Όταν κατάλαβα ότι είμαι αμφιφυλόφιλη, δεν ήξερα ότι υπάρχει παγκόσμια ημέρα coming out, και ούτε πίστευα πως αυτό που νιώθω είναι σοβαρό. Μία σεβαστή σειρά αντιπαιδαγωγικών καταστάσεων μου είχε ήδη μάθει πως τα αισθήματά μου δεν έχουν και πολλή σημασία έτσι κι αλλιώς. Ήμουν δεκατριών. Δεν με ένοιαξε και πολύ, γιατί ήταν απλά κομμάτι μου.
Όταν κατάλαβα ότι νοιάζει όλους τους άλλους, ήμουν λίγο μεγαλύτερη. Το κατάλαβα όταν μία από τις αγαπημένες μου καθηγήτριες μας παρότρυνε να μιλήσουμε στην τάξη για ταινίες, και επειδή η δική μου είχε ομοφυλόφιλο πρωταγωνιστή, έβαλε το δάχτυλο στο στόμα και φώναξε “σους!” πανικόβλητη. Το κατάλαβα όταν στο μάθημα της κοινωνιολογίας, μια άλλη καθηγήτρια ξεκίνησε debate για το αν είναι φυσιολογική η ομοφυλοφιλία, και εγώ δεν πήγα σχολείο, τρομαγμένη πως θα ακούσω όλους τους συμμαθητές μου να φωνάζουν πως είμαι κάτι το αφύσικο. Το κατάλαβα όταν ερωτεύτηκα μια κοπέλα και οι δικοί μου θα προτιμούσαν να είχα πέσει στα ναρκωτικά ή να με έχει πατήσει φορτηγό.
Η παγκόσμια ημέρα coming out είναι μόλις μία μέρα μετά την παγκόσμια ημέρα ψυχικής υγείας. Σχεδόν αστειευόμενη, λέω σε έναν φίλο πως η σειρά είναι σωστή. Πρώτα σε τρελαίνουν, εκεί, μέσα στη ντουλάπα, και μετά δίνεις μία και βγαίνεις έξω για να μην φουντάρεις. Δεν είναι εύκολο να είσαι ο εαυτός σου σε μια κοινωνία που λατρεύει το τσίρκο και επιλέγει να μη βλέπει το μαστίγιο στο χέρι του θηριοδαμαστή. Είμαι αστεία και ενδιαφέρουσα, γιατί είμαι μπάι γυναίκα, και αυτό σίγουρα με κάνει εύκολη, ευάλωτη, σέξι – όμως ταυτόχρονα είμαι και παράξενη, διαφορετική, όχι-αρκετά-γυναίκα.
Κάποτε άφησα ένα τριαντάφυλλο στου οποίου τα φύλλα είχα γράψει “σ’αγαπώ” στο θρανίο της. Θυμάμαι την απογοήτευσή μου όταν δεν έλαβα καμιά απάντηση και την ευτυχία μου όταν τελικά έλαβα. Είναι αναμνήσεις όμορφες, όπως κάθε εφηβικός έρωτας οφείλει να είναι. Εκείνη είναι τώρα κάπου εκεί έξω, άθελά της καταδικασμένη να μιλώ για το χαμόγελό της, γιατί ήταν το πρώτο που ερωτεύτηκα. Τα καλοκαίρια έφευγε για Αλβανία και εγώ της ζωγράφιζα ένα σκίτσο κάθε μέρα, μέχρι να επιστρέψει. “Σε λατρεύω!” μου έλεγε όταν βρισκόμασταν ξανά. “Είσαι ένα τέρας, ένα φρικιό” έλεγαν οι συγγενείς.
Το να είσαι μπάι σου εξασφαλίζει ένα πακέτο εφηβικών χρόνων στα οποία αναρωτιέσαι συνεχώς αν είσαι στρέητ σε υπερένταση ή λεσβία σε άρνηση. Όσο διπλάσιες κατακτήσεις φαντάζεται κανείς ότι σου εξασφαλίζονται, τόσο σου εξασφαλίζονται και διπλάσιες χυλόπιτες. Γιατί έτσι είναι η ζωή, και δεν πειράζει. Μπορώ να πω πολλά για τον εφιάλτη του coming out. Η δική μου πορεία περιέλαβε την πλήρη διάλυση μιας ήδη μισοδιαλυμένης οικογένειας, έναν αγαπημένο παιδικό φίλο που χάθηκε χωρίς ούτε ένα “γεια”, πολλά αηδιασμένα βλέμματα, αυτοκτονικό ιδεασμό, και μέχρι και ανθρώπους που φοβήθηκαν να μου δώσουν το χέρι για χειραψία. Όμως δεν θα μιλήσω για αυτά. Είναι γνωστά και είναι άσχημα και δε βοηθούν κανένα. Θα μιλήσω για εκείνη.
Κάποτε της έγραψα ένα αντίο:
“Έζησα στο έπακρο την κάθε στιγμή μαζί σου. Θυμάμαι όλες τις λεπτομέρειες που εσύ ξέχασες, όλα τα παράπλευρα γέλια και τα αστεία στις γωνιές του δρόμου και στις σκοτεινές πλατείες – εκεί που εσύ μοιραζόσουν τα μυστικά σου με εμένα και τον εαυτό σου με άλλους.
Έτσι σε γνώρισα. Έτσι σε ερωτεύτηκα. Δεκάξι χρονών, με ένα σακίδιο στην πλάτη, φτηνό μπουφάν από τη λαϊκή και μαλλιά ανακατεμένα και ελαφρώς άλουστα. Δεν ήσουν κάτι το εντυπωσιακό. Δεν προσπάθησες να με τραβήξεις κοντά σου, κι όμως το έκανες. Μου μίλησες για εκείνη και έπιασα τον εαυτό μου να ερωτεύεται ξανά και ξανά τον τρόπο που τη ζήλευες, τον τρόπο που την αντέγραφες, τον τρόπο που γελούσες στα αγόρια γύρω σου όταν εγώ κοιτούσα εσένα, και μόνο εσένα.
Σε αγαπώ. Σε αγάπησα τότε, σε αγαπώ και τώρα – όχι πια ερωτικά, όχι με πάθος, όχι με την εφηβική λαχτάρα της εξερεύνησης και εκείνης της καταραμένης μυρωδιάς χαμομηλιού όταν τρυπώναμε κρυφά σε ρημαγμένα οικόπεδα και “στοιχειωμένα” σπίτια – μα όποτε σε θυμάμαι χαμογελώ γλυκά στην βεβαιότητα πως σίγουρα κάπου πρέπει να έλαβες έστω και ένα κομμάτι από την αγάπη που σου πετούσα κατακέφαλα επί δύο συνεχόμενα χρόνια.”
Μπορώ να αραδιάσω ένα σωρό επιχειρήματα υπέρ της διαφορετικότητας, να προσπαθήσω να αποδείξω πως η αγάπη μου δεν κουβαλά τίποτα άρρωστο. Όμως προτίμησα να δημοσιεύσω αυτό το απόσπασμα, το τόσο προσωπικό, και να το αφήσω εκεί. Αυτό ήταν το πρώτο μου σκίρτημα. Εκείνη ήταν η πηγή της ευτυχίας μου. Τι από όλα αυτά θα μπορούσε ποτέ να είναι άξιο ντροπής;
