Ο Ματ Κέιτζ, πυγμάχος, στις 18 Ιουνίου αποκάλυψε ότι είναι γκέι αναρτώντας το παρακάτω κείμενο στον τοίχο του στο facebook:
«Αυτό μπορεί να είναι λίγο μακροσκελές, λίγο προσωπικό και πολύ πραγματικό.
Ένας από τους μεγαλύτερους φόβους στη ζωή μου είναι η απόρριψη. Δεν ξέρω γιατί. Δεν ήμουν ποτέ το πιο δημοφιλές παιδί στο σχολείο ή στη γειτονιά μου, αλλά πάντα θα έχω μια πληθώρα φίλων σε διάφορες παρέες. Ποτέ δεν ένιωσα πραγματική απόρριψη από κάποιον στη μία παρέα, επειδή βγήκα με κάποιους από άλλη παρέα, αλλά πάντα φοβόμουν την απόρριψη.
Όσο όμως ενηλικιωνόμουν, ανακάλυπτα ότι δεν ενδιαφέρομαι πια για τη μη αποδοχή. Άλλωστε οι φίλοι μου θα μ’ αγαπάνε με τα ελαττώματά μου. Η οικογένειά μου θα μ’ αγαπάει. Οι συνάδελφοί μου θα με σέβονται για τη δουλειά μου. Και οι εντελώς ξένοι σε μένα ας σκέφτονται ό,τι θέλουν, άλλωστε δεν με ξέρουν.
Με όλο αυτό τον πρόλογο, είναι ευκολότερο να δηλώσω δημόσια ότι είμαι γκέι.
Τα τελευταία χρόνια, υποστήριζα ότι είμαι bisexual. Στην προσωπική μου ζωή, σε φίλους, αυτό έλεγα. Και ήταν αλήθεια. Παρ’ όλ’ αυτά δεν έχω την πρόθεση να κυνηγήσω γυναίκες σε αυτό το στάδιο της ζωής μου. Ακόμα βρίσκω τις γυναίκες όμορφες. Δε νομίζω ότι αυτό θα αλλάξει ποτέ. Αλλά νομίζω ότι το να υποστηρίζω κάτι που είναι στα όρια της ειλικρίνειας, δεν είναι κάτι που θέλω. Συγνώμη, κυρίες μου. Αποσύρομαι και επισήμως από την «αγορά». Μη με μισήσετε πολύ.
Πολλοί από τους πιο κοντινούς μου φίλους το γνωρίζουν από το 2013, όταν μπήκα στη διαδικασία να λέω στους άλλους πώς αισθάνομαι. Κάποιοι από αυτούς «ήξεραν» πολύ νωρίτερα, λόγω των δικών τους συμπερασμάτων και πιστεύω.
Οι γονείς μου το ξέρουν και με υποστηρίζουν. Αυτό θα ήταν αρκετό, ειλικρινά. Αλλά κι έτσι ακόμα, οι υποθέσεις για την προσωπική ζωή κάποιου, φαίνεται ότι επηρεάζουν το κλίμα στα επαγγελματικά του και αυτό είναι άδικο για μένα. Πραγματικά δεν έχω λόγο να το κρύβω πια.
Ξόδεψα το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου να λέω ψέματα, να κρύβομαι, να είμαι θλιμμένος επειδή αισθανόμουν ότι δεν μπορώ να γίνω αυτός που πραγματικά θέλω και να ζήσω ελεύθερα και όπως θέλω. Έπρεπε να υποκρίνομαι και αυτός δεν είμαι εγώ. Ούτε εγώ, ούτε κανένας άλλος δεν θα έπρεπε να το κάνει αυτό.
Αρχικά, δεν είχα ποτέ σκοπό να κάνω μία δημόσια ανάρτηση για την προσωπική μου ζωή. Αισθάνομαι ότι τα προσωπικά ζητήματα πρέπει να μένουν τέτοια. Παρ’ όλ’ αυτά, με τις συνεχείς φήμες και τις συζητήσεις πίσω από την πλάτη μου γύρω από ένα θέμα που εύκολα θα μπορούσε να μου γυρίσει κατάμουτρα, πίστεψα ότι θα ήταν καλύτερα αν σώπαιναν όλοι και έλεγα την αλήθεια δημόσια. Τώρα, κανείς δεν χρειάζεται να υποψιάζεται ή να υποθέτει τι κάνω πίσω από τις κλειστές πόρτες. Και σε ένα μεγάλο βαθμό, το έκανα για τον εαυτό μου για να ξεφορτωθώ το άχρηστο στρες.
Επαγγελματικά, είμαι ακριβώς αυτό που λέει η λέξη: Επαγγελματίας. Το τελευταίο πράγμα που θα ήθελα, είναι να αισθανθεί κάποιος συνάδελφός μου άβολα ή περίεργα. Δεν πιστεύω ότι έχω προκαλέσει κάποιο τέτοιο συναίσθημα μέχρι τώρα και αυτό δε θα αλλάξει. Η επαγγελματική πάλη είναι αυτό που αγαπάω περισσότερο και το μόνο που θέλω να κάνω είναι να διασκεδάζω τους λάτρεις του σπορ και να συνεχίσω τις συνεργασίες με τους ανθρώπους που γνωρίζω τόσα χρόνια. Ελπίζω τίποτα να μην αλλάξει, αλλά αν κάποιες σχέσεις αλλάξουν από αυτήν εδώ την ανάρτηση, θα ξέρω ότι ούτως ή άλλως δεν χρειαζόμουν αυτούς τους ανθρώπους στη ζωή μου.
Εύχομαι ότι οι θεατές, οι εταιρείες και όλοι οι άλλοι δεν θα αλλάξουν την άποψή τους για μένα. Είμαι το ίδιο άτομο που ήμουν και χθες, απλά τώρα έχει φύγει λίγο βάρος από τους ώμους μου. Το στρες, η κατάθλιψη και η ανησυχία που πάντα μου προκαλούσε αυτό, είναι κάτι που δε θα πρέπει να αντιμετωπίζει κανείς. Η κατάθλιψη είναι κάτι πολύ αληθινό και κάποιοι άνθρωποι δεν το καταλαβαίνουν αυτό. Όλοι είμαστε άνθρωποι. Έχουμε το δικό μας τρόπο, την προσωπικότητα και τα πράγματα που μας κάνουν αυτό που είμαστε. Να το έχετε αυτό στο μυαλό σας.
Σε αυτούς που ήδη γνώριζαν και με έχουν στηρίξει μέχρι τώρα, σας ευχαριστώ. Λυπάμαι εάν έπρεπε σε κάποιους να πω ψέματα ή να το κρατήσω μυστικό. Δεν έπρεπε να το κάνω, αλλά αν είστε φίλοι μου, δε θα έπρεπε να μου δημιουργήσετε την ανάγκη να το κάνω. Οι φίλοι είναι φίλοι, όχι λόγω του ποιος τους ελκύει, αλλά επειδή η φιλία είναι αληθινή. Σε όποιον έχει φοβηθεί να είναι ο εαυτός του ή απλά να πει την αλήθεια, θα του πω ότι δεν πρέπει να νιώθει έτσι. Ναι, εγώ έτσι ήμουν. Αλλά εάν οι άνθρωποι για τους οποίους νοιάζομαι ή ακόμα και όσοι δε νοιάζομαι, είναι καλοί, τότε δεν έχει σημασία. Έτσι θα έπρεπε να είναι…
Ευχαριστώ που το διαβάσατε, με καταλάβατε και, ελπίζω, με αποδεχτήκατε.»
