Antivirus Magazine Team
«Επιθυμώ να γίνω μητέρα», ήταν η απάντηση που έδωσα στην ψυχίατρο όταν με ρώτησε τον σκοπό της επίσκεψής μου. Φυσικά και είχε μελετήσει το ιστορικό της καρτέλας μου. “Τρανσεξουαλισμός”. Ναι, έτσι αναγράφεται. Από την πρώτη στιγμή διαπιστώνω την δυσανασχέτηση της, τους φόβους που την κατέβαλαν και το άγχος στο πρόσωπό της. Ούτε στα μάτια μου δεν μπορούσε να με αντικρύσει.
γράφει η Katherine Reilly
Την προηγουμένη, ανακαλύπτω ότι η ιατρός δεν είχε καμία παρουσία στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Από τη μία το ζηλεύω αυτό, από την άλλη αποφάνθηκα ότι η έλλειψη ενημέρωσης και γνώσεων όσον αφορά λοατκι θέματα ήταν μια πιθανότητα. Θα αναρωτιόσαστε, είναι απαραίτητες αυτές οι γνώσεις για το θέμα της τεκνοθεσίας; Φυσικά όχι! Αλλά η έλλειψη ενημέρωσης και μόρφωσης έχει πάντα αρνητικές συνέπειες. Η απουσία της μόρφωσης οδηγεί στον φόβο. Ο φόβος όπως γνωρίζουμε όλοι μας, επισκιάζει την λογική και οδηγεί στο ρατσισμό. Στην προκειμένη περίπτωση, δεν θα τονίσω ρατσισμό, αλλά αδυναμία άσκησης καθηκόντων.
Ξεκινήσαμε με τα επαγγελματικά. Εννοείται ήθελε να σχηματίσει μια πλήρη εικόνα του προσώπου μου, θαρρώ όμως ότι έδινε ιδιαίτερο βάρος εκεί. Το κομμάτι αυτό πιστεύω αφορά πιο πολύ τους κοινωνικούς λειτουργούς. Παρόλα αυτά, της απάντησα ότι είμαι ακαδημαϊκός, αναφέρθηκα στα χρόνια που διδάσκω, την εκτενή βιβλιογραφία μου και όλες τις εκπαιδευτικές μου δράσεις. Μου αναφέρει ότι είμαι μορφωμένη και ιδιαίτερα έξυπνη. Της απαντάω με ερώτηση, «Εάν δεν ήμουν, αυτό θα ήταν ανασταλτικός παράγοντας για την διαδικασία της τεκνοθεσίας;» Κατάλαβε που το πήγαινα. Η επαγγελματική μου ταυτότητα δεν παίζει κανέναν ρόλο στην αγάπη που μπορώ να προσφέρω σε ένα παιδί.
Με ρώτησε για την σχέση μου με τους συγγενείς μου. Με ρώτησε για τον σύντροφό μου. Ήμουν ειλικρινής. Με ρώτησε εάν ακούω φωνές, εάν φοβάμαι το βράδυ που μένω μόνη μου. Εάν παίρνω ουσίες ή κάνω χασίσι. Τί με φοβίζει πιο πολύ στη ζωή μου. Προσπαθούσε από κάπου να πιαστεί. Να της κάνω την ζωή πιο εύκολη. Να βρει ένα πάτημα να με απορρίψει. Με ρωτάει. «Έχετε εχθρούς;» Της απαντώ, «Σίγουρα κάποιοι δεν με συμπαθούν λόγω της ύπαρξής μου. Το ίδιο ισχύει για όλους μας δυστυχώς». Ο ρατσισμός είναι καρκίνος και εξαπολύεται στα πρόσωπα ανθρώπων ‘διαφορετικής’ καταγωγής, πεποιθήσεων ή φύλου. Αναρωτιόμουν πότε θα έριχνε την «βόμβα». Μια ερώτηση που προσωπικά θεωρώ ΔΕΝ αφορά την τεκνοθεσία. Ήμουν σίγουρη όμως ότι θα την έκανε. «Έχεις χειρουργηθεί;» Της απαντάω, «Έχει σημασία; Η επέμβαση επαναπροσδιορισμού φύλου ορίζει την ταυτότητά μου ως γυναίκα;» Δεν είχαμε αναφερθεί μέχρι εκείνη την στιγμή στη ταυτότητα φύλου μου.
