρελθόν ήμουν φοβισμένη και μαζεμένη και αυτό μπορούσες να το δεις και στις συνεντεύξεις μου. Όμως, ως άνθρωπος, έχω και χιούμορ και αυτοσαρκασμό. Με τους φίλους μου είμαι η «αστεία» της παρέας και λίγο «νούμερο». Κι έλεγα: «Ρε γαμώτο, γιατί να μην τολμάω να δείξω κι αυτή την πλευρά μου; Γιατί να έχω μονίμως την αγωνία να δείχνω σοβαρή και σκεπτόμενη; Δεν γίνεται να είμαι και χαρούμενη και σκεπτόμενη;». Έτσι το 2023 πήρα μια απόφαση. Από αυτές που παίρνουμε όταν αλλάζει η χρονιά – το κάνω κάθε χρόνο αυτό. Αποφάσισα πως, αφού τόσα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα με το να ντρέπομαι για το σώμα μου, νιώθοντας άσχημα επειδή έπαιρνα λίγα παραπάνω κιλά, και συμπεριφερόμουν πάντα με γνώμονα το τι θα πουν για μένα – ήρθε η ώρα να γίνω πιο unapologetic. Ήμουν σε φάση – θα στο πω όπως το ένιωσα: «Φέτος, θα χαρώ το σώμα μου». Δεν γίνεται να ζω σε μια εσωτερική φυλακή που μου λέει πως πρέπει να είμαι είτε το ένα ή το άλλο. Τόσα χρόνια, παλιότερα με τις fonés και τώρα με τις CHÓRES, συνεργάζομαι με πολλές γυναίκες κάθε ηλικίας. Και έχω καταλάβει πόσες κοινές δυσκολίες μοιραζόμαστε. Πόσες παλεύουμε με τα ίδια πράγματα, με διαφορετικά λόγια. Και είναι αυτές οι ιστορίες που με έκαναν να σκεφτώ ότι η ζωή είναι πολύ μικρή. Και πως έχω ήδη ζήσει τη μισή μου ζωή μέσα στη καταπίεση. Ήρθε η ώρα να διεκδικήσω την απόλαυση, την απενοχοποίηση, τη χαρά. Κόντρα στις πεποιθήσεις που λένε πως για να πετύχεις το οτιδήποτε, πρέπει να υποφέρεις. Ότι «πρώτα πρέπει να δουλέψεις σκληρά και αργότερα, κάποτε, θα απολαύσεις τους καρπούς των κόπων σου». Κανείς δεν σου λέει, όμως, πότε είναι αυτό το «αργότερα». Το «αργότερα» ήταν οι πανελλήνιες. Το «αργότερα» ήταν όταν τελειώσω το πανεπιστήμιο. Το «αργότερα» ήταν όταν θα έβρισκα μια δουλειά. Όταν βρεις έναν άντρα και κάνεις οικογένεια. Σπίτι και παιδιά. Και κάπως έτσι, περνά η ζωή σου, περιμένοντας αυτό το «αργότερα» για να επιτρέψεις στον εαυτό σου να χαρεί. Όχι φίλε μου. Από τώρα και στο εξής θα απολαμβάνω κάθε μέρα το σώμα μου, τη ζωή μου κι όσα πράγματα έχω καταφέρει. Και ελπίζω αυτή την απόλαυση και τη χαρά να μπορώ να μεταφέρω μέσα από τα τραγούδια μου. Να νιώσετε όλη αυτή την απενοχοποίηση που σημαίνει για μένα το «P.O.P.» και το «POP TOO». Όλη αυτή τη συμφιλίωση με την ελαφρότητα, με την παιδικότητα. Με το ότι είναι «οκ» να είμαι χαρούμενη και σκεπτόμενη – και να μη με νοιάζει αν κάποιος νομίσει κάτι άλλο για μένα. Άκουσα πρόσφατα ότι είμαι «προκλητική». Μπράβο μου! Αλήθεια στο λέω. Δεν μπορείς να φανταστείς πόσο απελευθερωτικό είναι αυτό. Γιατί στο παρελθόν, ήμουν πολύ μακριά από αυτό.
