Τώρα που σχεδόν όλοι, δικαίως, εξέφρασαν τον πόνο και την αγανάκτηση για τον άδικο χαμό του Βαγγέλη Γιακουμάκη, θα ήθελα να προσθέσω κι εγώ, έστω και εξ αποστάσεως, δυο απλά λόγια. Με αναφορά και στην ιταλική, ιδιαίτερα κοντινή μας, πραγματικότητα.
Προηγείται, σαφώς, η εύλογη προσδοκία να μπορέσει το γρηγορότερο δυνατό η Δικαιοσύνη να επιτελέσει το έργο της και να μάθουμε ποιοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί που κρύβονται πίσω από την απάνθρωπη, κτηνώδη αυτή συμπεριφορά. Μέχρι τότε, όμως, κανείς δεν μπορεί να αναφερθεί με βεβαιότητα στα ακριβή, πραγματικά αίτια του θανάτου του εικοσάχρονου αυτού παιδιού. Μόνη διαπίστωση -σύμφωνα με τα όσα έχουν διαρρεύσει και ειπωθεί έως τώρα- ότι ο αδικοχαμένος νέος ήταν θύμα αφόρητων πιέσεων και ασύλληπτων συμπεριφορών.
Μέχρι να μας δοθούν σαφείς απαντήσεις, όμως, και σε ένα γενικότερο κοινωνικό πλαίσιο, νομίζω ότι έχουμε χρέος να προσθέσουμε και κάτι άλλο: πέρα από το συγκεκριμένο τραγικό συμβάν, που δικαίως προκάλεσε τη γενικότερη κατακραυγή, νομίζω ότι στην Ελλάδα του 2015 δεν θα πρέπει να γίνεται αναφορά μόνο σε «bullying», που στη γλώσσα μας αποδίδεται ως «εκφοβισμός».
Ηρθε η ώρα να ξεπεράσουμε τους φόβους και την όποια δόση ομαδικής υποκρισίας και να συμπεριλάβουμε, ειλικρινώς, στα αιτήματά μας και την καταπολέμηση της ομοφοβίας. Με σχολικές παρεμβάσεις, με παρουσία και συνεργασία ψυχολόγων σε εκπαιδευτικά ιδρύματα, με ειδικές, δωρεάν, τηλεφωνικές γραμμές, με εκστρατείες στα μέσα ενημέρωσης.
Και, βεβαίως, με δημόσια πρόσωπα τα οποία να στείλουν ανοιχτά και θαρραλέα το μήνυμα ότι ο ομοφυλόφιλος, ο αμφιφυλόφιλος και ο ετεροφυλόφιλος σεξουαλικός προσανατολισμός είναι απολύτως ισότιμοι. Και απαιτούν τον ίδιο, ακριβώς, σεβασμό.
Πριν από σχεδόν ενάμιση χρόνο είχα αναφερθεί, με άρθρο μου, σ’ αυτό το θέμα. Δυστυχώς η κατάσταση ακόμη δεν έχει αλλάξει. Οσο τα μέσα ενημέρωσης φοβούνται έστω και να αναφερθούν στο ενδεχόμενο ένα αγόρι ή ένα κορίτσι να μπορεί να είναι ομοφυλόφιλο, όσο δεν υπάρχουν, συνεχώς, δημόσιες τοποθετήσεις επί του θέματος, συντηρείται εκείνος ο φαύλος κύκλος που οδηγεί στον χλευασμό, στον εκφοβισμό, στον εξευτελισμό της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και υπόστασης.
Θεωρώ, βεβαίως, ότι σήμερα υπάρχει η αναγκαία ευαισθησία της κοινωνίας και της πολιτείας. Αν δεν ξέρουμε πώς ακριβώς να αρχίσουμε, μπορούμε -ίσως- να ζητήσουμε μια πρώτη βοήθεια από το εξωτερικό.
Ο δήμαρχος της Ρώμης, Ινιάτσιο Μαρίνο, έχει ξεκινήσει ευρύτατη συνεργασία με οργανώσεις και επιστήμονες που μάχονται την ομοφοβία. Στο Πανεπιστήμιο Λα Σαπιέντσα της Ρώμης υπάρχει ειδικός τομέας για τη βοήθεια εφήβων που αντιμετωπίζουν αρνητική αντιμετώπιση και κάθε λογής δυσκολίες εξαιτίας του σεξουαλικού τους προσανατολισμού. Και σ’ ό,τι αφορά τον ιταλικό στρατό, ο οποίος είναι, πλέον, επαγγελματικός, όλο και περισσότεροι δικηγόροι βοηθούν και στηρίζουν ομοφυλόφιλους και αμφιφυλόφιλους να καταγγείλουν διακρίσεις και ρατσιστική συμπεριφορά.
Νομίζω ότι πρόκειται για ελάχιστες, βασικές εγγυήσεις, που πρέπει να χαρακτηρίζουν κάθε πολιτισμένη κοινωνία. Ευρώπη δεν είναι μόνον το ευρώ, δεν είναι μόνον η βασικής σημασίας πολιτικές και οικονομικές παράμετροι, είναι και η προστασία της ατομικής και ομαδικής ελευθερίας. Η επέκταση των συμφώνων συμβίωσης σε όλους τους Ελληνες πολίτες, χωρίς διακρίσεις, την οποία δεσμεύθηκε να εγκρίνει η κυβέρνηση, πιστεύω ότι πρόκειται να βοηθήσει στη δημιουργία ενός διαφορετικού κλίματος.
Στην Ιταλία η κυβέρνηση Ρέντσι υποσχέθηκε να εγκρίνει το σύμφωνο συμβίωσης (μόνον, όμως, για τους ομοφυλόφιλους πολίτες), μέσα στον επόμενο Μάιο.
Αλλά η δουλειά, η αλλαγή τρόπων σκέψης που χαρακτηρίζονται από κακώς εννοούμενες «παραδοσιακές προσεγγίσεις», πρέπει να ξεκινήσει από πολύ νωρίτερα. Από το σχολείο, από τις οικογένειες, φτάνοντας, βεβαίως, μέχρι τους χώρους εργασίας και «ομαδικής συναναστροφής και συμβίωσης».
Διότι αν δεν σπάσουμε -δυναμικά- το τείχος της σιωπής, όλα θα συνεχίσουν όπως ακριβώς έχουν, μέσα στη γενική αδιαφορία και υποκρισία. Στην Ελλάδα, όμως, αξίζουμε σίγουρα κάτι το καλύτερο, μια ειλικρινέστερη, πιο καθαρή πραγματικότητα.
Θεόδωρος Ανδρεάδης Συγγελάκης για efsyn.gr
