Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, το 1992, ανακήρυξε την 3η Δεκεμβρίου ως Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία. Μία ημέρα ευαισθητοποίησης της ευρύτερης κοινωνίας για τα πολλαπλά προβλήματα που αντιμετωπίζουν τα ΑμεΑ πρόσωπα, τα άτομα με χρόνιες ή σπάνιες παθήσεις, καθώς και οι οικογένειες τους, αλλά και μία ημέρα αγώνα για τη διεκδίκηση των δικαιωμάτων και ελευθεριών τους.
Γράφει η Άννα Απέργη Κωνσταντινίδη*
Η Πολιτεία θα πρέπει άμεσα να προχωρήσει στην επέκταση της αρχής της ίσης μεταχείρισης (Άρθρο 24 του Ν.4443/2016 & 74 του Ν.4488/2017) για λόγους αναπηρίας, χρόνιας ή και σπάνιας πάθησης, πέραν της εργασίας και σε όλους τους άλλους τομείς.
Στην εφαρμογή μίας συμπεριληπτικής εκπαίδευσης στην πράξη, για όλα τα πρόσωπα με αναπηρίες, χρόνιες ή σπάνιες παθήσεις, σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης, χωρίς διακρίσεις, αποκλεισμούς ή αστερίσκους.
Στην επόμενη αναθεώρηση του Συντάγματος θα πρέπει να ψηφιστεί η συμπερίληψη και η προσθήκη στο Άρθρο 5, παρ. 2, της αναπηρίας, των χρόνιων ή σπάνιων παθήσεων, του σεξουαλικού προσανατολισμού, της έκφρασης, της ταυτότητας και των χαρακτηριστικών φύλου. Και φυσικά όχι μόνο να προστατεύεται η ζωή, η τιμή και η ελευθερία, αλλά επιπλέον να διασφαλίζεται η απόλυτη προστασία των ανθρώπινων και κοινωνικών δικαιωμάτων σε κάθε περίσταση καθώς και η ποινική τιμωρία όσων παραβιάζουν την αρχή της ίσης μεταχείρισης με πράξη ή λόγο. Κάτι το οποίο δεν έγινε και χάσαμε μία τεράστια ευκαιρία το 2018-2019 κατά την προηγούμενη αναθεώρηση του Συντάγματος.
Επιπλέον, εάν θέλουμε πραγματικά να έχουμε ένα συμπεριληπτικό γραπτό λόγο, θα πρέπει να καταργήσουμε να βάζουμε στις καταλήξεις το “@”. Βάζοντας το “@” στις καταλήξεις των λέξεων, προσθέτουμε ακόμη περισσότερα εμπόδια στους τυφλούς συνανθρώπους μας, διότι το σύστημα ανάγνωσης τυφλών, δεν μπορεί να το διαβάσει. Επομένως, το “@” (παπάκι), καλό είναι να πάει στην ποταμιά.
Επίσης, δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι δεν αλλάζουμε ποτέ τον τόνο της φωνής μας όταν μιλάμε σε ΑμεΑ συνανθρώπους μας. Επιπλέον, όταν θέλουμε να μιλήσουμε σε ένα ΑμεΑ πρόσωπο το οποίο έχει συνοδό, δεν απευθυνόμαστε στο συνοδό, αλλά απευθείας στο ίδιο το πρόσωπο. Ομοίως και όταν απευθυνόμαστε σε ένα κωφό ή βαρήκοο άτομο, δεν απευθυνόμαστε στο άτομο που κάνει τη διερμηνεία στη νοηματική γλώσσα, αλλά στο ίδιο το πρόσωπο.
Τέλος, οι ΑμεΑ συνάνθρωποί μας, αυτοαποκαλούνται ως άτομα με αναπηρία και όχι με «ειδικές ανάγκες». Γιατί; Γιατί οι λέξεις πάντα έχουν σημασία και γιατί θα πρέπει επιτέλους να μάθουμε να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους. Ειδικές ανάγκες έχουμε όλοι οι άνθρωποι. Οι ανάγκες των ΑμεΑ συνανθρώπων μας δεν είναι ειδικές, αλλά ουσιαστικές. Η μη ύπαρξη ράμπας ή ασανσέρ σε ένα κτήριο, δεν καθιστά την ανάγκη να το επισκεφτούμε ως «ειδική».
Και μην ξεχνάμε ποτέ, ότι υπάρχουν και άνθρωποι με αναπηρίες που είναι πιο «αόρατες», πιο «σιωπηρές», με χρόνιες ή σπάνιες παθήσεις, όπως είναι οι συνάνθρωποί μας με καρδιολογικές παθήσεις.
Και σας τα γράφω αυτά ως μία τρανς γυναίκα ΑμεΑ, που της έχει νεκρωθεί το μεγαλύτερο τμήμα της καρδιάς της, έπειτα από πρόσθια εμφράγματα του μυοκαρδίου και με περιφερική αγγειοπάθεια με αδυναμία βάδισης.
*Η Άννα Απέργη Κωνσταντινίδη είναι πρώην πρόεδρος του Σωματείου Υποστήριξης Διεμφυλικών (ΣΥΔ)
