Σε παρέμβασή της στην εκδήλωση «Δικαιοσύνη ενάντια στη συγκάλυψη», η Ελένη Κωστοπούλου μίλησε για τη δολοφονία του Ζακ και την ελληνική δικαιοσύνη, ενώ υπογράμμισε ότι «δεν θα σταματήσουμε ποτέ να αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία ισότιμη, συμπεριληπτική, αλληλέγγυα, χωρίς φασισμό, ρατσισμό και διακρίσεις».
Συγκεκριμένα, στα πλαίσια της του Αντιφασιστικού Σεπτέμβρη και της προαναφερθείσας εκδήλωσης, ο Σύλλογος Πολιτισμού «Παύλος Killah P Φύσσας» δημοσίευσε το βίντεο με την παρέμβαση της μητέρας του Ζακ, Ελένη Κωστοπούλου.
Στην ομιλία της, η Ελένη Κωστοπούλου αναφέρθηκε στους δολοφόνους του Ζακ και στον ρόλο των αστυνομικών, οι οποίο συγκάλυψαν τα γεγονότα και αθωώθηκαν, αλλά και στα όσα βίωσε η οικογένεια του Ζακ μέσα στην αίθουσα του δικαστηρίου.
«Η δικαιοσύνη σε τούτη τη χώρα δεν είναι αυτονόητη, δεν είναι για όλους, δεν δικαιώνονται όλα τα θύματα, δεν τιμωρούνται ανεξαιρέτως όλοι», λέει συγκεκριμένα, μεταξύ άλλων.
«Ας μάθουν λοιπόν οι έχοντες κάθε είδους εξουσία, αυτοί που αποποιούνται τις ευθύνες τους, που ασκούν βία και φέρουν το θάνατο ότι δεν θα σταματήσουμε ποτέ να αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία ισότιμη, συμπεριληπτική, αλληλέγγυα, χωρίς φασισμό, ρατσισμό και διακρίσεις», καταλήγει η Ελένη Κωστοπούλου.
Ακολουθεί το κείμενο της ομιλίας της:
Το επόμενο Σάββατο στις 21 Σεπτέμβρη συμπληρώνονται 6 χρόνια από την δολοφονία του Ζακ.
Εκείνο το μεσημέρι Παρασκευής, ο Ζακ ήταν το τέλειο θύμα για τους ρατσιστές, μισάνθρωπους, αδίστακτους δολοφόνους του, αλλά δεν ήταν το τέλειο θύμα για να του δοθεί η ανάλογη δικαιοσύνη. Το αφήγημα για να απαξιωθεί η ζωή του και να ξεπλυθούν οι δολοφόνοι του ξεκίνησε την αμέσως επόμενη μέρα. Με πρωταγωνιστές τους αστυνομικούς που ήταν συνένοχοι στο έγκλημα και τους 2 δολοφόνους, η ιστορία εμπλουτίστηκε από αήθεις δημοσιογράφους, έντυπα και τηλεοπτικές εκπομπές. Ο Ζακ παρουσιάστηκε στο ευρύ κοινό σαν ένα άτομο του περιθωρίου χωρίς φίλους και οικογένεια, με θανάσιμα ελαττώματα και κατά την άποψη τους άξιζε να πάθει ότι έπαθε. Ο κανιβαλισμός και η ανθρωποφαγία συνεχίστηκαν για χρόνια κι έπρεπε εμείς, η οικογένεια, οι φίλοι και οι συλλογικότητες, να παλέψουμε σθεναρά για να ανατρέψουμε τα ψεύδη, τις συκοφαντίες και τις προσβολές που ακούσαμε και διαβάσαμε. Ακούσαμε εώς και πολιτικούς να προσβάλλουν την μνήμη του νεκρού Ζακ, πολιτικοί που έχουν αντικοινωνικές ιδεολογίες κι έχουν προκαλέσει οι ίδιοι κακό σε συνανθρώπους μας.
