Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς, οι περισσότεροι άντρες γύρω σου, θα ακούσεις να χρησιμοποιούν μια συγκεκριμένη κοινωνικά “αντρική” αργκό. Η αργκό αυτή κινείται γύρω από αυτό που έμαθαν από την πατριαρχία πως τους κάνει άνδρες. Όλη η δύναμη του λόγου τους και όλη η αδυναμία μιας κατάστασης ή ενός ατόμου καταλήγει στα αρχίδια τους. Και ρωτώ: γιατί έχουμε δώσει τόση δύναμη σε δύο μπάλες;
“Να ‘χεις @@, για να ‘σαι γενναίος”
Από πότε και γιατί τα παπάκια υποδηλώνουν την γενναιότητα ενός ατομου; Ακούς συνέχεια άτομα να λένε “να έχεις @@, να μην φοβάσαι” κτλπ, και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Αν το πάρεις βιολογικά, οι όρχεις είναι που παράγουν την τεστοστερόνη και δίνουν μυϊκή δύναμη σε έναν άνδρα. Παρόλα αυτά, τις περισσότερες φορές που χρησιμοποιούνται στον λόγο δεν υποδηλώνουν μυϊκή δύναμη, αλλά δύναμη και σθένος ψυχικό. Τόλμη για να μπορείς να ανταπεξέλθεις σε κάτι. Και η γραμμή ανάμεσα στην μυϊκή και την ψυχική δύναμη πολλές φορές φαίνεται να μπερδεύεται στα συμφραζόμενα. Αυτό μπορεί να συμβαίνει λόγω της πατριαρχικής τάσης να θεωρούμε πως όση σωματική δύναμη και διάπλαση έχει ένα άτομο, τόσο δυνατότερο είναι ψυχικά, και τόσο πιο έτοιμο να επιβιώσει σε κρίσιμες καταστάσεις.
Η αλήθεια όμως δεν θα μπορούσε να είναι πέρα για πέρα διαφορετική. Η τεστοστερόνη, οι ορμόνες, το σώμα, οι μύες και ο όγκος δεν έχουν καμία σχέση με το μέσα μας, και αυτή η πεποίθηση είναι που μας έχει κάνει να περιμένουμε από τους άνδρες να μένουν ακέραιοι και αγέρωχοι σε καταθλιπτικές και καταστροφικές συνθήκες, κλείνοντας τα μάτια μπροστά στην ψυχική τους υγεία. Και μπορεί η πατριαρχία να κάνει κακό στους άνδρες, όπως συμπεραίνουμε από αυτό το παράδειγμα αλλά οι γυναίκες είναι πάλι που στερούνται του δικαιώματός τους να είναι ψυχικά δυνατές, μόνο και μόνο επειδή δεν έχουν τον ίδιο σωματότυπο με τους άνδρες. Συχνά υποστηρίζεται πως οι γυναίκες είναι πιο ευαίσθητες ή δεν μπορούν να αντέξουν συγκεκριμένες συνθήκες και πιέσεις, λόγω του ότι δεν έχουν την μυϊκή δύναμη των ανδρών, άλλο που είναι οι μόνες που μπορούν να βιώσουν τον πόνο της εγκυμοσύνης, ίσως και τον πιο έντονο σωματικό πόνο που μπορεί να βιώσει ένας άνθρωπος, αλλά αυτό το ξεχνάμε. Και φαίνεται πως το ξεχνάμε, αλλά και πώς υποτιμάται η δύναμη των γυναικών, αν σκεφτείτε ποια άτομα θεωρεί η κοινωνία ικανά να πάνε στον στρατό.
