newsroom
Ένα tap. Ένα μήνυμα. Καμία απάντηση; Μια ακόμη προσπάθεια να τραβήξετε την προσοχή.
Α, επιτέλους απάντησε. «Γεια. Τι κάνεις;».
«Καλά, καλά…» και ξέρεις πως πάει το υπόλοιπο.
Είναι σχεδόν σαν να έχουμε δημιουργήσει ένα σενάριο, κάτι σαν κάλεσμα ζευγαρώματος – για γκέι άνδρες. Αλλά το φαινομενικά επαναλαμβανόμενο σεξουαλικό βιογραφικό σημείωμα που παρουσιάζεται στα δυνητικά ταίρια του Grindr δεν είναι κάτι καινούργιο. Στην πραγματικότητα, η εφαρμογή είχε έναν προκάτοχο.
Πηγαίνουμε πίσω στο 1965. Τρεις στρέιτ φοιτητές του Χάρβαρντ δημιούργησαν την εφαρμογή. Για να λέμε και την αλήθεια, η πρόθεση τους δεν ήταν ακριβώς να ξεκινήσουν μια εφαρμογή dating για να εκπληρώσουν τις μεταμεσονύκτιες μελαγχολίες σας, αλλά μάλλον για να δημιουργήσουν ένα ψηφιακό σύστημα ταιριάσματος για στρέιτ ανθρώπους.
Και αυτό έκαναν. Το 1965 γεννήθηκε το Operation Match, το οποίο τελικά θα γινόταν match-to-match. Ένας αιτών πλήρωνε 3 δολάρια και λάμβανε ένα μακρύ, σχεδόν σαν φορολογική δήλωση, έντυπο. Έχετε ποτέ σκεφτεί ότι περνάτε από ανάκριση κατά τη διάρκεια ενός ραντεβού; Λοιπόν, αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά σε μερικές από τις ερωτήσεις αυτού του εντύπου:
1.Θα σκεφτόμουν να βγω με κάποιον τόσο κοντό όσο (αναφέρετε το ελάχιστο αποδεκτό ύψος). Αν και αυτό το έχουμε ξαναδεί αυτό στο Grindr!
2.Είναι η εκτεταμένη σεξουαλική δραστηριότητα προετοιμασία για το γάμο;
3.Πιστεύετε ότι ο Θεός απαντά στις προσευχές;
Η φόρμα θα συμπληρωνόταν με απαντήσεις κυρίως ναι ή όχι και θα στέλνονταν πίσω για να υποβληθεί σε ψηφιακή επεξεργασία μέσω ενός υπολογιστή IBM μεγέθους σπιτιού που θα δημιουργούσε πιθανά ταιριάσματα. Εντός τεσσάρων εβδομάδων, οι υποψήφιοι θα έπαιρναν μια λίστα με αριθμούς- τα υπόλοιπα ήταν μαγικά. Έτσι, πολλοί μέσω αυτής της υπηρεσίας παντρεύτηκαν και είναι μαζί μέχρι σήμερα. Πόσο υγιές!
Η υπηρεσία αποδείχθηκε τόσο επιτυχημένη που το 1968 τα τρία αγόρια του Χάρβαρντ αποφάσισαν να επεκταθούν σε μια ολοκαίνουργια δημογραφική ομάδα: τους ομοφυλόφιλους. Αυτό σήμερα μπορεί να μας ακούγεται κοινότυπο, αλλά το 1968 η κοινωνική πραγματικότητα για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα ήταν διαφορετική. Έχει σημασία επίσης να αναφέρουμε ότι αυτή η «υπηρεσία» προηγήθηκε των εξεγέρσεων του Stonewall και της έξαρσης του κινήματος της απελευθέρωσης των ομοφυλόφιλων.
Υπήρχε όμως ένα μικρό πρόβλημα: Και οι τρεις ήταν στρέιτ. Πιθανότατα έπρεπε να μάθουν πώς να προσεγγίζουν το δημογραφικό κοινό. Έτσι, εδώ είναι που ήρθε να συμμετάσχει ο Franklin Kameny – ένας από τους μεγάλους πατέρες του κινήματος για την απελευθέρωση των γκέι. Οι άσχετοι ιδρυτές ζήτησαν από τον Franklin να γίνει πρόεδρος του νεοσύστατου εγχειρήματος. Η ιδέα του άρεσε, μέχρι που η ηθική του κέρδους ξεπέρασε την αγάπη και εμπόδισε τις ακτιβιστικές του αξίες. Τελικά αρνήθηκε, εκτοξεύοντας έτσι το εγχείρημα στην άβυσσο.
Οι πρωτοπόροι, ωστόσο, σπάνια επωφελούνται ή απολαμβάνουν το φως των εφευρέσεών τους. Μερικές φορές, το μόνο τους πεδίο είναι να θέσουν ένα στέρεο θεμέλιο για τους επόμενους.
Λίγο μετά την κατάρρευση της υπηρεσίας, την κεντρική σκηνή ανέλαβαν τη δεκαετία του ’70 οι λεσβίες του Παρισιού που ήθελαν να δημιουργήσουν μια σταθερή λεσβιακή κοινότητα – και μια επιπόλαιη σκηνή γνωριμιών έξω από τα κουκλίστικα καφέ της Λατινικής συνοικίας – συνδέοντας λεσβίες στην αγροτική γαλλική ύπαιθρο.
