Την περασμένη Τετάρτη – όπως και κάθε δεύτερη Τετάρτη – επισκέφθηκα με τον Στέργιο Μάτη στο πλαίσιο ενός προγράμματος της Θετικής Φωνής, τις τρανς κρατούμενες στον Κορυδαλλό.
Γράφει η Άννα Κουρουπού
Λόγω του Red Umbrella Athens εντάχθηκε και η δική μου παρουσία, περισσότερο «συμβολικά» , δηλαδή να έχουν το θάρρος και τη δυνατότητα να συνομιλούν με ένα «δικό» τους πρόσωπο, που θα κατανοήσει ανάγκες που για κάποιον που είναι έξω απο αυτό, συνήθως είναι δυσνόητες ή όχι και τόσο αναγκαίες.
Προφανώς η στέρηση ελευθερίας είναι μια δύσκολη συνθήκη – άλλωστε αυτό είναι ή θα έπρεπε να είναι το νόημα της φυλάκισης .
Ακόμη και εδώ όμως η ιδιαιτερότητα κάνει ακόμη πιο δυσχερείς τις συνθήκες.
Π.χ. μέχρι πριν λίγα χρόνια τα τρανς άτομα εξέτιαν την ποινή τους στις αντρικές φυλακές – με ότι αυτό συνεπάγεται.
Μετά απο πολύ πίεση της τρανς κοινότητας – μεγάλο μερίδιο επιτυχίας σε αυτό είχε η Μαρίνα Γαλανού , το αίτημα ήταν να κρατούνται σε γυναικείες πτέρυγες.
Δεν πέρασε αυτό και θεώρησαν πως η καλύτερη και ορθότερη απόφαση είναι να εκτίεται η ποινή σε ξεχωριστή πτέρυγα δηλαδή απομόνωση απο κάθε κρατούμενο και προαυλίζονται μόνες χωρίς καμία επαφή – ούτε οπτική με τον «έξω κόσμο».
Όπως σε όλες τις συνθήκες έτσι κι εδώ έχουμε δυο όψεις.
Απο τη μια υπάρχει ασφάλεια – αφήνοντας όμως ανοιχτό το ενδεχόμενο στον όποιο εν δυνάμει ρατσιστή δεσμοφύλακα να πράξει ανενόχλητος .
Απο την άλλη υπάρχει πάλι ο διαχωρισμός η μη ένταξη σε καμία κοινωνική συνθήκη , ο αποκλεισμός, η απομόνωση.
Και εντάξει, όταν είναι 4-5 πάει κι έρχεται.
Αν είναι έγκλειστη μία ή δυο , πόσο επικίνδυνο είναι αυτό;
Είτε για την ψυχική και βεβαίως για τη σωματική τους υγεία.
*Μπήκα στη σκέψη όλου αυτού γιατί θυμήθηκα τη λαχτάρα και τη χαρά – αλλά και μια ανείπωτη ευγνωμοσύνη – όταν βρισκόμαστε εκεί προσπαθώντας να ενδυναμώσουμε , να μοιραστούν σκέψεις, να νιώσουν αν μη τι άλλο πως είναι μια σταθερά γι’ αυτές οι δύο Τετάρτες τον μήνα.
Ο ενθουσιασμός που καταφέραμε να αγοράσουμε δυο κρέμες σώματος , μια υδατική φτηνή για το πρόσωπο, έναν καπνό με χαρτάκια, ένα μανό κλπ.
(Και αυτά με δικά μας χρήματα φυσικά, που δεν περισσεύουν ) όσο και όποτε μπορούμε.
** Οφείλω όμως να πω δημόσια ένα μπράβο και θα τη μνημονεύω μέχρι να πεθάνω, στη διευθύντρια αυτού του τμήματος , που σε κάθε επίσκεψη μας βλέπει, ρωτά για ανάγκες που δεν γίνεται να ειπωθούν αβίαστα, για αιτήματα εφικτά ή όχι κλπ.
Καταφέραμε να εντάξουμε στην διαδικασία κράτησης την χορήγηση ορμονοθεραπείας – κάτι που είναι ότι πιο ζωτικό για ένα τρανς άτομο.
Και δεν είναι απλό. Εννοώ, πως θα εξεταστούν, σε ποιο νοσοκομείο , ποιος ενδοκρινολόγος , πότε θα δοθεί έγκριση γι’ αυτό κλπ.
Αλλά μπήκε το νερό στ’ αυλάκι.
Επίσης προτείναμε και υλοποιήθηκαν καλλιτεχνικές , θεατρικές κλπ. δραστηριότητες κάνοντας αυτή τη σκληρή καθημερινότητα λίγο πιο βιώσιμη και ανθρώπινη.
*** Τα σκέφτηκα τώρα όλα αυτά καθώς ήρθαν δυο τρεις στραβές και μ’ έπιασε το παράπονο.
Και με επισκέφθηκαν αυτές οι γυναίκες απρόσκλητες και με κάποιο τρόπο γλύκανε η ψυχή μου.
Να είναι το προνόμιο μου απέναντι τους;
Να είναι τα λαμπερά μάτια σε κάθε συνάντηση;
Δεν ξέρω, αλλά δεν με νοιάζει κιόλας.
Η Άννα Κουρουπού είναι διευθύντρια του Red Umbrella Athens.