Πανικοβάλλεται. Μου εξηγεί ότι δεν είναι ενήμερη για θέματα που αφορούν το πρόσωπό μου. Της εξηγώ ότι δεν είναι απαραίτητες αυτές οι γνώσεις όσον αφορά το ζήτημα για το οποίο παρευρέθηκα στο χώρο της. Μου απαντάει, «Έχω πολλά βάρη στο κεφάλι μου. Δεν μπορώ να προσθέσω άλλα. Είναι τεράστια η ευθύνη. Κλείστε ραντεβού με άλλο συνάδελφο.» Πραγματικά εκείνη την στιγμή την λυπήθηκα. Δεν είμαι τέρας. Είμαι ένας άνθρωπος. Ένας άνθρωπος που επιθυμεί να γίνει μητέρα. Έχω κάθε νομικό δικαίωμα. Είχα μπροστά μου μια επιστήμονα που έχει ορκιστεί να βοηθήσει τους συνανθρώπους της, να πράξει το σωστό. Και την κατέβαλλε ο φόβος και ο πανικός.
Εδώ λοιπόν θα σταθώ και θα επισημάνω την σπουδαιότητα της μόρφωσης και της προσωπικής εξέλιξης. Δεν γνώριζε απολύτως τίποτα για λοατκι ζητήματα. Αφιέρωσα τον υπολειπόμενο χρόνο στην ανάλυση σεξουαλικού προσανατολισμού, ταυτότητας φύλου και τί ορίζουμε ως φυλομετάβαση. Πολύ σωστά ορίζει ο νόμος ως απαραίτητη την επίσκεψη σε ψυχίατρο για την διαδικασία της τεκνοθεσίας. Η ταυτότητα φύλου μου όμως, δεν έχει καμία απολύτως σημασία όσον αφορά την καταλληλόλητά μου για τον ρόλο που επιθυμώ να αναλάβω. Δεν θα έπρεπε η συγκεκριμένη ιατρός να είναι ενήμερη; Φυσικά. Μιλάμε πλέον για προσωπική καθώς επίσης και κοινωνική ευθύνη. Δεν θα έπρεπε να γίνει υποχρεωτική η εκπαίδευση των ιατρών πάνω σε λοατκι θέματα; Έχω την τιμή να συνεργάζομαι με έμπειρους ψυχιάτρους και ψυχολόγους σε συνέδρια και εκπαιδευτικά σεμινάρια, οι οποίοι πάντα με δική τους πρωτοβουλία, έχουν αφιερώσει άπειρο χρόνο στη προσωπική τους εξέλιξη. Δυστυχώς όμως ο νόμος ορίζει ότι πρέπει να επισκεφτώ δημόσιο φορέα για την γνωμάτευση και στην προκειμένη περίπτωση η ιατρός ήταν άπειρη. Τονίζω πάλι, η ταυτότητα φύλου μου δεν θα έπρεπε να αφορά την διαδικασία τεκνοθεσίας. Να όμως που την επηρέασε λόγω της άγνοιας της ιατρού.
