Γιατί δεν ήμουνα έτοιμος. Αυτή είναι η απάντηση. Δεν υπάρχει συνταγή για να κάνεις το προσωπικό σου coming out, όπως δεν υπάρχει συνταγή για να ζήσεις. Ο κάθε άνθρωπος έχει τον χρόνο του και τον τρόπο του. Μπορεί στα 15, μπορεί στα 30, μπορεί στα 60. Μπορεί ποτέ. Είναι όλα θεμιτά και σεβαστά. Δεν οφείλει κανείς σε κανέναν καμιά εξήγηση. Αν σε κάποιον οφείλουμε εξήγηση (κι αυτό με επιφύλαξη) είναι στον εαυτό μας.
Σου γράφω, γιατί τώρα στα 36, που νιώθω ότι κάνω πάλι coming out (ελπίζω το τελευταίο) μέσα από τούτα δω τα κείμενα στο Antivirus, προσπαθώ να καταλάβω, γιατί δε μου ‘χουν «πετύχει» τα προηγούμενα. Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι η διαδικασία του coming out δεν τελειώνει ποτέ. Από την στιγμή που στην κοινωνία που ζούμε η «υποχρεωτική ετεροφυλοφιλία» είναι τόσο αυτονόητη, είναι επίσης αυτονόητο ότι θα υπάρξουν αρκετές φορές στη ζωή ενός μη ετεροκανονικού ατόμου, όπου θα πρέπει να δώσει διευκρινιστικές γύρω από το θέμα της σεξουαλικότητας.
Αχ, και μη μου πεις το ομοφοβικό «δε με ενδιαφέρει τι κάνεις στο κρεβάτι σου», ούτε το υποκριτικό «γιατί να το διευκρινίζεις, δεν το καταλαβαίνω, δεν είναι όλα σεξουαλικά στη ζωή.» Λοιπόν, για να τελειώνουμε, δεν είναι όλα σεξουαλικά στη ζωή, όταν ένα μη ετεροκανονικό άτομο μιλά ανοιχτά για τη σεξουαλικότητα του, για όλους τους υπολοίπους η κουβέντα μπορεί περιστρέφεται συνεχώς και απενοχοποιημένα γύρω από το φλερτ και το σεξ και να μη θίγεται κανείς. Αυτή είναι η αλήθεια.
Βέβαια η κοινωνία αλλάζει. Ευτυχώς. Με αργούς ρυθμούς, αλλά αλλάζει. Ένα 20χρονο στρέιτ αγόρι μου είπε μια μέρα «Πω-πω θα κάνω τώρα νηστεία, δε θέλω άλλο sex. Θα περιμένω να ερωτευτώ. Εσύ; Είσαι ερωτευμένος; Τα ‘χεις με κάποια, κάποιον; Δεν ξέρω τι θες γυναίκα, άντρα, και τα δυο. Στον 21o αιώνα είμαστε». Μιλάμε μου ‘πεσε το στόμα, ένιωσα σαν την Ακρόπολη, 890 ετών. Μωρ’ μπράβο λέω, κοίτα η νεολαία πόσο έχει προχωρήσει.
Ναι, τι έλεγα; Α! Για τα coming out.
Με ρώτησε, λοιπόν, μια νεαρά φίλη, που γνωριστήκαμε πρόσφατα «ε για πες για σένα, δεν έχουμε προλάβει να τα πούμε». Και ξεκινάω «ε τι να σου πω, βασικά εγώ ήμουν κομπλεξική αδερφή 34 χρόνια. Τώρα λίγο καλύτερα.»
Και χρησιμοποιώ τη λέξη «κομπλεξική» γιατί δεν ξέρω πώς να στο εξηγήσω, αλλά μόλις στα 34 άρχισα να νιώθω κάπως μέσα στα ρούχα μου. Πιο πριν, παρόλο που ήταν πολλές οι ευκαιρίες να μιλήσω για μένα, ε ή δε μίλαγα καθόλου, ή τα ‘λεγα μεσοβέζικα, ή με άκρως επιθετικό τρόπο.
Θυμάμαι κάπου στα 18
Ένας παιδικός φίλος ήθελε επίμονα να μου μιλήσει. Το ‘φερνε από δω, το ‘φερνε από κει. Το κατάλαβα, αμέσως, τι ήθελε να πει. Περνούσα ακριβώς το ίδιο. Κι όμως, μόλις το ξεστόμισε, εγώ έκανα ότι δεν άκουσα. Ενώ είχα την καλύτερη ευκαιρία να μιλήσω και να το βγάλω από μέσα μου, εγώ μουγκά. Δεν του είπα τίποτα για μένα. Φυσικά, δε με συγχώρεσε ποτέ.
Γύρω στα 22
Καθόμασταν στο πεζούλι στο Σύνταγμα και βλέπαμε τη Βουλή σχεδόν αποβλακωμένοι. Ήμουν με μια συμφοιτήτριά μου, που εγώ την ήθελα για κολλητή κι εκείνη με ήθελε για γκόμενο. Είχε έρθει η στιγμή να ρωτήσει: «Γιατί δε θες να είμαστε μαζί;». Κι εγώ τότε της απάντησα το αδιανόητο: «Δεν μπορώ να σου δώσω τίποτα περισσότερο από μια καλή φιλία.» Αχ, τόσο κότα. Κότα, Καρα-κότα.
Στα 24 είχα ερωτευτεί τρομάρα μου
Δεν μπορούσα να κρύβομαι άλλο από τις φίλες μου. Με πιάνει, λοιπόν, μια φίλη τότε, και μου λέει: «Γιάννη τι συμβαίνει;» Ε, μου στρίψε. Όλο το κόμπλεξ και μαζί η αίσθηση ότι επεμβαίνουν στον έρωτά μου με έκανε να πω την -ακόμα πιο αδιανόητη- φράση: «Ε, τι ρωτάς; Έχω γκόμενο και πηδιέμαι από τα 17 με άνδρες. Τι νόμιζες, δηλαδή, ότι με την παλάμη τη βγάζω τόσα χρονιά;» Πέρασαν 3 ή 4 χρόνια να ξαναμιλήσουμε. Σήμερα με φωτογραφίζει με τακούνια και jockstrap. Να ‘ναι καλά!
Στα 28 η μαμά σε ρόλο Ηρακλή Πουαρό εισβάλει στο σπίτι μου
Εγώ λείπω, και πιάνει τον έρμο τον τότε γκόμενό μου να κοιμάται του καλού καιρού. Και τον αρχίζει στις ερωτήσεις. Είναι ο Γιάννης γκέι τύπου και τέτοια. Ούτε θυμάμαι παρά πέρα τι έγινε. Νομίζω ότι το αγόρι εκείνο ακόμα έχει εφιάλτες στον ύπνο του, ότι μια υστερική εισβάλει και τον ταρακουνάει για να μάθει αν ο γιος της είναι τοιούτος.
Α ναι, γιατί στα λέω όλα αυτά;
Όχι μόνο για ψυχοθεραπεία μωρέ, αλλά αναλογιζόμενος το παρελθόν μου ήθελα να σου πω ότι το coming out είναι μια διαδικασία πολύ προσωπική και δεν έχει κανόνες. Στην αρχή τρομάζεις, αλλά με τον καιρό γίνεται συνήθεια, σχεδόν εθιστική κάποιες φορές. Αν με ρωτάς τι θα ήθελα; Ε, να μην υπάρχει λόγος να υπάρχει. Αυτό θα ήθελα.
Γράφει η Γιάννης Παυλόπουλος
