Επειδή καμία ερώτηση δεν έχει μόνο μία απάντηση, σε κάθε τεύχος θέτουμε ένα ερώτημα που μας απασχολεί, ζητώντας από έξι (σ.σ. διαφορετικά) άτομα να μας το απαντήσουν. Αυτή τη φορά 6 προσωπικότητες γράφουν «για τη συμμετοχή της αστυνομίας στα Φεστιβάλ Υπερηφάνειας».
Στέλλα Μπελιά
πρόεδρος Οικογενειών Ουράνιο Τόξο
Κατά το παιδικό τραγουδάκι «Δεν περνάς κυρά Μαρία» το δίλη μμα εδώ είναι: «Δεν περνάς κυρ αστυνόμε απ’ το pride δεν περνάς, δεν περνάς κυρ αστυνόμε δεν περνάς, περνάς!». Αυτό το ερώτημα μπαίνει σε όλα τα φεστιβάλ υπερηφάνειας διεθνώς και φυσικά και στο δικό μας Athens Pride. Προσωπικά, θα τους ήθελα εκεί για πολλούς λόγους και μάλιστα με τις στολές τους, όχι για να «εκφοβίσουν» τα άλλα μέλη της κοινότητας που θα παρελαύνουν, επίσης, αλλά για να σπάσει η εικόνα του σκληρού στρέιτ μπάτσου στο μυαλό του μέσου Έλληνα. Αυτό στην παρούσα συνθήκη δεν μοιάζει να είναι εφικτό, καθώς πολλά άτομα έχουν υποστεί απίστευτη βία από την ελληνική αστυνομία, κι εγώ ανάμεσά τους όταν έφαγα κατάμουτρα μια χειροβομβίδα κρότου λάμψης σε μια ειρηνική διαδήλωση εκπαιδευτικών. Πώς μπορούμε να είμαστε συμπεριληπτικά; Αν δούμε όλα αυτά τα άτομα ως ατομικότητες, ως τους ανθρώπους που για την υπηρεσία τους είναι «η ντροπή του έθνους» και για το κίνημα απλώς «μπάτσοι». Πώς μπορούμε να έχουμε καλύτερη επαφή και επικοινωνία μαζί τους; Με μια διαρκή ανταλλαγή απόψεων, εμπειριών, συναντήσεων όλον τον χρόνο και όχι αποσπασματικά πριν από κάθε φεστιβάλ υπερηφάνειας. Επομένως, «περνάς κυρ αστυνόμε», αλλά χωρίς στολές και διακριτικά μέχρι να χτιστεί αμοιβαία εμπιστοσύνη.
Τόσο απλό!
Τhanassis McMorait
Haus of Proletarea
Η αστυνομία είναι ένα όργανο καταστολής, εφαρμογής της τάξης και της κανονικότητας, όπως αυτή ορίζεται από την κρατική εξουσία. Οι αστυνομικοί, όποιοι κι αν είναι χωρίς την στολή τους, όσο καλά άτομα κι αν είναι, όποιες ιδέες κι αν κουβαλούν, όσο φορούν την στολή θα ακολουθήσουν εντολές άλλων, θα εφαρμόσουν πρακτικές ακόμα κι αν δεν τις εγκρίνουν, θα συνεργαστούν με πραγματικά τέρατα που ξέρουμε πως υπάρχουν μέσα στην αστυνομία. Όταν επιλέγεις να είσαι μέλος μιας κοινωνικής ομάδας γεμάτης με ομοτρανσφοβικά, ρατσιστικά και ακροδεξιά καθάρματα, όλο αυτό το στηρίζεις. Η αστυνομία υπήρξε διαχρονικά εχθρός των ΛΟΑΤΚΙΑ+ διεκδικήσεων, προστατεύοντας τις πιο σκοταδιστικές και συντηρητικές πτυχές της κοινωνίας, από την ανατροπή που τα Pride προσπαθούσαν να φέρουν. Τις βιαιότητες της αστυνομίας τις ζούμε κάθε μέρα, στο ΑΠΘ, στα hotspot μεταναστριών και προσφύγων, στην αποτροπή από το να καταγγελθούν βιασμοί ή επιθέσεις έμφυλου χαρακτήρα, στο πρόσωπο του Ζακ… Δυστυχώς, αύτη είναι η αστυνομία, όσο κι αν κάποια άτομα προσπαθούν να μην το βλέπουν. Και ένα τέτοιο σώμα, συντήρησης και καταστολής, δεν μπορεί να χωρέσει στο απελευθερωτικό πνεύμα του Pride. Φυσικά, χωρίς την πρόκληση της στολής, μπορεί να κατέβει όποι@ θέλει. Η γνώμη μου όμως είναι πως η αστυνομία δεν χωράει στο Pride.