Πολύ πρόσφατα διαπίστωσα το πόσο συχνά οι άνθρωποι στην τηλεόραση χρησιμοποιούν τη λέξη «πρόκληση» όταν αναφέρονται στη Μαρίνα Σάττι αλλά και στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα…
Το μόνο που κάνουμε είναι να ζούμε τη ζωή μας όπως είμαστε. Ίσως αυτό να βρίσκουν «προκλητικό» κάποιοι άνθρωποι. Αυτό που έχω καταλάβει είναι ότι τελικά, όλα μας παλεύουμε με κάτι. Και γι’ αυτό συχνά αναρωτιέμαι: γιατί δεν υπάρχει μεγαλύτερη συμπόνοια και κατανόηση μεταξύ μας; Από τότε που ξεκίνησα να φτιάχνω το δικό μου πρότζεκτ και κατάλαβα πόσο δύσκολο είναι αυτό το πράγμα – ειλικρινά δεν μπορώ να μιλήσω άσχημα για κανέναν καλλιτέχνη. Μόνο σεβασμός. Και μόνο που μπαίνεις στο ταξίδι να προσπαθήσεις, αρκεί.
Μεγάλωσες με αυτά τα στερεότυπα γύρω από τη γυναικεία σεξουαλικότητα;
Όλα μας μεγαλώνουμε με στερεότυπα. Και όλα με κάτι παλεύουμε. Και να σου πω κάτι; Αυτός είναι ο λόγος που νιώθω τόσο κοντά στη με τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Γιατί μπορώ να καταλάβω πώς είναι να παλεύεις με την κοινωνία και τα στερεότυπά της – αλλά και πως είναι να καταφέρνεις να βγαίνεις από την «ντουλάπα» υπερήφανα και να στηρίζεις την ύπαρξή σου. Εγώ ταυτίζομαι βαθιά. Όταν βλέπω κουήρ άτομα που έρχονται στις συναυλίες μου – και είναι πάντα πρώτο τραπέζι πίστα – είμαι σε φάση: «Ι Know what you mean. Αnd you know what I mean».
Θέλω λίγο να πάμε στα τραγούδια σου και στα μηνύματα που περνάς. Κι εδώ να προσθέσω πόσο ανάγκη έχουμε να ακούμε τραγούδια σαν το «BLOUZAKI». Τραγούδια ευχάριστα και σύγχρονα, χωρίς να χρειάζεται να περνάμε κάθε φορά από τον δρόμο της πολύ βαθιάς διανόησης.
Ακριβώς. Γιατί πρέπει πάντα η τέχνη να συνοδεύεται από χαμηλωμένα φώτα, από χαμηλές εντάσεις και από έκφραση που πηγάζει αποκλειστικά από πόνο; Γιατί να υπάρχει μόνο αυτός ο δρόμος; Τη μόρφωση και την παιδεία, το επίπεδό σου – τον εαυτό σου εν τέλει – τον κουβαλάς πάντα μαζί σου. Γιατί να πρέπει συνεχώς να το αποδεικνύεις, λες και κάποιος θα σου απονείμει ένα βραβείο; Ξέρεις πόση ευτυχία ένιωθα όταν έβλεπα κόσμο να ακούει το «LALALALA» και να χορεύει, να τραγουδάει, να χαίρεται ανέμελα, σαν παιδί; Όταν φτιάχναμε το «POP TOO» αυτό ήθελα: να καταφέρουμε να δημιουργήσουμε τραγούδια που θα μπουν στις ζωές των ανθρώπων και θα τους κάνουν να χορέψουν, να τραγουδήσουν, να χαρούν!
Στα τραγούδια σου, ωστόσο, ακούμε και για σεξισμό, ηλικιοφοβία μέχρι και ζητήματα που σχετίζονται με το προσφυγικό (σ.σ. όπως το «Αh Τhalassa» και τη συνεργασία με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες).
