«FUCKING GAMES»
του Grae Cleugh
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΜΝΗΝΟΣ
ΤΕΛΕΥΤΑΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΙΣ
παίζουν:
Γιώργος Γιαννακάκος, Μάνος Κανναβός,
Χάρης Μπόσινας, Μαρίνος Παναγιωτάκης
Τελευταίες παραστάσεις για το FUCKING GAMES, που παίζεται με μεγάλη επιτυχία στο THEATROVICTORIA σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Κομνηνού. Η παράσταση του βραβευμένου με το βραβείο Laurence Olivier σκοτζέζου συγγραφέα Grae Cleugh θα καταβάσει αυλαία την Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου. Η παράστασεις είναι κάθε Παρασκευή, Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή 20:00.
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ
«Ένας τέλειος γάμος, τρία παιδιά που ουρλιάζουν, το εμπορικό κέντρο το Σάββατο… αν θέλουν να ζουν σα ζόμπι, δικαίωμα τους… Οι γκέι αντιμετωπίζουν τη ζωή αλλιώς».
Το «FUCKING GAMES» είναι το καυστικό και ειρωνικό πορτραίτο δύο γκέι ζευγαριών καθώς εμπλέκονται σ’ ένα περίπλοκο ιστό σχέσεων στην μετά AIDS εποχή. Γνήσιο δείγμα του βρετανικού in-yer-face theater το FUCKING GAMES, με όχημα το χιούμορ και τους αιχμηρούς διαλόγους, αναδεικνύει, στηλιτεύει και σχολιάζει τις συνέπειες από το αδιέξοδο που προκαλεί η άρνηση ανάληψης οποιασδήποτε ευθύνης στις κάθε μορφής σχέσεις στην εποχή της κοινωνικής δικτύωσης και του «σεξ χωρίς ταμπού».
Όπως έγραψε ο Μάικλ Μπίλινκτον του The Guardian: «Η δράση στο έργο του Cleugh είναι όσο απερίφραστη όσο κι ο τίτλος – ανταγωνισμοί, πεολειχίες και πρωκτικό σεξ. Όπως κι ο Μαρκ Ρέιβενβιλ, ο νεαρός Σκωτσέζος συγγραφέας υπαινίσσεται ότι το γκέι σεξ έχει ξεπέσει από σύμβολο απελευθέρωσης σε φαινόμενο μόδας ή και σε εργαλείο εξουσίας».
Η σκηνοθεσία είναι του Δημήτρη Κομνηνού, τα σκηνικά-κοστούμια του Γιώργου Λυντζέρη, ο σχεδιασμός των φωτισμών του Βασίλη Κλωτσοτήρα, ενώ η μουσική και τα visuals της παράστασης του Ανδρέα Τρούσσα. Παίζουν οι ηθοποιοί Γιώργος Γιαννακάκος, Μάνος Κανναβός, Χάρης Μπόσινας και Μαρίνος Παναγιωτάκης.
Η ΥΠΟΘΕΣΗ
Ο Τέρενς και ο Τζόνα είναι μαζί δέκα χρόνια. Ο Τζουντ είναι νέος, όμορφος και πάντα φέρνει τους νέους συντρόφους του στην παρέα. Όταν λοιπόν φέρνει σπίτι το τελευταίο του απόκτημα, τον Ντάννυ, αρχίζουν τα παιχνίδια: συγκρούσεις, υπονοούμενα, χτυπήματα κάτω από τη μέση καθώς οι τέσσερις άντρες, μαέστροι στους λεκτικούς διαξιφισμούς, αρχίζουν να εκσφενδονίζουν απόψεις για τις σχέσεις, το σεξ, την απιστία, την αγάπη, την εμπιστοσύνη, τη μοναξιά. Υπάρχει όμως και ένα μυστικό που δεν μπορεί να ειπωθεί ανοιχτά…
Η ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ
Στην παράσταση του, ο σκηνοθέτης και καλλιτεχνικός διευθυντής του THEATROVICTORIAΔημήτρης Κομνηνός, στήνει έναν κόσμο που δεν περιχαρακώνεται σε νουθετίστικα «πρέπει» και «μη», ούτε γενικεύεται σε κλισέ, ακόμα κι αν αυτά, συχνά, χρησιμεύουν ως «σημαδούρες» στην πλοκή μιας ιστορίας.
