Εάν υπάρχει ένα αξίωμα που θα μπορούσε να αποδοθεί με απόλυτη συνειδητότητα στην Ελένη Τσαλιγοπούλου, θα ήταν εκείνο που δεν έχει ακριβή τίτλο, αλλά η περιγραφή του πάει κάπως έτσι: εκείνη που δε σε απογοητεύει ποτέ. Δεν ξέρω πόσο μεγάλο βάρος είναι να σηκώνεις στα χιλιοστά των φωνητικών σου χορδών μία τέτοια αξίωση για 30 χρόνια, εκείνη όμως με ένα μαγικό τρόπο το καταφέρνει. Και κάθε φορά που τη βλέπεις να αιωρείται μυστηριακά πάνω από το κεφάλι σου, νιώθεις πως η μαγική της ικανότητα έχει μια τρομερά γήινη αιτιολόγηση. Δεν την προδίδει την ψυχή της και αυτό της αποδίδει όλα τα παράσημα του κόσμου και έτσι παραμένει φωτεινή να φωτίζει κάθε πάτημα πάνω στο ιερό αναβατόριο συναισθημάτων και αξιών της σκηνής. Και όταν τελειώνει, παίρνεις για αντίδωρο μια κάθαρση που σε κάνει πιστό στη θρησκεία της.
Ίσως γι’ αυτό το λόγο, η καινούρια της παράσταση «Άλμπουμ» στο Πειραιώς 131, η τόσο προσωπική και συνάμα τόσο εξωστρεφής, είναι αυτό ακριβώς που χωρίς να το ξέρεις, είχες ανάγκη να δεις από εκείνη. Μια παράσταση που βασίστηκε στην ιδέα του Χρήστου Παπαμιχάλη και αποτελεί ένα σκιαγράφημα της προσωπικής της πορείας, με όλες τις εποχές της μέσα στα χρόνια. Από την πρώτη Άνοιξη του «Σώπα κι Άκουσε» μέχρι το σκοτεινό Χειμώνα του «Δε μας συγχωρώ», περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της χωρίς καμία αυτιστική τάση. Θέτει στο φως του προβολέα το προσωπικό της ρεπερτόριο, τις διασκευές που συνυπέγραψε σαν σε πρώτη εκτέλεση και τα μοιράζει όλα στο στόμα σου σε μια ιεροτελεστία που προσέχεις ευλαβικά μη σου ξεφύγει σταγόνα από την κοινωνία. Πότε γυμνά μόνο με ένα πιάνο, πότε με τον ήχο από το κανονάκι να συνταιριάζει με αυτόν της τρομπέτας και να γεννά νέους κόσμους.
Ο ανανεωμένος ήχος των Bogaz Musique, της μπάντας που τη συνοδεύει τα τελευταία χρόνια και εξισορροπεί αριστοτεχνικά τα ηλεκτρικά σημεία με το κλασικό και ο αξιοπρόσεκτος νέος τραγουδοποιός, Γιάννης Παπαγεωργίου που είναι στο πλάι της με μια μουσική καταβολή με ρίζες στην παράδοση μοιάζοντας με λαμπαδηδρόμο, εντάσσονται πρωταγωνιστικά σε αυτή τη μουσική διαδρομή που θυμίζει το ξεφύλλισμα του άλμπουμ της ζωής της.
Χρειάζεσαι περίπου 3 ώρες για να παραδέχτεις αυτή τη Διονυσιακή φιγούρα, που έχει κατορθώσει νακάνει την Ελένη Τσαλιγοπούλου να συγκατοικεί με την Ελενίτσα στο ίδιο σώμα. Αυτό το σώμα που πότε γίνεται ελαφρύ και αέρινο και χορεύει ανάμεσα στα καθίσματα αδιαφορώντας για το μήκος του καλωδίου και πότε βαρύ και γεμάτο από μνήμη στέκεται ακίνητο να εκπέμπει στατικά τα πλέον ρευστά συναισθήματα.
Η αυθορμητισμός της, η ένταση και οι κορυφώσεις της, η αλήθεια της σε μια παράσταση που την καλωσορίζει και πάλι στο μετερίζι που επάξια ανήκει: την ομάδα των αυτόφωτων.
από τη Βεατρίκη Ψυχάρη