Κάπου άκουσα να λένε ότι υπάρχει πολλή αυτοαναφορικότητα στα τραγούδια μου. Μα είναι λογικό – δικά μου τραγούδια είναι. Τα τραγούδια μου μιλάνε για πράγματα που με απασχολούν, με τα οποία ταυτίζομαι. Είναι δικές μου ιστορίες, ιστορίες φίλων μου ή και απλή μυθοπλασία κάποιες φορές. Το «EPANO STO TRAPEZI», για παράδειγμα, μιλά και για όλο αυτό που γίνεται στα media, στα social media, στους δρόμους, στη ζούγκλα – για την κουλτούρα της «ανθρωποφαγίας». Ή η «LOLA»: με κάποια στοιχεία της ταυτίζομαι, και με κάποια άλλα θα ήθελα να ταυτίζομαι. Εδώ να πούμε ότι η LOLA είναι ένα είδωλο. Θέλω να της στήσουμε ένα άγαλμα κάπου και να περνάω κάθε μέρα να της αφήνω ένα τριαντάφυλλο. Για να μου θυμίζει την ελευθερία. Ότι γίνεται να είμαστε γυναίκες δυναμικές και χαρούμενες, να ντυνόμαστε όπως θέλουμε, να ζούμε όπως μας αρέσει, να υπάρχουμε έξω από κουτάκια και στερεότυπα και να μη μας νοιάζει αν μας λένε «LOLES».
Δεν φέρει ένα πολιτικό μήνυμα όλο αυτό;
Μα ό,τι κάνεις – και ό,τι δεν κάνεις – είναι ένα statement. Πρώτα απ’ όλα, του εαυτού σου.
Και μιας και μιλάμε για τα «πολιτικά» μηνύματα, θέλω να πάμε και λίγο στη Εurovision και την περσινή σου συμμετοχή, η οποία σχολιάστηκε (σ.σ. σεξιστικά) πολύ και φέτος.
Εγώ πέρυσι επέστρεψα έχοντας την εντύπωση ότι χάρηκε ο κόσμος μαζί μου. Εισέπραξα μεγάλη αγάπη και αποδοχή. Το βλέπω έναν χρόνο τώρα στον δρόμο, στα μηνύματα αγάπης που λαμβάνω καθημερινά. Είναι πολύ συγκινητικό όταν ανταλλάσσω μηνύματα με ανθρώπους που μου γράφουν ότι ταυτίζονται με τα τραγούδια μου ή με εμένα την ίδια. Δεν ξέρεις πόσο με εμπνέει κι εμένα αυτός ο διάλογος…
Νομίζω ότι το αφήγημα της δικής σου συμμετοχής επηρέασε και η στάση σου σε σχέση με τη συμμετοχή του Ισραήλ και τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη. Το περιστατικό, μάλιστα, με τον δημοσιογράφο από το Ισραήλ (και την εξαιρετική απάντησή σου) επανέφερε αυτό το αφήγημα. Αλήθεια, θες να το πλαισιώσουμε λίγο το ζήτημα αυτό;
Τι παραπάνω να πω και να εξηγήσω; Αυτονόητα είναι τα πράγματα. Και μιας και μιλάμε για τον «πολιτικό χαρακτήρα» των πραγμάτων, να σου πω αυτό που λέω πάντα: Από πότε είναι πολιτική το να μην πεθαίνει κόσμος; Δηλαδή υπάρχουν διαφορετικές πολιτικές αντιλήψεις ως προς την αξία της ανθρώπινης ζωής; Ποια είναι αυτή η «πολιτική πλευρά» στην οποία επιτρέπεται να πεθαίνουν άνθρωποι; Οι δικοί μου ήρθαν από το Σουδάν, νύχτα, πριν δύο χρόνια – ξεφεύγοντας από τον πόλεμο. Το ξέρω. Το έχω ζήσει. Νομίζω ότι λέω τα αυτονόητα. Και ένα μικρό παιδί αν ρωτήσεις «πώς σου φαίνεται να πεθαίνουν άλλα παιδάκια κάπου;», θα σου πει «είναι «κακό να πεθαίνει ο οποιοσδήποτε». Δεν θα σου πει «ναι μεν, αλλά». Το ένστικτό μας αυτό λέει. Από πότε είμαστε συμφιλιωμένοι και είμαστε «οκ» με το αίμα; Πότε κανονικοποιήθηκε τόσο αυτό το πράγμα; Και να ξεκαθαρίσω: δεν έχω καμία σχέση με κόμματα. Η προσπάθεια να με κατατάξουν πολιτικά κάπου…είναι μια μπούρδα. Είμαι άνθρωπος. Και νιώθω ότι λέω κάτι πολύ απλό: το αυτονόητο.
