Vasilis Thanopoulos
Ένα pride είτε «θεσμικό» είτε αυτοοργανωμένο ανήκει και εκφράζει τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Γι΄αυτό και είναι υποχρέωση της κοινότητας και των ατόμων που την αποτελούν να αποφασίζουν, σχολιάζουν και να (κατά)κρίνουν τον όποιο χαρακτήρα του.
Παραδόξως, όμως, τα περισσότερα σχόλια για αυτές τις διαδηλώσεις τα ακούμε από cis & straight άτομα. Είτε αυτά έχουν δημόσιο βήμα είτε περιορίζονται στη συζήτηση μεταξύ φίλων -προσωπικά τα περισσότερα σχόλια για το Pride τα ακούω από άτομα στο περιβάλλον μου, που αυτοπροσδιορίζονται ως μη ΛΟΑΤΚΙ+. Τι είναι αυτό, λοιπόν, που κάνει όλα αυτά τα άτομα να ασχοληθούν με ένα φεστιβάλ Υπερηφάνειας; Και γιατί τόσοι πολλοί -συνήθως απολιτίκ- άνθρωποι σπεύδουν να πάρουν θέση για μια διαδήλωση με πολιτικό χαρακτήρα (με συγχωρείτε αλλά αυτό είναι το Pride);
Η πρώτη μου σκέψη έχει να κάνει με την αίσθηση προνομίου που αισθάνονται οι άνθρωποι με ταυτότητες που αναγνωρίζονται από την κοινωνία ως «φυσιολογικές» και κυρίαρχες. Είναι βλέπετε συνηθισμένο οι κυρίαρχες ταυτότητες να αποφασίζουν για αυτές που θεωρούν «κατώτερές» τους. Ίσως, το πιο φανταζί παράδειγμα αυτή την περίοδο είναι ο Γιώργος Λιάγκας… που έφτασε μάλιστα στο σημείο να αναγνωρίσει τον εαυτό του ως αγωνιστή των ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων. Αλλά ας μη σταθούμε μόνο σε αυτόν. Σχεδόν κάθε άτομο που εμφανίζεται σε κάποια εκπομπή έσπευσε αυτές τις μέρες να πει τη γνώμη του. Φυσικά κανένα απ΄αυτά δεν αναγνώρισε τον εαυτό του ως ΛΟΑΤΚΙ (πλην του Σεργουλόπουλου). Για τρεις -τουλάχιστον- μέρες η ελληνική τηλεόραση συζητούσε για το Pride και τη συζήτηση την έκαναν αποκλειστικά μη ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα. Αν αυτό δεν είναι προνόμιο, τότε τι είναι.
Αν το καλοσκεφτούμε, όμως, τίθεται και ένα άλλο θέμα. Αυτό της αποδοχής. Μιας αποδοχής από πλευράς τους που θέτει σοβαρές προϋποθέσεις, όπως αυτή της «μη πρόκλησης». Κοινώς, για να μας αποδεχτούν αυτοί οι -κατά τ’ άλλα- «straight σύμμαχοί» μας, εμείς πρέπει να πάψουμε να είμαστε «προκλητικοί». Στα ρούχα μας, στα λόγια μας, στη συμπεριφορά μας. Τι κι αν όλα αυτά σχετίζονται με τις (καταπιεσμένες) ταυτότητές μας, εμείς πρέπει να τα αλλάξουμε, λες και εμείς είμαστε το πρόβλημα. «Όχι τόση θηλυπρέπεια από τη μία, περισσότερη θηλυκότητα από την άλλη, όχι τόσο γυμνό δέρμα, λιγότερο χορός, όχι τόσο rainbow, περισσότερο γαλανόλευκο και κυρίως όχι τόσα δικαιώματα. Ε, μη γίνετε σαν κι εμάς». Φυσικά όλα αυτά μόνο με «αποδοχή» δεν μοιάζουν, αλλά με «συμμόρφωση» – να μια λέξη πιο ταιριαστή.
Επανέρχομαι τώρα στο ερώτημα του τίτλου: «γιατί τόσα straight άτομα ασχολούνται τόσο πολύ με το Pride;». «Γιατί δεν μας αποδέχονται πραγματικά», είναι η δική μου απάντηση και τρέχω να το φωνάξω σε όλους τους προνομιούχους φίλους που προβληματίστηκαν τόσο πολύ με αυτό!