Xάρα Νικολάου
διαχειρίστρια Colour Youth
Η αστυνομία δεν έχει ακόμα κερδίσει την εμπιστοσύνη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας διότι δεν έχει κάνει τα απαραίτητα βήματα για να αντιμετωπίσει το σεξισμό, την ομοφοβία και την τρανσφοβία εντός της. Όταν οι αστυνομικοί ζητούν να συμμετέχουν στο Pride, είναι αδύνατο να μην έρθουν στο νου οι πολλές φορές που αρνήθηκαν να καταγράψουν ένα ΛΟΑΤΚΙ-φοβικό περιστατικό ως τέτοιο, εικόνες από την παρενόχληση τρανς γυναικών, οι μνήμες από τη δολοφονία του Ζακ/της Zackie Oh και το πώς οι εμπλεκόμενοι αστυνομικοί αφέθηκαν ελεύθεροι. Υπάρχουν πολλά ακόμα που πρέπει να γίνουν έτσι ώστε να μιλάμε για μια αστυνομία που προστατεύει αποτελεσματικά τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα αντί να τα αγνοεί, να τα παρενοχλεί ή να τα κακοποιεί. Δεν αρκεί να μας θυμάται μια φορά το χρόνο κάθε Ιούνιο, χρειάζεται να μας προστατεύει κάθε μέρα, όπως δικαιούμαστε ως ισότιμοι πολίτες της χώρας. Ας μην ξεχνάμε ότι οι εκδηλώσεις υπερηφάνειας, τα Pride, γεννήθηκαν από την αντίδραση και την αντίσταση στην αστυνομική βία. Δεδομένου, λοιπόν, ότι δεν έχουν αλλάξει πολλά από τον καιρό του Stonewall, η αστυνομία δεν έχει καμία θέση στο Pride, τουλάχιστον μέχρι να αποδείξει με πράξεις ότι την αξίζει κάθε μέρα.
Χάρρυ Σάξον
καλλιτέχνης
Κάτω από διαφορετικές συνθήκες, δεν θα ήταν συμπεριληπτικό να μην θέλουμε (ΛΟΑΤΚΙ+ και μη) αστυνομία στο Pride. Μιλάμε όμως για τώρα, με ό,τι έχει γίνει πρόσφατα αλλά και παλιότερα. Υπάρχει πολύς θυμός και φόβος και στη λίστα προτεραιότητας βάζω τα ευάλωτα μέλη της κοινότητας ΠΑΝΩ από τα μέλη της που εργάζονται στην αστυνομία. Η αστυνομία ως θεσμός έχει προβλήματα. Ίσως δεν είναι δίκαιο να εξισώνουμε τα άτομα με το θεσμό, αλλά αυτόν υπηρετούν. Στην Αγγλία είχα συνηθίσει λίγο την παρουσία της αστυνομίας που προστάτευε το Pride, φορούσαν πολύχρωμα διάφορα και πίστευες ότι θα σταματήσουν οτιδήποτε θα έκανε κακό στα άτομα της πορείας. Όχι ότι η εκεί αστυνομία είναι καλή, αλλά ήταν μια πιο corporate-diversity friendly φάση. Εδώ ακούμε μόνο αρνητικές ειδήσεις για την δράση της αστυνομίας. Δεν την εμπιστεύομαι ότι θα με προστατέψει, ακόμα και εάν είναι ΛΟΑΤΚΙ+ μέλος της. Έχω πρόβλημα να δεχθώ να έρθει ως σύμμαχος και ως συγκοινωνός μου κάποιος που η θεσμική του ύπαρξη με φοβίζει. Φοβάμαι να βρίσκομαι στον ίδιο χώρο μαζί με αστυνομία εάν μπορώ να το αποφύγω. Πιστεύω ότι εάν υπήρχε η ουτοπική αστυνομία που πραγματικά προστατεύει και εξυπηρετεί τους πολίτες, δεν θα είχα πρόβλημα, αλλά ως τρανς άνθρωπος με τραύμα, είμαι κατά.