«Είναι μόνο ΜΙΑ ιστορία, αυτή που περιγράφεται στο έργο. Δεν αντιπροσωπεύει το σύνολο της gay κοινότητας – δεν είναι άλλωστε ο ρόλος ενός θεατρικού έργου να κάνει κάτι τέτοιο. Είναι, λοιπόν, ΜΙΑ μόνο ιστορία, ανάμεσα σε δισεκατομύρια προσωπικές ιστορίες, που υπάρχει και αναπνέει τον αέρα της σκοτεινής μας πλευράς. Αυτής που μας κάνει ανθρώπους» τονίζει ο Δημήτρης Κομνηνός.
Η παράσταση, μέσα από το βραβευμένο έργο του Cleugh, έρχεται σε μια εποχή όπου η ελληνική κοινωνία έχει αρχίσει να δείχνει τα πρώτα σημάδια ανοχής στην «κατά τα άλλα συμπαθή» κοινωνική μειονότητα των gays. Η ανοχή αυτή όμως συνιστά απόδοχή; Θα μπορούσε ποτέ η κοινωνία να ενσωματώσει και να αγκαλιάσει τους gays ως δικά της παιδιά; Ο Grae Cleugh με το πολυεπίπεδο όσο και αμφίπλευρο FUCKING GAMES υποστηρίζει ότι και η ίδια η κοινότητα των gays οφείλει να σταματήσει να περιχαρακώνεται στις ενοχές της, να πάψει να κρύβεται πίσω από την κοινωνική κατακραυγή και να προχωρήσει σε μια επι της ουσίας αυτοκριτική. Να αναλάβει την ευθύνη των επιλογών της. Να στηρίξει την διαφορετικότητά της όχι στη βάση του «score fucking» αλλά στη βάση της κοινωνικής ανάγκης που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο ανεξάρτητα φύλου, φυλής ή εθνικότητας. Στη βάση της ουσιαστικής ισότητας.
“Στο έργο του ο Cleugh δεν ηθικολογεί. Τον ενδιαφέρουν οι κατασκευές και τα άλλοθι που προσφέρουμε ο ένας στον άλλο, αλλά και ως “δώρο” ο καθένας στον εαυτό μας, προκειμένου να αποφύγουμε την προσωπική μας ευθύνη”, σχολιάζει ο σκηνοθέτης Δημήτρης Κομνηνός.
Πράγματι ο Cleugh χρησιμοποιεί ως καμβά τον σκληρό κόσμο που έχουν δομήσει οι gays για τον εαυτό τους, για να περιγράψει την ανάγκη του ανθρώπου για επαφή. Επαφή ουσιαστικότερη του sex και ανώτερη της σεξουαλικής επιλογής. Ασχολείται με την αδυναμία του ανθρώπου να συνάψει ουσιαστικές σχέσεις. Στροβιλίζει με μανία τους ήρωές του και τους οδηγεί στα όρια μέσα από οργή, ντροπή, θλίψη και φόβο.
“Στο δύσκολο μονοπάτι της συνειδητότητας και του αυτοπροσδιορισμού ο Cleugh αναδεικνυει το βάρος της ίδιας της ανθρώπινης ύπαρξης: Ισοσταθμίζει τη γοητεία της σωματικής έλξης με το σκοτάδι του θανάτου”, συνεχίζει ο σκηνοθέτης.
Στην παράσταση του ο ΔημήτρηςΚομνηνός στήνει την προκλητική δράση του έργου σε ένα λιτό νεο-πάνκ σκηνικό χώρο, φιλοτεχνημένο από τον εικαστικό Γιώργο Λυντζέρη και αναδεικνύει με τρόπο ωμά ρεαλιστικό, τη ζοφερή αλήθεια του έργου μέσα από το σεξ και τα ναρκωτικά.
Συντελεστές:
Μετάφραση / σκηνοθεσία: Δημήτρης Κομνηνός, Σκηνικά / κοστούμια: Γιώργος Λυντζέρης, Σχεδιασμός φωτισμών: Βασίλης Κλωτσοτήρας. Μουσική / visuals: Ανδρέας Τρούσσας. Φωτογραφίες: Γιώργος Στριφτάρης. Βοηθός Σκηνοθέτη: Μαρίνα Σαμάρκου.
Διανομή : Γιώργος Γιαννακάκος, Μάνος Κανναβός, Χάρης Μπόσινας, Μαρίνος Παναγιωτάκης.
