Το 2021 ήταν μια χρονιά που επιτέλους είδαμε γκέι φιλί στην ελληνική τηλεόραση μετά από πολλά πολλά χρόνια. Οi σειρές «Άγριες Μέλισσες» και «Η Τούρτα της Μαμάς» πρωτοπόρησαν με τον δικό τους τρόπο, δείχνοντας αγάπες αληθινές σε μια εποχή τηλεόρασης αποστειρωμένη, που ελπίζω να φτάνει προς το τέλος της και να ανοίγει τον δρόμο σε περισσότερες στιγμές συμπερίληψης και αποδοχής. Παρόλο όμως που ένα γκέι φιλί στην ελληνική τηλεόραση είναι μια νίκη ορατότητας για την γκέι κοινότητα, ήταν πολλά άτομα που υποτίμησαν τη σημαντικότητά του.
Γιατί είναι σημαντικό να βλέπουμε τέτοιες σκηνές
Είναι σημαντικό γιατί μια τέτοια σκηνή πριν κάποια χρόνια ήταν αφορμή για το ΕΣΡ να κόψει πρόστιμα στα υπαίτια κανάλια. Φαντάσου λοιπόν μια τόσο αθώα και τρυφερή στιγμή ανάμεσα σε δύο ανθρώπους να θεωρείται προσβολή για άλλους και ουσιαστικά παράνομη. Γιατί όταν πετάγεται ένα ΕΣΡ από το πουθενά, για να σου κόψει το γκέι φιλί ή όταν τα κανάλια και οι παραγωγοί στην Κύπρο, βγάζουν την συγκεκριμένη σκηνή από το επεισόδιο, όπως έγινε απροκάλυπτα και απαράδεκτα φέτος, τότε πώς θα μπορέσουν εύκολα οι συντελεστές ενός έργου να κάνουν αυτό το βήμα και να πάνε κόντρα στα νερά, όταν κινδυνεύει όχι μόνο το έργο αλλά και το κανάλι που θα φάει το πρόστιμο. Εν έτη 2021 μιλάμε ακόμα για αγάπες που τρώνε πρόστιμα. Φέτος γλιτώσαμε το πρόστιμο. Και αυτό είναι κάτι σπουδαίο, όσο παράλογο και να ακούγεται.
«Γιατί να γιορτάζεται ενώ θεωρείται φυσιολογικό;»
Ο μέσος άνθρωπος με μέση αντίληψη μπορεί να καταλάβει πως η ομοφυλοφιλία είναι κάτι φυσιολογικό, κάτι που βγαίνει από μέσα μας και κάτι που υπήρχε πάντα. Το ίδιο άτομο όμως μπορεί να παραδεχτεί ότι δεν θεωρούνταν πάντα φυσιολογικό και ακόμη αντιμετωπίζεται σαν «ασθένεια», σαν «ανωμαλία» από ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού, διότι για κάποιον λόγο, κάποιος κάποτε αποφάσισε να το κατηγορήσει και να το πει αμαρτία. Άρα όχι. Δεν θεωρείται ακόμη φυσιολογικό.
Και αυτή η σκηνή, μπορεί να ήταν μονάχα τέσσερα δευτερόλεπτα στην ελληνική τηλεόραση, αλλά ήταν μια μικρή και βέβαιη νίκη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, που παλεύει τόσα χρόνια για την ορατότητά της, στους δρόμους, στα ΜΜΕ, όπου σταθεί κι όπου βρεθεί. Ουσιαστικά τόσα χρόνια παλεύουμε για αυτά τα τέσσερα δευτερόλεπτα. Και είναι πολύ στενάχωρο να είναι μόνο τέσσερα. Είμαστε παντού, μα πρώτη φορά μετά από χρόνια και στην τηλεόραση. Και το μόνο που δεν είναι φυσιολογικό είναι που δεν ήμασταν τόσα χρόνια.
«Αν θέλουμε να θεωρείται φυσιολογικό, να μην γιορτάζουμε ούτε το γκέι, ούτε το στρέιτ φιλί. Τα ίδια δεν είναι εξάλλου;»
Πρακτικά είναι το ίδιο πράγμα. Δύο άτομα που εκφράζουν την αγάπη τους. Στην ουσία του όμως δεν είναι το ίδιο το ένα φιλί με το άλλο. Το ένα το βλέπεις παντού, ως φυσικό επόμενο χεριών κρατημένων και ζευγαριών παντρεμένων που μπορούν να μιλάνε ελεύθερα για την αγάπη και το συναπάντημά τους. Το άλλο είναι ακόμη στην φαντασία ανθρώπων, που πόσο θα ‘θελαν να μπορούν να πιάσουν το χέρι του συντρόφου τους δημόσια, και ακόμη διστάζουν να μιλήσουν για το άτομο που αγαπάνε, χωρίς να έχουν καν στα σκαριά τους τον γάμο… αφού πολύ απλά δεν μπορούν σε μια χώρα σαν και την Ελλάδα.
