Γράφω αυτό το κείμενο γιατί έχω δύο αγάπες που πολλοί τις λένε αντικρουόμενες: τον ΠΑΟΚ και τα αγόρια. Το γήπεδο είναι το σπίτι μου κάθε δεύτερη Κυριακή, συναντώ τα «αδέρφια» μου, πίνουμε τη ρετσίνα μας και μπαίνουμε στη θύρα 4. Για να περάσουμε ωραία, να εκτονωθούμε, να αγκαλιαστούμε, να χαρούμε ή να λυπηθούμε μαζί.
Μπαίνοντας μέσα, ωστόσο, ένα γκέι άτομο έχει πολλούς λόγους να νιώσει ότι δεν ανήκει εκεί. Ακούγονται συνθήματα όπως «όλοι οι μπάτσοι είναι αδερφές», «έχει και ένα π*στη γιο που τον γ*μανε όλοι». Η «ταπείνωση» του Ολυμπιακού θεωρείται ότι είναι να μπει το έμβλημά του στη σημαία του Pride. Το παράλογο είναι, ότι οι περισσότεροι φίλαθλοι και οπαδοί ΔΕΝ είναι ούτε ομοφοβικοί, ούτε ρατσιστές. Κι αυτή είναι μία προσωπική μου διαπίστωση όλα αυτά τα χρόνια, από τότε που ο θείος μου με πρωτοπήγε στο γήπεδο. ΔΕΝ αντιλαμβάνονται τη βαρύτητα αυτών των συνθημάτων, που τα φωνάζει ακόμα και η antifa πλευρά της θύρας 4, δεν περνάει από το μυαλό τους ότι ένας συνοπαδός τους μπορεί να νιώθει ανεπιθύμητος στο άκουσμά τους.
Αυτό με κάνει να αναρωτιέμαι αν όσοι με ρωτάνε «πώς μπορείς να είσαι γκει στη θύρα 4;» έχουν δίκιο. Μήπως δεν ανήκω εκεί; Η δική μου απάντηση είναι ότι όσοι πραγματικά αντιλαμβάνονται τις αξίες πίσω από τον σύλλογο του ΠΑΟΚ με θέλουν δίπλα τους. Να αγκαλιαζόμαστε, να πανηγυρίζουμε και να βαράμε τα καθίσματα από τα νεύρα μας μαζί. Και όσοι θεωρούν ότι μας χωρίζει ο σεξουαλικός προσανατολισμός περισσότερο από ότι μας ενώνει η αγάπη μας για τον ΠΑΟΚ είναι αυτοί που δεν έχουν καμία θέση στο γήπεδο της Τούμπας.
Οι ίδιες οι ομάδες οφείλουν να βάλουν τα πράγματα στη θέση τους, όπως στις προηγμένες ποδοσφαιρικά χώρες, όπου τον μήνα του Pride και στην επέτειο της Idahobit, τα εμβλήματα των ομάδων, τα περιβραχιόνια, τα λάβαρα συνοδεύονται από την σημαία του Pride. Στην Γερμανία υπάρχουν ομάδες που κατεβάζουν τα δικά τους άρματα στην παρέλαση. Είναι καιρός και στην Ελλάδα να αναλάβουν την ευθύνη τους οι ιθύνοντες, ώστε κανένας φίλαθλος/οπαδός να μη νιώθει ανεπιθύμητος στο γήπεδο της αγαπημένης του ομάδας. Θα μου πει κανείς ότι σκέφτομαι πολύ μπροστά, ότι υπάρχουν βασικότερες ελλείψεις που αφορούν την ασφάλεια, τη διαφθορά και πολλά άλλα στο πολύπαθο ποδόσφαιρό μας. Όσο αληθές και αν είναι αυτό, στον αθλητισμό (όπως παντού) το 2021 δεν έχουμε κανένα δικαίωμα να στερούμε από συνανθρώπους μας βασικά δικαιώματα. Οι ομάδες και οι Ομοσπονδίες έχουν ιερή υποχρέωση να ξεκινήσουν συμβολικές και ουσιαστικές κινήσεις προς αυτήν την κατεύθυνση. Όσο νωρίτερα, τόσο το καλύτερο.
Ανυπομονώ για την στιγμή που θα μπορέσω να αγαπήσω το αγόρι μου στη θύρα 4, ανάμεσα στα «αδέρφια» μου.
Γράφει ο Αργύρης Γκινούδης
