Παγκόσμια μέρα Coming Out σήμερα και αποφασίσαμε να διαχειριστούμε το εξής ερώτημα: «γιατί τα περισσότερα γνωστά coming out τα έχουν κάνει cis και gay άνδρες;». Η Μελίνα, η Ραφαέλα, η Έλενα, η Χριστίνα, η Σελήνη και η Ειρήνη δίνουν τις δικές του απαντήσεις, αναδεικνύοντας (ως μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας) σημαντικά ζητήματα όπως, τη δυσκολία του να ζεις ανοιχτά ως λεσβία στην Ελλάδα αλλά και τις εξαιρετικά επικίνδυνες προκαταλήψεις που αντιμετωπίζουν τα τρανς άτομα.
Μελίνα Κόλλια
Ιστορικά στην Ελλάδα δεν γνωρίζω κάποια λεσβία που να έχει μιλήσει ανοιχτά για την ταυτότητά της. Έχουμε ακούσει σε επίπεδο φήμης για βουλεύτριες του ΚΚΕ, για έντεχνες τραγουδίστριες, για ρεμπέτισσες, για ηθοποιούς, αλλά δεν θυμάμαι καμία λεσβία να βγει για παράδειγμα, όπως ο Καπουτζίδης και ο Σεργουλόπουλος, και να έχει πει: αυτή είναι η σεξουαλικότητά μου και αυτά τα βιώματα που την συνοδεύουν. Η πικρή αλήθεια είναι πως ακόμα και στις ΛΟΑΤΚΙ+ δημόσιες αναπαραστάσεις, για παράδειγμα στις αφίσες του Pride, πιο εύκολα θα δεις γυμνασμένα και αρρενωπά αγόρια να διαφημίζουν τις εκδηλώσεις, παρά λεσβίες. Όταν μια γυναίκα πει ανοιχτά ότι είναι λεσβία, εκτός απ’ το ότι θα την πουν «ανώμαλη και αγάμητη» – αυτά είναι ορισμένα απ’ τα σχόλια που λαμβάνω καθημερινά στα social media – θα νιώσει ντροπή. Ξέρεις, ο κυρίαρχος λόγος, είναι ο λόγος της πατριαρχίας. Εντός της κοινότητας οι αρρενωπότητες συνεχίζουν να έχουν πιο βαρυσήμαντο λόγο από τις θηλυκότητες, πιο εύκολα τους δίνεται βήμα, πιο εύκολα εκπροσωπούν τους υπόλοιπους. Απ’ την άλλη το να πεις πως είμαι λεσβία σημαίνει απαρνούμαι το πέος για την κοινωνία. Κατά την άποψή μου, λοιπόν, ακόμα και μέσα στην κοινότητα ισχύει πως όταν απαρνείσαι το πέος απαρνιέσαι την περηφάνια που το συνοδεύει, εντός, εκτός και επί τα αυτά της κοινότητας.
Ραφαέλα Μουζακίτη
Το coming out στην περίπτωση ενός τρανς κοριτσιού είναι πολύ πιο δύσκολη υπόθεση. Έχει πολλή μεγάλη διαφορά το θέμα της αποδοχής από την οικογένεια. Οι γονείς δυσκολεύονται περισσότερο να καταλάβουν τι συμβαίνει. Από την στιγμή που φεύγουν από την οικογένεια τα κορίτσια, γιατί όπως καταλαβαίνεις είναι ζήτημα επιβίωσης το να μπορείς να περάσεις την ζωή σου όπως ακριβώς νιώθεις – συναντούν διάφορα κοινωνικά εμπόδια. Θεωρώ πως οι γυναίκες δεν κάνουν εύκολα το βήμα εξαιτίας της κοινωνικής και οικογενειακής κατακραυγής. Φοβούνται πως με το coming out θα χάσουν φίλους, οικογένεια και εργασία. Φοβούνται την απόρριψη, που είναι το πιθανότερο σενάριο. Ακόμα και σήμερα. Έχουν γίνει βήματα, δεν λέω, αλλά τελευταία βλέπω πως επιστρέφουμε σε συμπεριφορές απέναντι σε τρανς άτομα που θυμίζουν 1980. Αυτό που λέμε εξέλιξη της κοινωνίας στο θέμα των ΛΟΑΤΚΙ+ πιστεύω ότι είναι εντελώς επιφανειακό. Για αυτό το λόγο πολλές διστάζουν να κάνουν το βήμα ή προτιμούν να το κάνουν στο εξωτερικό. Η κοινωνία αποδέχεται πιο εύκολα ένα γκέι αγόρι, γιατί ακόμα και μετά το coming out δεν θα πάψει να είναι αγόρι. Δεν αλλάζει η εξωτερική του εικόνα θέλω να πω, με τον τρόπο που αλλάζει η εξωτερική εικόνα ενός τρανς κοριτσιού. Ένα τρανς κορίτσι νιώθει κορίτσι και το εκφράζει αυτό και με την εξωτερική του εικόνα. Εκεί δυσκολεύουν τα πράγματα.
Έλενα Κουντουρά
Στα πλαίσια της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας τα γκέι αγόρια είναι σαφώς περισσότερα από τα υπόλοιπα άτομα. Οι τρανς κοπέλες είμαστε μειοψηφία. Μια τρανς γυναίκα έχει καλλιεργήσει και εμπεδώσει συγκεκριμένα πρότυπα και συμπεριφορές, που δεν θυμίζουν σε τίποτα τον τρόπο που αντιλαμβάνονται τον κόσμο και τους εαυτούς τους τα γκέι αγόρια. Έχει να κάνει με την εικόνα που δημιουργείς στο μυαλό σου ακόμα και πριν την μετάβαση.