“Τα γράφω όλα στα @@ μου, δεν δίνω σημασία”
Απορώ ποιος ήταν ο πρώτος άνδρας που πήρε ένα στυλό και έγραψε πάνω στους όρχεις του το όνομα του ατόμου με το οποίο δεν ήθελε να ασχολείται πια. Υπάρχει ένα λαϊκό μπέρδεμα για το πού έγραψε το συγκεκριμένο όνομα, στα αμελέτητά του ή στα παλιά του τα παπούτσια, αλλά σήμερα θα εστιάσουμε στο πρώτο. Οι όρχεις που πριν κατείχαν τόση δύναμη και έδειχναν την τόλμη και τον κοινωνικό “ανδρισμό” ενός άντρα, τώρα γίνονται ένα μέρος όπου “γράφουμε” αυτούς που δεν συμπαθούμε. Ένα μέρος που δεν συμπαθούμε εμείς οι ίδιοι, ένα μέρος που αφιερώνουμε στα χειρότερα άτομα και τις χειρότερες καταστάσεις της καθημερινότητάς μας. Είναι αυτό μια ένδειξη αυτοκαταστροφής του ανδρικού φύλου; Έχουν ανάγκη οι άνδρες έναν προφορικό σαδομαζοχισμό, κατά την διάρκεια του οποίου ευνουχίζουν μόνοι τους την περιοχή απ’ την οποία πριν αντλούσαν περηφάνεια, ή τελικά συνδυάζουν περηφάνεια και αυτοκαταστροφή, όταν σε “γράφουν στα -μεγάλα- τους αρχίδια; Και όσο πιο μεγάλα τα έχεις, τόσα περισσότερα ονόματα γράφεις;
Αυτή όμως η αυτοκαταστροφική τάση δεν μένει μονάχα στο αντρικό φύλο. Θα ακούσεις και τα υπόλοιπα φύλα να γράφουν κάτι στα @@ τους, και ιδίως γυναίκες που βρίσκουν την ανάγκη να δημιουργήσουν καινούργιους όρους γραψίματος, και να μιλήσουν τώρα για τα “13 υποανάπτικτα” τους. Και έπειτα στο μουνί τους. Λατρεύω να ακούω γυναίκες να γράφουν μια κατάσταση ή ένα άτομο στο μουνί τους, γιατί φεύγει το βάρος από την σημαντικότητα των όρχεων, και διαμοιράζεται και στο γυναικείο βιολογικό σώμα, δίνοντας δύναμη και ικανότητα και στις γυναίκες ή τα άτομα που κατέχουν αυτό το όργανο, μια δύναμη και δυναμικότητα που τους είχε στερηθεί. Ίσως λόγω του ότι το μουνί δεν έκκρινε ποτέ τεστοστερόνη, και άρα δεν θεωρούνταν δυνατές/@. Όμως αν η κοινωνία επιβάλει να βρεις την δύναμη στα @@ σου, και να ψάξεις ακόμα και τα 13 υποανάπτικτα σου που κρύβονται πίσω από το αιδοίο σου, τότε μεγειά σου και χαρά σου. Εγώ σαπορτάρω.
Δεν σαπορτάρω όμως τα @@ γενικά
Δεν συμφωνώ με την τάση να κάνουμε τα πάντα να γυρνάνε γύρω από τους άνδρες και την ανάγκη τους να επιβάλλουν το μόριο τους και τα γεννητικά τους όργανα διαρκώς. Από το ότι ζωγραφίζουν πουλιά με στυλό στα θρανία και στα γκράφιτι, μέχρι και στην κανονικοποιημένη φράση “στα αρχίδια μου” που ακούγεται και αναπαράγεται δίχως κάνεις να καταλαβαίνει, ούτε να διερωτάται γιατί, από πού ξεκίνησε, και τι ακριβώς σημαίνει. Απλά το ακούμε από μικρά, μας κάνει να αισθανόμαστε δυναμικά, και το λέμε κι εμείς. Όμως γιατί να βρίσκουμε δύναμη σαν κοινωνία σε δύο μπάλες, που όλως τυχαίως ανήκουν και σε άνδρες, και γιατί να μην βρούμε την πραγματική πηγή της αστείρευτης δύναμης του ανθρώπου, αυτή της διασφάλισης της ψυχικής υγείας; Γιατί μια κοινωνία να πρέπει να έχει @@ αντί για κότσια ή τόλμη, και να τα γράφει όλα εκεί, αντί να αντιμετωπίζει ή να μην αντιμετωπίζει τις καθημερινές προκλήσεις της ζωής, χωρίς να βάζει το φύλο στα πάντα;
ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΛΕΜΕ ΠΑΠΑΚΙΑ ΤΕΛΟΣ ΠΑΝΤΩΝ; ΠΟΙΑ Η ΣΥΝΔΕΣΗ ΤΩΝ ΑΝΔΡΏΝ ΜΕ ΤΙΣ ΠΆΠΙΕΣ; (παράνοια)
