«Βράζει το κολυβοκάζανό μας, Χριστίνα…». Η χαρακτηριστική φωνή της γριάς Μαρκάτου ακούγεται σε όλη την κουζίνα κάνοντας τον σύντροφό μου να προβεί για μία ακόμη φορά στη διαπίστωση – ερώτημα «πάλι Ντόλτσε Βίτα βλέπεις;»,
Δεν ξέρω αν συμβαίνει κι σε εσάς αλλά εδώ και χρόνια παρακολουθώ σε επανάληψη παλιές -αγαπημένες- τηλεοπτικές σειρές. Στην αρχή ξεκίνησα δειλά με το να τις βάζω μόνο όταν έκανα δουλειές ή όταν ήθελα να γεμίσω με ήχους την αγχωτική ησυχία του σπιτιού μου λίγο πριν κοιμηθώ. Όσο περνούσε ωστόσο ο καιρός, ο χρόνος προβολής τους αυξήθηκε δραματικά με τις φωνές γνωστών τηλεοπτικών χαρακτήρων (της Κορίνας, της Χριστίνας Μαρκάτου, της Σωσώς Παπασήμα, της Μαρίνας Κουντουράτου κ.α.) να ακούγονται καθημερινά στο διαμέρισμά μου, τόσο που έχω χάσει σχεδόν το ενδιαφέρον να παρακολουθήσω οποιαδήποτε καινούρια σειρά.
Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι η προσκόλληση αυτή σχετίζεται με την ανάγκη μου να αισθανθώ ασφαλής προσφέροντας έτσι στον εαυτό στιγμές ξέγνοιαστης ελαφρότητας (όπως με το comfort food). Καμία απροσδόκητα αρνητική εξέλιξη δεν θα βιώσω, βλέποντας για 100η φορά τη Ντένη Μαρκορά από τους Δύο Ξένους να προσπαθεί χαλάσει τον γάμο του Κωνσταντίνου με τη Μίνα ή παρακολουθώντας την Ασπασία στο Ντόλτσε Βίτα να διαβάζει στα κρυφά για το σεξ μετά τον τοκετό. Κι αυτό με βοηθά να χαλαρώσω. Όπως και με βοηθά να απομακρυνθώ από τη συχνά τραυματική καθημερινότητα που βιώνουμε συχνά τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα και που καλούμαστε να διαπραγματευόμαστε ξανά και ξανά τους ασφαλείς μας χώρους. Να μια άλλη σημαντική διαπίστωση εδώ. Καμία διαπραγμάτευση ως προς την ασφάλειά μας δεν γίνεται στις σειρές αυτές και αυτό είναι εξαιρετικά ανακουφιστικό. Δεν περιμένεις δηλαδή να ακούσεις τη Σάσα να λέει ξαφνικά στη Χριστίνα «εγώ δεν έχω πρόβλημα με τους γκέι αρκεί να μην προκαλούν», να δεις τον Κωνσταντίνο να κάνει εκνευρισμένος διάλεξη στη Μαρίνα για τη «woke ατζέντα» ή να ακούσεις την Κορίνα να τσακώνεται τρανσφοβικά με συνάδερφό της για το «αν οι τρανς γυναίκες είναι γυναίκες».
Τώρα που το σκέφτομαι συνειδητοποιώ ότι όσο δυσκολότερη γίνεται η πραγματικότητα εκεί έξω και όσο περισσότερες οι ομοτρανσφοβικές πληροφορίες που λαμβάνω τόσο η ανάγκη μου να προσφεύγω στις αγαπημένες μου «ασφαλείς» επαναλήψεις γίνεται εντονότερη. Ότι δεν αποτελεί έκφραση του περίεργου, αντικοινωνικού μου εαυτού αλλά περισσότερο μια ακόμη μορφή άμυνας που αναπτύσσουμε τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα (όπως το να ακούμε μουσική για να μην ακούμε τις κακοποιητικές βλακείες όταν κυκλοφορούμε) που μας βοηθά να αισθανόμαστε πιο προστατευμένα.
Ενώ σας γράφω αυτά το μυαλό μου πηγαίνει στις Σέρρες του Γιώργου Καπουτζίδη (άλλη μία αγαπημένη σειρά). Στο teaser, μάλιστα, της 2ης σεζόν πρωταγωνιστεί μια rainbow σημαία. Να κάτι που δεν βλέπεις συχνά. «Ίσως τελικά οι σειρές στην τηλεόραση τα πάνε καλύτερα από την κοινωνία που ζούμε», σκέφτομαι ενώ αποφασίζω να δω ξανά τον πρώτο κύκλο.
