«Εσύ τι θα έκανες αν το παιδί σου, σου έλεγε ότι είναι γκέι;»
Κάθε φορά που ένας ή μία ηθοποιός στη χώρα μας σχετίζεται με έναν γκέι ρόλο καλείται να απαντήσει στο ερώτημα κάποιου δημοσιογράφου, σχετικά με το «πώς θα αντιδρούσε στην περίπτωση που το παιδί του του ανακοίνωνε ότι είναι γκέι».
Όπως έγινε πρόσφατα και με τον ηθοποιό Φάνη Μουρατίδη, ο οποίος υποδύεται τον πατέρα ενός γκέι αγοριού στη νέα σειρά του Παπακαλιάτη και που απάντησε ότι «δεν θα έβαζα το δάκτυλό μου για να λερώσω την προσωπικότητά του παιδιού μου».
Αν και ο ηθοποιός απάντησε (ευτυχώς) με γνώμονα την αποδοχή και χωρίς ομοφοβικά αντανακλαστικά, δεν πρέπει να ξεπεράσουμε το γεγονός ότι δέχθηκε μία άκρως ομοφοβική ερώτηση.
Γιατί όταν ρωτάς ένα άτομο για το πώς θα αντιδρούσε σχετικά με τη (γκέι) σεξουαλικότητα του παιδιού του, είναι σαν να το ρωτάς αν την αναγνωρίζει ως κάτι φυσιολογικό (ή όχι). Και έτσι αφήνεις άπλετο χώρο για αναπαραγωγή (πιθανών) κακοποιητικών σχολίων. Και για να στο απλοποιήσω ακόμη περισσότερο, σκέψου ότι κάνεις ποτέ δεν ρώτησε κάποιον για το τι θα έκανε στην περίπτωση που το παιδί του, του ανακοίνωνε ότι είναι straight.
Ας σταματήσουμε, λοιπόν, να κάνουμε ερωτήσεις που εμπεριέχουν ομοφοβία (και εγώ βλακωδώς τις έκανα παλιότερα και τις σταμάτησα) και ας αρχίσουμε να ρωτάμε για πράγματα που έχουν ουσιαστική αξία και περιεχόμενο (όπως, «με ποιους τρόπους μπορούμε να μειώσουμε την ομοφοβία εκεί έξω;»).
