Από μικρός αγαπούσα τα παραμύθια. Ίσως γιατί πάντα πίστευα ότι στον φανταστικό κόσμο των παραμυθιών όλα μπορούν να συμβούν. Δεν υπάρχουν νόρμες, κοινωνικοί περιορισμοί και καθωσπρεπισμοί. Ακόμα όμως και να υπάρχουν, έχες πάντα τη δυνατότητα να βρεις μια μάγισσα και με ένα της άμπρα-κατάμπρα να καθαρίσεις.
Το μοναδικό πράγμα που με εκνεύριζε, ήταν το τέλος. Ξέρεις, εκεί που ο ιππότης ερωτεύεται την και καλά όμορφη πριγκιποπούλα. Πάντα η ίδια κατάληξη. Τουλάχιστον μέχρι τώρα… (ανάσες αγαλλίασης)