Βλέπουμε λοιπόν ότι υπάρχει ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στην στρέιτ και την γκέι εμπειρία και σεξουαλικότητα. Αυτή η φαντασίωση, του να μπορείς να πιάσεις το χέρι του συντρόφου σου και να τον φιλήσεις στο στόμα, γίνεται μια μικρή πραγματικότητα στο μυαλό του παιδιού στην επαρχία που παρακολουθεί τις Άγριες Μέλισσες με τους γονείς του και σκέφτεται μέσα του ότι μπορεί να το κάνει κι εκείνο. Μπορεί όχι ακόμη στο «δικό του σύμπαν», αλλά αφού συμβαίνει στο σύμπαν των Άγριων Μελισσών, τότε παίρνει την δύναμη να ελπίζει, πως κάποια μέρα η ζωή του μπορεί να γίνει πιο όμορφη. Για αυτό το παιδί και μόνο, πρέπει να γιορτάζουμε τα γκέι φιλιά. Για να του δίνουμε δύναμη. Δύναμη να γιορτάζει την αγάπη του.
Δεν θα έπρεπε να μας είναι σοκ
Κανονικοποιημένες σκηνές βίας σε παλιές ελληνικές κωμωδίες (τρομάρα τους) έρχονται εύκολα στο μυαλό. «Το ξύλο βγήκε απ’ τον παράδεισο» και άλλα τέτοια έργα που δείχνουν σφαλιάρες από άντρες σε γυναίκες, με μια εσάνς ρομαντισμού και ρομαντικής κομεντί, μας περνάνε σχεδόν απαρατήρητα. Τα δεχόμαστε, δίχως να μιλάμε για τον αντι-φεμινισμό που αναπαράγεται ανά εποχή στην κουλτούρα του κινηματογράφου και της τέχνης, ενώ και φέτος, καμία σκηνή βίας από τα φασιστικά χρόνια της χούντας, όπως αυτά προβάλλονται από τις Άγριες Μέλισσες, δεν έχει σχολιαστεί σαν κάτι σοκαριστικό. Το γκέι φιλί όμως τους δίχασε όλους. Καταλαβαίνουμε λοιπόν ποιες συμπεριφορές έχουμε κανονικοποιήσει και έχουμε συνηθίσει να δεχόμαστε σαν κοινωνία και ποιες όχι. Και πιστέψτε με, ο φασισμός δεν είναι φυσιολογικός. Ένα γκέι φιλί είναι.
Για αυτό πρέπει να γιορτάζεται
Και να γιορτάζεται κάθε γκέι φιλί από εδώ και πέρα, μέχρι που οι ρατσιστές και οι κακοποιητικές απόψεις τους να φοβούνται να ακουστούν. Μέχρι το ΕΣΡ να κόβει πρόστιμα σε άτομα που εκφέρονται ρατσιστικά, σεξιστικά, ομοφοβικά και τρανσφοβικά, και όχι στις εκφράσεις αγάπης και τα σημαντικά επιτεύγματα αποδοχής και συμπερίληψης. Και ξέρω πως το έχω τονίσει αρκετά αυτό το τελευταίο, λες και άλλαξε ο κόσμος από την μία μέρα στην άλλη. Αλλά έτσι αλλάζει ο κόσμος. Από την μία μέρα στην άλλη. Με μικρές καθημερινές νίκες σαν και αυτή. Εμείς κάνουμε τα βήματα, ώστε οι πολιτικοί να κάνουνε τα «άλματα». Ώστε η πολιτεία να μην μας θεωρεί πολίτες δεύτερης κατηγορίας και ακόμα να διαπραγματεύεται για τα δικαιώματά μας. Όταν δεν θα διαπραγματευόμαστε για τα δικαιώματά μας, όταν θα ‘ναι δεδομένα, τότε ίσως να μην χρειάζεται να γιορτάζουμε ένα γκέι φιλί.
Αλλά και τότε θα γιορτάζουμε ακόμη… Για όσα παλέψαμε και καταφέραμε, ρε γαμώτο.