Τον Αύγουστο έκανα μια συνέντευξη με το Nemo. Και παρότι έχει μια συγκεκριμένη άποψη για τη συμμετοχή του Ισραήλ και τη γενοκτονία στην Παλαιστίνη, κατάλαβα ότι δυσκολευόταν να την εκφράσει ελεύθερα στο πλαίσιο της Eurovision. Μπορούμε να πούμε ότι το ίδιο συνέβη και με σένα στην αρχή;
Σίγουρα υπάρχουν πολλοί κανονισμοί και περιορισμοί στον διαγωνισμό. Μεταξύ αυτών και το ότι δεν επιτρέπονται πολιτικές τοποθετήσεις, γιατί αυτές μπορεί να οδηγήσουν ακόμη και σε αποκλεισμό. Δεν ξέρω τι ακριβώς έγινε με το Nemo. Όταν εκπροσωπείς μια ολόκληρη ομάδα ανθρώπων και συνεργατών που έχουν δουλέψει σκληρά, που έχουν επενδύσει χρόνο, κόπο, χρήμα, τα πάντα – δεν μπορείς να μην τους σκεφτείς. Είναι συλλογικό το εγχείρημα. Και σε τέτοιες συνθήκες, κάθε λέξη ζυγίζεται αλλιώς. Αυτό.
Θέλω να γυρίσουμε λίγο στα παιδικά σου χρόνια. Μίλα μου για τις πρώτες εικόνες που σου έρχονται στο μυαλό.
Εγώ με την ξαδέρφη μου στο Σουδάν να περπατάμε ξυπόλητες στη γειτονιά. Ο δρόμος να καίει από τον ήλιο κι εμείς να τρέχουμε και να παίζουμε την ώρα που όλοι κοιμούνται. Θυμάμαι να πηγαίνουμε σ’ ένα μικρό μαγαζάκι να αγοράσουμε τσίχλες και αναψυκτικά. Η άλλη εικόνα είναι στο εξοχικό μου στην Κρήτη με άπειρα ξαδέρφια, να τρέχουμε ξυπόλητοι (πάλι!) στη θάλασσα, να κολυμπάμε σε μια πισίνα εκεί δίπλα σ’ ένα ξενοδοχείο και να πετάμε νερά στους τουρίστες. Μας φώναζαν να κάνουμε ησυχία – κι εμείς γελούσαμε ακόμα πιο δυνατά.
Στο παρελθόν σε μια παλιότερη συνέντευξή μας, θυμάμαι να μου λες ότι «κι εγώ μεγάλωσα ως ένα διαφορετικό παιδί». Θα ήθελα να επανέλθουμε σε αυτό.
Για χρόνια πίστευα ότι η διαφορετικότητά μου προέκυπτε από την καταγωγή μου. Αλλά μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι ίσως έχει να κάνει απλώς με το ότι είμαι ένας άνθρωπος που δεν είναι σαν τον διπλανό του – αυτό, δηλαδή, που ισχύει για όλους ανθρώπους. Αν το καλοσκεφτείς, τα περισσότερα παιδιά – ειδικά στην εφηβεία – μεγαλώνουν νιώθοντας ότι κάτι τα δυσκολεύει. Παλεύουν να ενταχθούν, να γίνουν αποδεκτά. Έχει να κάνει με τα στερεότυπα. Με το ότι υπάρχει ένα «πατρόν» που λέει ότι πρέπει να είμαστε όλοι κάπως συγκεκριμένα. Στην πραγματικότητα όμως, αυτό το πατρόν δεν είναι ίδιο για όλους. Ή, πιο σωστά, δεν υπάρχει καν. Να σου πω και μια κουβέντα που είπε ο ψυχολόγος μου; Του έλεγα ότι παλεύω να απελευθερωθώ, να γίνω πιο εξωστρεφής, πιο αυθόρμητη. Πρόσφατα, λοιπόν, μου είπε: « Έχω αρχίσει και συνειδητοποιώ ότι μάλλον πάντα έτσι ήσουν. Εξωστρεφής και αυθόρμητη. Απλώς αυτό που έκανες τόσο καιρό είναι να κρύβεσαι. Να περιορίζεσαι». Αυτή είναι μάλλον η έννοια της διαφορετικότητας. Το να αντιστέκεσαι σε κάτι που δεν σου αρέσει και δεν σου ταιριάζει. Να μην προσαρμόζεσαι απλώς για να «χωρέσεις». Να επιλέγεις να μείνεις ο εαυτός σου.
