Vasilis Thanopoulos
Το Θέατρο του Νέου Κόσμου ανεβάζει στην Κεντρική Σκηνή του την παράσταση «Με νύχια και με δόντια» του Θόρντον Ουάιλντερ. O Γιώργος Σύρμας συμμετέχει στην παράσταση και μας μιλά γι΄αυτή (και όχι μόνο).
Ας αρχίσουμε με το «Με νύχια και με δόντια».
Η παράσταση πατάει πάνω σ’ ένα πραγματικά ξέφρενο κείμενο του Ουάιλντερ, και για αυτόν τον λόγο, έχω την αίσθηση ότι μοιάζει με roller coaster. Η διαδρομή των προσώπων του έργου φαίνεται απίστευτα διασκεδαστική, αλλά στην πραγματικότητα μπορεί ανά πάσα στιγμή να αποβεί μοιραία, ενέχει πάντα το κίνδυνο τα πράγματα να πάνε πολύ, πολύ στραβά. Ο τρόπος με τον οποίο ο συγγραφέας παρουσιάζει την πορεία του ανθρωπίνου είδους μέσα από τη ζωή μιας «τυπικής αμερικανικής οικογένειας» στο Νιου Τζέρσεϋ, είναι πραγματικά ξεκαρδιστικός. Ολόκληρο το έργο είναι ένα ιδιοφυές σχόλιο πάνω στη δυτική κουλτούρα, και την ιδιότητα του ανθρώπου να είναι η απαρχή των δεινών και της ελπίδας, ταυτόχρονα.
Αλήθεια, πώς αντιλαμβάνεσαι τον όρο διαφορετικότητα;
Έχει να κάνει με ένα σύνολο από χαρακτηριστικά που η πατριαρχική νόρμα έχει στήσει στον τοίχο και πυροβολεί κατά ριπάς από καταβολής κόσμου. Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν εκατομμύρια άνθρωποι που υφίστανται κάθε είδους βία και αποκλεισμό εξαιτίας του σεξουαλικού τους προσανατολισμού, της ταυτότητας φύλου, σωματικών ή νοητικών αναπηριών, φυλετικών διακρίσεων κ.α. Χρειάζεται συνεχής διεκδίκηση και προάσπιση του δικαιώματος στο διαφορετικό, του δικαιώματος στο υπάρχειν. Το οφείλουμε στην ανθρώπινη φύση μας, για να επανέλθω και στον σπουδαίο Θόρντον Ουάιλντερ.
Εσύ γιατί αισθάνεσαι διαφορετικός;
Για ένα σωρό πράγματα, αλλά ακριβώς για αυτό τον λόγο, με θυμάμαι μια ζωή να ψάχνω σημεία επαφής, σημεία σύγκλισης με τους ανθρώπους. Το κλειδί είναι στην αποδοχή και τη συνύπαρξη. Βέβαια, η αίσθηση ότι μοιράζεσαι κοινές σκέψεις, κλίσεις, νοοτροπίες, προτιμήσεις, είναι πολύ ανακουφιστική και πάντα με κάνει να νιώθω περισσότερο ασφαλής και δυνατός. Η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα είναι ιδανικό μέρος για τέτοιου είδους μοιράσματα. Δηλώνω υπερήφανο μέλος!
Θεωρείς ότι η τέχνη μπορεί να συμβάλλει στην καταπολέμηση των κοινωνικών στερεοτύπων;
Φυσικά και μπορεί. Με καλλιτεχνικές προτάσεις που έχουν ως στόχο την ευαισθητοποίηση. Έτσι μπαίνει κάθε φορά και ένα λιθαράκι, έτσι προχωράμε. Είμαι πολύ περήφανος που το 2018 συμμετείχα στην βραβευμένη παράσταση «Rotterdam», σε σκηνοθεσία του τωρινού μου συμπαίκτη, Μάριου Παναγιώτου. Το κείμενο του Τζον Μπρίταιν είναι μια ωδή στην αποδοχή και συμπερίληψη των τρανς συνανθρώπων μας. Θυμάμαι ακόμα με συγκίνηση την τόσο ουσιαστική συνομιλία των συντελεστών της παράστασης με εκπροσώπους του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών. Παρόλα αυτά, δεν μπορούμε να τα περιμένουμε όλα από την καλλιτεχνική πρωτοβουλία. Ο ρόλος της εκπαίδευσης και η θέση της πολιτείας είναι παράγοντες καίριας σημασίας. Όσο χρειαζόμαστε προοδευτικούς καλλιτέχνες, άλλο τόσο και περισσότερο χρειαζόμαστε προοδευτικά άτομα στο τιμόνι της εκπαιδευτικής διαδικασίας και της πολιτικής δράσης. Σήμερα τα πράγματα είναι καλύτερα σε σχέση με το παρελθόν, αλλά το έδαφος που ολοένα κερδίζεται για την καταπολέμηση των κοινωνικών στερεοτύπων δεν θα πρέπει να θεωρείται ποτέ απόλυτα κεκτημένο. Υπαναχωρήσεις συμβαίνουν, και για αυτό ακριβώς χρειαζόμαστε οξυμένη αντίληψη και άμεσα αντανακλαστικά. Προσωπικά, και σε πείσμα των καιρών, αισιοδοξώ!
Θέατρο του Νέου Κόσμου
Διεύθυνση: Αντισθένους 7 & Θαρύπου, Αθήνα
Παρασκευή – Κυριακή