Ο ρόλος της αστυνομίας ήταν ο σύνηθης και αναμενόμενος: «δεν κάνουμε έρευνα, δεν μαζεύουμε στοιχεία, δεν αναζητούμε στοιχεία αλλά διασπείρουμε ψέματα, αναφέρουμε τα γεγονότα όπως μας βολεύει και συγκαλύπτουμε την αλήθεια για να αποπροσανατολίσουμε το κοινό και την δικαιοσύνη». Στην πρώτη δίκη, οι αστυνομικοί έδωσαν ομολογίες καρμπόν και αθωώθηκαν με 1 ψήφο υπέρ και πανηγύρισαν την δικαίωση τους, που άφησε πίσω έναν αβοήθητο, κακοποιημένο και δολοφονημένο άνθρωπο. Σε τούτη τη δήθεν δημοκρατική χώρα η ατιμωρησία των ισχυρών, των αστυνομικών και των πολιτικών πρέπει να τελειώσει και θα φροντίσει ο λαός για αυτό. Οι 2 δολοφόνοι του Ζακ πρωτόδικα καταδικάστηκαν σε 10 χρόνια κάθειρξη χωρίς ελαφρυντικά. Στο εφετείο έλαβαν 5 και 6 χρόνια αντίστοιχα με ελαφρυντικά. Τι άλλαξε από την πρώτη δίκη, δεν έχω καταλάβει. Ίσως το γεγονός ότι οι φίλοι και οι συγγενείς τους κατέθεσαν πόσο καλοί άνθρωποι είναι.
Μέσα στις δικαστικές αίθουσες βιώσαμε απερίγραπτες καταστάσεις. Γέμισε η ψυχή μας αρνητικά συναισθήματα. Ήρθαμε αντιμέτωποι με τους υπερασπιστές των δολοφόνων που με χυδαία, προσβλητικά, απάνθρωπα επιχειρήματα προσπαθούσαν να τους αθωώσουν. Αντιμετωπίσαμε τις οικογένειες των δολοφόνων που χλεύαζαν, έφτυναν και χειρονομούσαν εναντίον μας υπερασπιζόμενοι φονιάδες. Είδαμε δικαστές να μην αντιδρούν στα ρατσιστικά, υβριστικά σχόλια που ακούστηκαν, που τους πείραξαν τα ρούχα που φορούσαν κάποιοι από το κοινό, που δέχονταν τις προσβολές στην μνήμη του Ζακ ασάλευτοι, που ανέβαλλαν πολλές φορές την δικάσιμο χωρίς να λάβουν υπόψιν κανέναν.
Η δικαιοσύνη σε τούτη τη χώρα δεν είναι αυτονόητη, δεν είναι για όλους, δεν δικαιώνονται όλα τα θύματα, δεν τιμωρούνται ανεξαιρέτως όλοι. Πρέπει να φτάσεις αίμα για να φτάσεις στην δικαστική αίθουσα και μετά να συμβιβαστείς με το αποτέλεσμα. Μας έμαθαν να αρκούμαστε στα λίγα και στα άδικα, να μας φτωχοποιούν και να μας λένε ότι είμαστε σπάταλοι.
Μετά την δολοφονία του Ζακ γνώρισα τη Μάγδα, αυτόν τον αγέρωχο άνθρωπο που βρέθηκε δίπλα μας σε δύσκολες στιγμές και στήριξε τον αγώνα μας για δικαιοσύνη. Και μέσα από αυτή γνώρισα τον Παύλο και συνειδητοποίησα κάτι που ειπώθηκε στο ντοκιμαντέρ “Πένθος. Αυτοί που μένουν” της Μαρίας Λουκα και Μυρτούς Παρτσαλίδου. Ο Σαχζάτ, ο Παύλος και ο Ζακ μεγάλωσαν σε οικογένειες που τους έδωσαν πολλή αγάπη. Ας μάθουν λοιπόν οι έχοντες κάθε είδους εξουσία, αυτοί που αποποιούνται τις ευθύνες τους, που ασκούν βία και φέρουν το θάνατο ότι δεν θα σταματήσουμε ποτέ να αγωνιζόμαστε για μια κοινωνία ισότιμη, συμπεριληπτική, αλληλέγγυα, χωρίς φασισμό, ρατσισμό και διακρίσεις.
