Αυτή τη φράση θυμάμαι να μου φωνάζουν σχεδόν καθημερινά κάθε φορά που κατέβαινα από το σχολικό και που έκανε τα περισσότερα παιδιά να ξεκαρδίζονται στα γέλια.
Βλέπετε, αν τη δεκαετία του ‘90 ήσουν γκέι στο σχολείο ή έστω αναγνώριζαν σε εσένα κάποια «έξτρα θηλυκότητα», έχανες το δικαίωμα να σε αποκαλούν με το όνομά σου και γινόσουν – ανάλογα με το πολιτισμικό υπόβαθρο των συμμαθητών σου – «η αδερφή, ο πούστης, ο πισωγλέντης κ.ο.κ». Θυμάμαι, μάλιστα, μια φορά που είχα τολμήσει να φωνάξω το όνομά μου σε έναν συμμαθητή μου και εκείνος όλο χάρη μου είχε απαντήσει ότι «κανέναν σούπερ ήρωα δεν το αποκαλούν με το όνομά του». Εννοείται ότι στη συνέχεια φρόντισε να μου εξηγήσει ότι η σούπερ δύναμή μου είναι η «πουστροσύνη, η οποία απειλεί όλα τα αγοράκια του σχολείου».
Φυσικά, εκείνη την εποχή όλα αυτά τα σχόλια ήταν «αθώα παιδικά πειράγματα». Κανείς δεν τα αναγνώριζε ως σχολικό εκφοβισμό, γιατί πολύ απλά κανείς δεν αναγνώριζε εμάς. Η συνταγή απλή και επιτυχημένη. Όταν οι ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητες δεν υπάρχουν στο σχολείο- δεν αναφέρονται και δεν αναγνωρίζονται από κανέναν δάσκαλο/καθηγητή-, δεν υπάρχουν και οι κακοποιητικές συμπεριφορές εναντίον τους. Και αν τώρα αναγκαστικά έπρεπε να γίνει κάτι, η οποιαδήποτε προσπάθεια αφορούσε σε εμάς που υποφέραμε από τον εκφοβισμό. Το θυμάμαι χαρακτηριστικά τότε που ένας δάσκαλός μου μου είχε πρότεινε να αρχίζω να φέρομαι πιο αγορίστικα, αν θέλω να σταματήσουν να με κοροϊδεύουν. Αυτά βέβαια συνέβαιναν στο δικό μου σχολείο, λίγες δεκαετίες πριν. Τώρα τα πράγματα είναι αλλιώς και οι ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητες συζητώνται ανοιχτά σε κάθε τάξη, σωστά;
Πάντως οφείλω να αναγνωρίσω ότι εκείνος ο χαριτωμένος συμμαθητή μου, που μου είχε πει ότι η σούπερ δύναμή μου είναι η «πουστροσύνη μου, η οποία απειλεί όλα τα αγοράκια του σχολείου», είχε δίκιο. Όντως τα απειλεί. Τουλάχιστον τα τοξικά αρρενωπά!
Η 6η Μαρτίου έχει καθιερωθεί από το Υπουργείο Παιδείας ως Πανελλήνια Ημέρα κατά της σχολικής βίας και του εκφοβισμού.
