newsroom
Τι να μετρήσω από εχθές βράδυ; Τον κόσμο; Τα τραγούδια; Τα βλέμματα τα υγρά που κρατούσαν το λυγμό και τον έβγαζε λυτρωτικά η Νατάσσα στη σκηνή; Τα συναισθήματα; Φοβάμαι πως χάνω το μέτρημα… Και πόση αμέτρητη χαρά να χάνεις το μέτρημα την ώρα που η κοινωνία μετράει αυτιστικά τα κουτσά της βήματα για να φτάσει χωρίς να είναι σίγουρη, πού;!
Σημεία αναφοράς σταθερά, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη.
Κλασικά όχι γραφικά. Αληθινά.
Συναισθηματικά και παράλογα λογικά.
Πολύ συγκεκριμένα απεριόριστα. Έντιμα. Ακέραια.
Με τον ίδιο τρόπο διαφορετικά. Σημεία αναφοράς που έχει δεμένα η μνήμη στο βαθύτερο εγώ για να μπορεί να το κρατάει ολόκληρο, πάνω από 16 χρόνια που ακούμε αυτή την ψυχή, που στους δρόμους της ζωής είναι τρία διαφορετικά πρόσωπα. Η Νατάσσα, ο Θέμης, ο Γεράσιμος σε ένα γραφειοκρατικό σύστημα καταγράφηκαν ως τρεις διαφορετικές οντότητες και σε μια υπερφυσική διάσταση αποτέλεσαν μία κοινή γέννα. Μια γέννα που τίκτει με τη σειρά της στα σπλάχνα την εξωτερίκευση της συναισθηματικής μας ενηλικίωσης. Σα σημεία αναφοράς και επαναφοράς της χαμένης ψυχής μας στη θέση της.
Δεν ξέρω ποιος άλλος θα μπορούσε να τραγουδήσει αυτούς τους στίχους. Δεν ξέρω ποιοι άλλοι στίχοι θα μπορούσαν να ντύσουν αυτή τη μουσική. Η απάντηση κάθε φορά που σκεφτόμουν ποιος άλλος θα μπορούσε να είναι στη θέση του Γεράσιμου, της Νατάσσας και του Θέμη ήταν «κανένας».
Εάν κινδυνεύω να χαρακτηριστώ υπερβολική, θα φορέσω το χαρακτηρισμό μου ολόσωμο και θα περιφερθώ με περίσσια χαρά στις γραμμές αυτές που είναι η ακριβής αποτύπωση αυτού που έσταξε μέσα μου η χθεσινή βραδιά, που μόνο στον υπερθετικό του ταιριάζει να υψώνεται.
Το concept της παράστασης ήταν επιστροφή στον κύριο πυρήνα τους απ’ όπου στην πραγματικότητα «δεν έφυγαν» ποτέ. Ήταν εκεί πάντα. Εξελίχθηκαν, έκαναν βήματα ανέβηκαν στην κορυφή και με μια βαθιά ροκ φιλοσοφία που μεταφράζεται σε μια ώριμη καλλιτεχνική συνειδητότητα τα έντυσαν όλα «εν λευκώ».
Στο χρώμα που αποτέλεσε τον καμβά που 16 χρόνια πριν ζωγράφισαν πάνω την έναρξη μιας νέας καλλιτεχνικής εποχής και έρχονται τώρα ξανά, με μια νεότητα δι-ανθισμένη να αποδείξουν πως οι ποιοτικές σπορές κάνουν τους κήπους να ανθίζουν ξανά και ξανά.
Κάθε βράδυ θα ήθελα να είναι εχθές το βράδυ. Που σε μια συναυλιακή αίθουσα στην Πειραιώς, γεμάτη από κόσμο πολύχρωμο που με ταρακουνούσε, ένιωσα τον μέσα μου εαυτό να συνταράσσεται μέχρι να μπει με ακρίβεια στη θέση του, που πήγα πίσω στο χρόνο και τον ένιωσα πιο πολύ από ποτέ ενεστώτα, που άκουσα ανθρώπους που μετράνε τα ίδια χρόνια με εμένα να πραγματοποιούν μια ουσιαστική πολιτική πράξη, που μπήκα σε μια εν λευκώ δίνη.
Εν λευκώ, από εχθές το βράδυ, θα πει «κοίτα μέσα σου και μετά κοίτα μπροστά».
Βίκυ Αναγνωστοπούλου