Χριστίνα Τριχά
Η εύκολη απάντηση και η προφανής, είναι πως ακούμε (μόνο;) (πιο συχνά;) για ιστορίες γκέι ανάδυσης στο φως, επειδή λεσβιακές ιστορίες coming out ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ. Ως γνωστό άλλωστε και οι λεσβίες δεν υπάρχουν. Κάποιοι σκόρπιοι αστικοί μύθοι φτάνουν στα πεινασμένα μας αυτιά, για υποτιθέμενες λεσβίες που εμφανίζονται στα μπαρ μας, στις παρέες μας, στα σαλόνια φίλης φίλης μας και μετά εξαφανίζονται. Αλλά ως εκεί. Τα τέρατα που σκιάζουν τις διάσημες λεσβίες μας και δεν τολμούν να «δεύρο έξω» και να αναστήσουν τις χιλιοεσταυρωμένες λεσβιοψυλούλες μας (τυχαίο λογομπλέξιμο με χριστιανικές αναφορές), ονομάζονται Φετιχοποίηση, Σεξουαλικοποίηση και Πατριαρχία (ΦΣΠ!) Γιατί, άντε, την περιθωριοποίηση και τον χλευασμό τον αντιμετωπίζουν και τα γκέι διάσημα αγόρια. Αλλά την αγία τριάδα ΦΣΠ την χαίρονται ως επί των πλείστων οι λεσβίες. Δεν το λες και ευκολάκι. Εγώ πάντως θα περιμένω (θα περιμένω) (θα περιμένω) εκείνη την πρώτη την θαρραλέα την Ζαν Ντ’ Αρκ (όταν νιώσει ότι δεν χρειάζεται την άδεια κανενός) που θα βγει εμπρός και θα ανοίξει τις πόρτες, τις ντουλάπες και την κοινωνία μας διάπλατα. Γιατί όταν θα κάνει την κίνηση ματ, θα είναι ξεκάθαρο σημάδι πως η χώρα μας άλλαξε. Πως η ελληνική μας κοινωνιούλα έπαψε να φετιχοποιεί, να σεξουαλικοποιεί, να καταπιέζει και να κακοποιεί την γυναικεία σεξουαλικότητα και τη γυναίκα στο σύνολό της. Θα έχει αλλάξει εξαιτίας των χιλιοεσταυρωμένων λεσβιών, των μη διάσημων, που κάνουν coming out κάθε μέρα στις δουλειές τους, στους θείους τους και στον περιπτερά.
Σελήνη Δημητροπούλου
Φαντάζομαι ότι αυτό οφείλεται στο γεγονός πως η θηλυκότητα παραμένει περισσότερο ποινικοποιημένη και φετιχοποιημένη. Άρα μάλλον και τα στερεότυπα γύρω από την αποκάλυψη της σεξουαλικότητας για τις θηλυκότητες είναι περισσότερα, επομένως και οι προσωπικές μας ενοχές μεγαλύτερες. Με βάση το τρανς βίωμά μου αυτό που μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι ότι: κάποια στιγμή φαινόσουν αγόρι, αλλά τώρα φαίνεσαι κορίτσι, πάντα όμως ένιωθες γυναίκα κι αυτό είναι πολύ πιο δύσκολο να το καταλάβει η πατριαρχική μας κοινωνία. Η τρανς ταυτότητα συνεπάγεται πολύ περισσότερες διαδικασίες και αλλαγές από την γκέι ταυτότητα για παράδειγμα. Εννοώ πως μια τρανς κοπέλα χρειάζεται να διαπραγματευτεί την ταυτότητά της, να την αποδεχτεί η ίδια, να την κουβεντιάσει στους γύρω της και στη συνέχεια να προχωρήσει ίσως σε ορμονοθεραπεία, ίσως σε κάποια χειρουργεία και νομικές αλλαγές. Επομένως από την στιγμή που η όλη διαδικασία είναι πιο δύσκολη, είναι και το coming out πιο δύσκολο, αλλά και οι αντιδράσεις μεγαλύτερες και ίσως πιο βίαιες κοινωνικά.
Ειρήνη Μάρκου
Πιστεύω οι λόγοι που τα περισσότερα coming out έχουν γίνει από γκέι άντρες οφείλεται κατά κύριο λόγο στο γεγονός πως οι διακρίσεις που υφίστανται (πλέον) από την κοινωνία είναι σαφώς λιγότερες (σε σχέση με τις άλλες ταυτότητες της κοινότητας). Αποφάσισαν, λοιπόν, να δείξουν στον έξω κόσμο (στους έξω απ’ την κοινότητα) ότι είναι εδώ, υπάρχουν και δεν είναι τίποτα διαφορετικό από τους υπόλοιπους. Πράγματι δεν ήταν κάτι διαφορετικό, γιατί αν σκεφτώ λίγο κάποια από τα διάφορα coming out γκέι αντρών στο χώρο της τηλεόρασης, κανένας δεν έχασε την δουλειά του. Η γυναίκα είχε πάντα να παλέψει πρώτα για την θέση της ως γυναίκα και μετά ως λεσβία γυναίκα (και ακόμα παλεύει).