Η σεξουαλικότητα πότε μπαίνει στη ζωή σου;
Έχει μπει; Τι να σου πω; (γέλια)
Ήταν, ωστόσο, πάντα πολύ συγκεκριμένη η αντίληψή της;
Μάλλον…ναι. Ε, τι να κάνω, μου αρέσουν τα αγόρια – αν και μου τη σπάνε και λίγο, χαχα! Ειδικά στη μουσική. Να, τώρα που βλέπω ότι στο ελληνικό top50 καλλιτεχνών στο Spotify έχει 42 άνδρες και 8 γυναίκες με πιάνει ένας μικρός «ανταγωνισμός» – χωρίς να έχω θέμα με κάποιον συγκεκριμένο, φυσικά. Οι περισσότεροι είμαστε φίλοι και αγαπιόμαστε. Αλλά ειλικρινά, ζω για τη μέρα που θα δω μια γυναίκα στο νούμερο #1 του Greek Spotify Artists. Τέλος πάντων…Έχω περάσει κάποιες στιγμές που έπιασα τον εαυτό μου να σκέφτεται: «Μήπως θα μου άρεσαν τα κορίτσια;» – αλλά βιωματικά δεν μου έχει συμβεί ποτέ. Μου αρέσουν τα αγόρια.
Υπάρχει κάτι που δεν έχεις πει ποτέ σε συνέντευξή σου και θα ήθελες να το πεις τώρα;
Φέτος απέκτησα το πρώτο δικό μου κατοικίδιο και είμαι ερωτευμένη! Είναι ο πιο γλυκούτσικος, πανέμορφος, πανέξυπνος γατούλης του κόσμου, τον λένε Χάρη, είναι δέκα μηνών και τον λα-τρεύ-ω! Είναι ασπρόμαυρος με ένα μικρούλι ροζ μυτάκι και δεν μπορώ να σταματήσω να τον σκέφτομαι! Κάθε μέρα, όλη μέρα κι όπου σταθώ κι όπου βρεθώ θέλω να μιλάω γι’ αυτόν! Δεν μπορώωωωωω…
Μαρίνα, θέλω (να αλλάξεις λίγο τους στίχους του τραγουδιού σου για εμάς και) να μου συμπληρώσεις την παρακάτω φράση: «Στο μπλουζάκι μου θα γράψω…»
«…σας βλέπω και σας αγαπώ»! P.S. FREE LOLA!
συνέντευξη: Βασίλης Θανόπουλος, φωτογραφίες: Fotinos Bakrisioris
extras
ΜΑΡΙΝΑ ΣΑΤΤΙ | POP TOO: Πρόκειται για το πιο εμπορικό άλμπουμ του 2025 από Ελληνίδα καλλιτέχνιδα με περισσότερα από 24 εκατομμύρια album streams μέσα στον πρώτο μήνα κυκλοφορίας – 36 χώρες στα charts, εκατομμύρια streams και παγκόσμια απήχηση. Η απήχηση της Μαρίνας, έναν χρόνο μετά τη συμμετοχή της στη Eurovision και το crossover album P.O.P. – που είχε φτάσει στο Top 8 παγκοσμίως και στο Top 10 των UK album charts – εκτείνεται πλέον πολύ πέρα από τα ελληνικά σύνορα, καθιστώντας μία καλλιτέχνιδα που εκπροσωπεί τη νέα ελληνική pop με παγκόσμια προοπτική. Η Μαρίνα Σάττι βρίσκεται στην ευρωπαϊκή πεντάδα με το πρώτο ελληνικό Spotify Single FOVAME. Η μόνη Ελληνίδα καλλιτέχνιδα που έχει πραγματοποιήσει Spotify Single. Το 2ο24 συνεργάστηκε με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες και ανταποκρίθηκε στην έκκληση για αλληλεγγύη, προσφέροντας τα έσοδα από το μουσικό βίντεο για το τραγούδι της Αh THALASSA. Από το 2025, η Μαρίνα Σάττι εντάχθηκε επίσημα στην ομάδα Υποστηρικτών της Ύπατης Αρμοστείας με στόχο να συνεχίσει να μεταφέρει το μήνυμα της αλληλεγγύης μέσα από αυτή τη συνεργασία.