Έτσι δημιούργησαν το Minitel – την πρώτη λεσβιακή υπηρεσία γνωριμιών με δυνατότητα άμεσης επικοινωνίας, συνομιλίας, ηλεκτρονικού ταχυδρομείου και πρόσβασης σε πληροφορίες. Οι λεσβίες ακτιβίστριες χρησιμοποίησαν το Minitel ως μια φεμινιστική τεχνολογία που θα μπορούσε να προωθήσει το κοινό τους όραμα για συλλογικότητα σε μια μη καπιταλιστική κοινότητα που θα βασιζόταν στην αλληλεγγύη και τους συναισθηματικούς δεσμούς. Το Minitel ήταν επαναστατικό, καθώς προηγήθηκε του Διαδικτύου και χρησιμοποιούσε τηλεφωνικές γραμμές για τη σύνδεση.
Μετά από αυτό, οι γκέι άνδρες της Γαλλίας δεν άργησαν να αναπτύξουν τη δική τους εκδοχή. Μπορεί το νόημα να μην ήταν το ίδιο βαθύ και ο στόχος τους να μην ήταν η δημιουργία ενός αντικαπιταλιστικού κινήματος. Ήθελαν όμως έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο να βρίσκουν ο ένας τον άλλο. Έτσι, έφτιαξαν τη δική τους εκδοχή του Minitel – ένα chatroom που λειτουργούσε με ένα σύστημα κωδικοποιημένης γλώσσας που θα επέτρεπε στους γκέι άνδρες να συναντιούνται διακριτικά.
Η δεκαετία του ’60 και η δεκαετία του ’70 ήταν πραγματικά πρωτοποριακές εποχές για τις υπηρεσίες ΛΟΑΤΚΙ+ γνωριμιών Ωστόσο, καμία δεν δημιουργήθηκε τελικά (ή τουλάχιστον καμία δεν πήρε τέτοιες διαστάσεις ώστε να την γνωρίζουμε). Οι υπηρεσίες γνωριμιών έγιναν πιο δημοφιλείς τη δεκαετία του 1980. Τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα έπρεπε να παραμείνουν σε εφαρμογές που δημιουργούσαν στρέιτ άτομα για σχεδόν 20 χρόνια. Καθώς όμως οι τεχνολογικές καινοτομίες της δεκαετίας του ’90 κέρδισαν έδαφος, το gaydar – ο πυρήνας του Grindr – έκανε το ντεμπούτο του.
Ο αρχικά μόνο για επιτραπέζιους υπολογιστές δικτυακός τόπος ιδρύθηκε στο Κέιπ Τάουν της Νότιας Αφρικής από τους Gary Frisch και Henry Badenhorst με έδρα το Λονδίνο, συνεργάτες στις επιχειρήσεις και στον έρωτα. Δυστυχώς, η υπηρεσία δημιουργήθηκε πολύ αργά για να επωφεληθεί από την έκρηξη της dotcom, αλλά παρ’ όλα αυτά αποδείχθηκε εξαιρετικά επιτυχημένη.
Ο ιστότοπος έφερε επανάσταση στις εφαρμογές γνωριμιών, μεταφέροντας την από τα σκοτεινά σοκάκια της Hell’s Kitchen στα φωτεινά κωδικοποιημένα μέρη της Microsoft 99′. Η υπηρεσία αποδείχθηκε δημοφιλής και ασυναγώνιστη μέχρι το 2009, όταν το παλιό καλό Grindr χτύπησε την πόρτα.
Η επιτυχία του Grindr ήταν αναπόφευκτη. Από τη δημιουργία του, πήρε χώρο στα τηλέφωνα των ανθρώπων, όντας από τις πρώτες εφαρμογές τρίτων που δημιουργήθηκαν ποτέ στο Ios. Η σύγχρονη «βιτρίνα» του και οι υπηρεσίες εντοπισμού θέσης ήταν απαράμιλλες, με αποτέλεσμα οι γκέι άνδρες – σαν κοπάδι πουλιών – να μετακινηθούν προς το επόμενο καλύτερο πράγμα, αφήνοντας το gaydar να ξεψυχήσει μαζί με τις άλλες λιγότερο δημοφιλείς υπηρεσίες ΛΟΑΤΚΙ+ γνωριμιών.
Μέχρι σήμερα, το Grindr, αν και δεν είναι ασυναγώνιστο, παραμένει η πιο δημοφιλής ΛΟΑΤΚΙ+ υπηρεσία «γνωριμιών» – αν μπορείτε να το πείτε έτσι -. Η ιστορία του είναι γεμάτη με ένα ταραχώδες παρελθόν ιδιοκτησίας, χρήσης δεδομένων και σκανδαλωδών κουτσομπολιών. Παρόλα αυτά, εμείς δεν βγάζουμε μάτι. Είμαστε ακόμα εδώ. Η αποστολή μηνυμάτων, το tapping και το μπλοκάρισμα είναι σχεδόν δεύτερη φύση για κάποιους από εμάς.
Έχουμε συνηθίσει τα taps και την άμεση ικανοποίηση που μας προσφέρουν, γνωρίζοντας πολύ καλά ότι αν το επιθυμούμε, το σεξ είναι μόνο ένα μήνυμα μακριά. Και παρά το πόσο διασκεδαστικό και περιπετειώδες μπορεί να είναι αυτό, ας μην ξεχνάμε εκείνους που προσπάθησαν και απέτυχαν να δημιουργήσουν διαδικτυακές κοινότητες τόσο συνδεδεμένες (ή αναμφισβήτητα αποσυνδεδεμένες) όσο οι δικές μας.
Πληροφορίες από LGBTQ Nation.