Καθώς έχω πάρα πολλούς συνεργάτες οι οποίοι θα μου πουν, «Κάθρην, αφού είχα γνωστό στην τάδε υπηρεσία και θα στο κανόνιζα. Δεν χρειαζόταν να ταλαιπωρηθείς.» Η απάντησή μου είναι «ΟΧΙ». Έκλεισα το ραντεβού μου πριν από δύο μήνες. Έκανα υπομονή όπως ο καθένας μας θα έκανε. Δεν χρήζω ιδιαίτερης μεταχείρισης και ας με αναγνώρισε όλο το προσωπικό του νοσοκομείου. Θέλω απλά να τηρηθούν τα αυτονόητα. Όλα τα λοατκι άτομα θα έπρεπε να έχουμε δικαίωμα στην τεκνοθεσία. Είμαι προετοιμασμένη να δεχτώ και την απόρριψη όσον αφορά την τεκνοθεσία. Λόγω ηλικίας, επαγγελματικών υποχρεώσεων ή οτιδήποτε θα μου υποδείξουν ορθά οι κοινωνικοί λειτουργοί. Όχι όμως λόγω ταυτότητας φύλου μου. Αυτό δεν θα το δεχτώ ποτέ.
Έχασα πολύτιμες ώρες εργασίας, όχι μόνο σήμερα, αλλά τους τελευταίους μήνες. Ψυχολογικά με έχει καταβάλει η όλη διαδικασία. Δεν είμαι πια ο ίδιος άνθρωπος. Χάνω το χαμόγελό μου μέρα με την μέρα. Ήθελα να το μοιραστώ αυτό το χαμόγελο με το παιδί μου. Με βλέπουν οι μαθητές μου πεσμένη. Στενοχωριέμαι για αυτό. Θα είμαι όμως δυνατή. Εάν με απορρίψουν, θα κάνω ξανά πάλι αίτηση του χρόνου. Και ξανά και ξανά και ξανά.
Μα θα μου πείτε, έχετε φυλάξει το σπέρμα σας σε νοσοκομείο. Γιατί δεν το χρησιμοποιείτε; Επειδή πολύ απλά δεν μου το επιτρέπουν. Το νοσοκομείο ρητά δηλώνει: «Είναι δικό σας, αλλά δεν σας επιτρέπουμε να το χρησιμοποιήσετε.» Όπως βλέπετε, είμαι τρανς και μου είπε εκπρόσωπος του νοσοκομείου ότι θα έπρεπε να παντρευτώ μια παρένθετη μητέρα ‘τυπικά’ για να προχωρήσει η διαδικασία. Θα μπορούσα να ήμουν λεσβία, αλλά δεν είμαι. Και γιατί να παντρευτώ μια γυναίκα για να προχωρήσει ‘τυπικά΄ μια διαδικασία; Το κερασάκι στη τούρτα είναι που μου είπε εκπρόσωπος του νοσοκομείου να πάω με το σπέρμα μου στην Ισπανία να ζήσω και να κάνω εκεί το παιδί. Και συνεχίζω και πληρώνω ένα σεβαστό ετήσιο ποσό για την διαφύλαξή του.
Σε δύο ημέρες είναι η Διεθνής Ημέρα Τρανς Μνήμης. Θα επικεντρωθώ σε αυτό τώρα. Ψηλά το κεφάλι. Έχουμε ακόμη δρόμο μπροστά μας. Δεν θα απαντήσω σε κανένα σχόλιο αλλά θα εκφράσω ένα τεράστιο ευχαριστώ σε μαθητές, φίλους ΚΑΙ υπαλλήλους δημοσίων δομών που μου έχουν συμπαρασταθεί. Τέλος, ΔΕΝ θα δεχτώ μηνύματα μίσους ή ταπείνωσης ως προς το πρόσωπο της ψυχιάτρου. Την κατέβαλε ο φόβος και ήταν συντετριμμένη. Ήταν ευγενέστατη και μου ζήτησε συγνώμη. Έχει φυσικά μερίδιο ευθύνης, αλλά το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχουμε όλοι μας, ως κοινωνία. Σκεφτείτε λιγάκι ποια είναι η κληρονομιά που αφήνουμε στα παιδιά μας… Σας ευχαριστώ και πάλι.
Η Katherine Reilly είναι καθηγήτρια Αγγλικών σε παιδιά, teacher trainer και συγγραφέας.
