Είναι απόγευμα και περπατάς αμέριμνος με τον σύντροφό σου κάνοντας μια έντονη συζήτηση με θέμα το βραδινό. Προσπαθώντας να περάσει το δικό σου, ώστε να μη φάτε και πάλι ρύζι με κοτόπουλο, του αρχίζεις τα τσαλίμια με σκοπό να τον ρίξεις. Λίγο πριν στρίψετε στη γωνία για το σπίτι και ενώ τον έχεις σχεδόν καταφέρει, πέφτετε πάνω σε ένα κλιμάκιο της αστυνομίας. Ξαφνικά οι καρδιές σφίγγονται, τα τσαλίμια σταματούν και δημιουργούνται οι αποστάσεις ασφαλείας, ώστε να αποφευχθούν πιθανά ατυχήματα.
Μόλις λίγες εβδομάδες πριν, ένας δικός μας έφαγε κουτουλιά από έναν ΜΑΤατζή, επειδή κρατούσε το χέρι του συντρόφου του. Δεν είναι να παίζεις μ΄αυτά τα πράγματα. Και κάπου εκεί είναι που συνειδητοποιείς ότι ένας ακόμη κύκλος τρομοκρατίας έχει αρχίσει. Τι κι αν έχουν περάσει χρόνια αγώνων και διεκδικήσεων εμείς πάλι πρέπει να φοβόμαστε αυτούς που πληρώνουμε για να μας προστατεύουν. Μεμονωμένο περιστατικό θα μου πεις. Αλλά και πάλι το κακό έχει γίνει. Ο φόβος έχει μπει και πάλι στις καρδιές μας.
Κάτι τέτοιες στιγμές θυμάμαι τη μάνα μου, που στα εφηβικά μου χρόνια με συμβούλευε να αποφεύγω τους δρόμους όπου υπάρχουν πολλοί αστυνομικοί. Δεν ήταν αναρχική η μάνα μου, απλώς πίστευε πως όπου υπάρχουν αστυνομικοί υπάρχουν και προβλήματα. Ίσως τελικά να έχει δίκιο.
Αυτό που έχω καταλάβει – πολύ πιο έντονα τους τελευταίους μήνες – είναι ότι, το πόσο ασφαλής είσαι όταν κυκλοφορείς στον δρόμο, δεν καθορίζεται από το “πού” ή το “τι ώρα” κυκλοφορείς. Όχι, αυτά έχουν μικρή σημασία. Καθοριστικό ρόλο έχει το “ποιος” είσαι. Οι ταυτότητες δηλαδή που κουβαλάς. Νιώθεις άλλη ασφάλεια αν περπατάς ως άνδρας και διαφορετική ως γυναίκα. Άλλη ασφάλεια αισθάνεσαι ως Έλληνας κι άλλη ως πρόσφυγας ή μετανάστης. Άλλη ως τρανς, άλλη ως γκέι, άλλη ως λεσβία. Λαμβάνοντας τώρα υπόψη, ότι το κάθε άτομο φέρει παραπάνω από μία ταυτότητες (πες το διαθεματικότητα) τότε ο δείκτης ασφάλειας είναι τόσο ρευστός όσο κι βαθμοί που παίρνουμε στη Γιουροβίζιον. Η ασφάλεια όμως αποτελεί ένα ανθρώπινο δικαίωμα και γι΄αυτό και θα πρέπει να είναι κοινή για όλους και να μην επηρεάζεται από τα στερεότυπα που μπορεί να έχει μια κοινωνία γύρω από συγκεκριμένες ταυτότητες. Έχουν την υποχρέωση οι άνθρωποι που φροντίζουν γι΄αυτή να απαλλαχθούν απ΄αυτά τα στερεότυπα. Αν δεν το κάνουν τα πράγματα γίνονται πολύ επικίνδυνα για όλους.
Μπορεί να θεωρείς ότι η πρόσφατη επίθεση στο γκέι ζευγάρι με τις επιχειρήσεις σκούπα της αστυνομίας εις βάρος μεταναστών και προσφύγων, είναι δύο διαφορετικές περιπτώσεις. Κάνεις λάθος. Είναι ακριβώς οι ίδιες. Γιατί και στις δύο σημασία δεν έπαιξε το “πού” ή το “τι ώρα” αλλά οι ταυτότητες των θυμάτων. Και έχει μια δύναμη η αστυνομική βία που την καθιστά την πιο επικίνδυνη απ΄όλες. Γιατί τη στιγμή που πλήττεσαι απ΄αυτήν δέχεσαι και το στίγμα της. Δεν αναγνωρίζεσαι ως θύμα εδώ, που χρειάζεται προστασία. Ο κακός είσαι κι αυτή είναι η τιμωρία σου. Ξέρεις, η πραγματική έννοια της ασφάλειας δεν κρύβεται στην επιβολή, αλλά στον σεβασμό των άλλων.
Με τον σύντροφό μου γυρίσαμε σπίτι. Ευτυχώς δε φάγαμε κοτόπουλο με ρύζι. Μάλλον θα κατάλαβε ότι ήμουν λίγο φοβισμένος. Παραγγείλαμε από το αγαπημένο μου εστιατόριο. Πόσο ασφαλής ένιωσα!