Αποστόλης Καραμπαΐρης
μέλος Δ.Σ. Τhessaloniki Pride
Το ερώτημα αυτό, έτσι όπως είναι διατυπωμένο, δε σηκώνει άλλη απάντηση από το την ελεύθερη πρόσβαση όλων, ανεξάρτητα από την ταυτότητά τους (εν προκειμένω επαγγελματική), στο Pride, το οποίο εξ ορισμού είναι μια πλατφόρμα ελεύθερης έκφρασης και συμμετοχής. Οποιαδήποτε άλλη απάντηση –αν μη τι άλλο σε επικοινωνιακό επίπεδο– θα ήταν προβληματική και ακούγεται σα να βάζουμε «πόρτα» στο Pride. Αν η ερώτηση ήταν διατυπωμένη ως «Θεωρείτε ότι η συμμετοχή των αστυνομικών στο Pride απειλεί ή περιορίζει το ασφαλές περιβάλλον του;», τότε θα είχε νόημα να ανοίξουμε την κουβέντα, γιατί είναι ο μόνος λόγος για αποκλεισμό από Pride: είμαστε ελεύθερ@ να συμμετέχουμε στο Pride με οποιαδήποτε ταυτότητά μας, είτε ατομικά είτε συλλογικά, αρκεί η συμμετοχή μας αυτή να μην αποκλείει κάποι@ άλλ@. Αν και η προσωπική μου απάντηση στο επαναδιατυπωμένο ερώτημα είναι σαφώς αρνητική, παρ’ όλ’ αυτά υπάρχουν απόψεις ατόμων με διαφορετικά βιώματα από μένα, που ακούω και λαμβάνω υπόψη. Την ενδελεχή ωστόσο συζήτηση αυτή δεν παρακολουθεί μεγάλο μέρος της κοινωνίας, ούτε καν της κοινότητάς μας, επομένως αυτό που μένει στο ευρύ κοινό είναι μια αίσθηση αμφιθυμίας ως προς την αυτονόητη ελεύθερη πρόσβαση στο Pride. Και φυσικά μας αποστερεί ως κίνημα από τη δυνατότητα να στείλουμε ένα ηχηρό μήνυμα ότι έπεσε ένα ακόμα παραδοσιακά ομοφοβικό και τρανσφοβικό κάστρο, αυτό των σωμάτων ασφαλείας. Αναμφίβολα στην ελληνική περίπτωση υπάρχει ακόμα δρόμος, ώσπου να πέσει το κάστρο. Αλλά δε θα πέσει, αν δεν κυριαρχήσουν στη δημόσια σφαίρα μηνύματα που δείχνουν ότι βαδίζουμε αμετάκλητα προς τα εκεί
Θάλεια Κιούση
Υπεύθυνη Επικοινωνίας Athens Pride
Η συμμετοχή της αστυνομίας σε πολλά Pride του πλανήτη είναι θέμα μείζονος σημασίας και άρρηκτα συνδεδεμένη με την κατάσταση που υπάρχει σε κάθε χώρα σχετικά με την πρόοδο (ή όχι) της αστυνομίας σε ανθρωπιστικά ζητήματα. Στην Ελλάδα τα LGBTQI+ άτομα ζούμε σε ένα μόνιμο καθεστώς φόβου και νιώθουμε απροστάτευτα, καθώς η αστυνομία συχνά πράττει βάσει ομοφοβικών, σεξιστικών, ρατσιστικών, μισαναπηρικών και τρανσφοβικών πεποιθήσεων, καταπατώντας, έτσι, βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Με βάση αυτό και αφορμή τις πρόσφατες δραματικές εξελίξεις στην υπόθεση της δολοφονίας του Ζακ, η αστυνομική ταυτότητα, είτε με στολή είτε με οποιοδήποτε διακριτικό στοιχείο που την υποδηλώνει, δεν έχει ακόμη χώρο στο Φεστιβάλ Υπερηφάνειας Αθήνας. Είναι ευρέως γνωστό ότι πολλά LGBTQI+ άτομα στην Ελλάδα έχουν επανειλημμένα κακοποιηθεί, προπηλακιστεί, αγνοηθεί μέχρι και δολοφονηθεί από αστυνομικούς. Έτσι, είναι όχι μόνο υποχρέωση αλλά και ειλικρινής μας θέληση να προστατέψουμε τα άτομα με αυτά τα βιώματα από κάθε έκθεση σε καταστάσεις που μπορεί να γίνουν κακοποιητικές ή μπορεί να πυροδοτήσουν αντίστοιχα συναισθήματα. Αναγνωρίζουμε τις δύσκολες συνθήκες στις οποίες οι ομάδες μέσα στην Αστυνομία διεκδικούν την ορατότητα της κοινής μας ταυτότητας και η λειτουργία τους αποτελεί ένα πρώτο γενναίο και πολύ βασικό βήμα. Αλλά προκειμένου να γίνει πορεία στην οποία να συμμετέχουν ανοιχτά άτομα, με την επαγγελματική τους ταυτότητα, πρέπει να προηγηθεί μια κίνηση συγγνώμης, απόδειξης διάθεσης ουσιαστικής συνεργασίας και δημόσιας παραδοχής ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι καθολικά και αδιαπραγμάτευτα από την Ελληνική Αστυνομία. Μέχρι τότε με μεγάλη χαρά υποδεχόμαστε κάθε ατομικότητα για να ζήσουμε μαζί αυτή την ημέρα μνήμης, γιορτής και διεκδίκησης.
