Ο Jeremy Sonkin είναι ένας επαγγελματίας παίκτης στο τένις από τις ΗΠΑ. Με ολόκληρο τον κόσμο να καταδικάζει και να καταγγέλλει τη δολοφονία του George Floyd, αποφάσισε να στείλει μια επιστολή στο outsports, μεταφέροντας τη δική του ιστορία.
Διαβάστε την επιστολή του
Είμαι ένας μαύρος, υιοθετημένος γκέι άνδρας. Όταν ήμουν 17 ετών δέχτηκα ρατσιστική επίθεση στην πόλη μου στο Γουίτον του Ιλινόις.
Με σταμάτησε ένας αστυνομικός και ο πανικός είναι αυτό που ένιωσα εκείνη τη στιγμή. Με σταμάτησαν, γιατί η αστυνομία έψαχνε για κάποιον μαύρο, που οδηγούσε ένα ασημί αμάξι. Τον κατηγορούσαν για την απαγωγή ενός κοριτσιού.
Μαζί μου ήταν δύο φίλοι μου, λευκοί και οι δύο. Ο αστυνομικός, που ήταν εξίσου λευκός, μου ζήτησε να βγω έξω από το αμάξι. Ευτυχώς ο μπαμπάς μου, που είναι κι αυτός λευκός, ήταν κοντά και ήρθε αμέσως στο σημείο που βρισκόμασταν.
Ακριβώς πίσω από το αμάξι του πατέρα μου υπήρχε ένα φορτηγάκι που είχε παρκάρει λίγα λεπτά πριν. Ποτέ μου δε θα ξεχάσω τη λευκή γυναίκα που βγήκε από το όχημα, έκλεισε με δύναμη την πόρτα, έτρεξε προς το μέρος μου και αφού στάθηκε μπροστά μου με έδειξε με το δάχτυλό της, φωνάζοντας: “Αυτός είναι!”.
Δε θέλω να σκέφτομαι τι θα είχε συμβεί αν ήμουν μόνος εκείνη τι στιγμή. Τι θα μου είχε συμβεί σ΄αυτή τη μικρή συντηρητική, λευκή πόλη των ΗΠΑ. Τελικά, η μάρτυρας είπε στον αστυνομικό πως δεν ήταν σίγουρη για το αν ήμουν εγώ ο εκείνος ο άνδρας. Η ίδια βασίστηκε σε ένα στερεότυπο, το οποίο αντιμετωπίζω ακόμη και σήμερα. “Όχι, δε μοιάζουμε όλοι το ίδιο”. Πραγματικά, έχω χάσει το μέτρημα σχετικά με το πόσες φορές με έχουν προσβάλλει λόγω του χρώματός μου.
Για χρόνια φοβόμουν να μην με αναγνωρίσουν ως ένα “θυμωμένο μαύρο άτομο”. Αλλά δεν αντέχω πια. Εκατομμύρια μαύρα άτομα έχουν θυμό και ο λόγος είναι αυτός. Αυτό που συνέβη στον George Floyd, λόγω της αστυνομικής βιαιότητας, είναι μια θηριωδία. Το γεγονός ότι οι μαύροι άνθρωποι δολοφονούνται από την αστυνομία είναι μια θηριωδία. Το ότι ο πρόεδρος θεωρεί ότι μπορεί να χρησιμοποιεί στρατιωτική βία ενάντια σε ειρηνικούς διαδηλωτές είναι κι αυτό μια θηριωδία.
Ως μαύροι άνδρες κατηγοριοποιούμαστε ως συμμορίτες, όταν συγκεντρωνόμαστε σε ομάδες για να πούμε πως δεν αντέχουμε να ζούμε σε έναν τέτοιο κόσμο.
Πώς δεν ανεχόμαστε πια τους νόμους που έχουν καταστήσει σχεδόν αδύνατο για τους περιθωριοποιημένους ανθρώπους να έχουν τα ίδια δικαιώματα και τις ίσες ευκαιρίες για να βρουν επιτυχία.
Ο αγώνας που βλέπετε αυτές τις ημέρες στις οθόνες σας ξεκίνησαν 400 χρόνια πριν, όταν οι πρώτοι σκλάβοι μεταφέρθηκαν στις ακτές της χώρας. Αυτή η χώρα εξακολουθεί να απογοητεύει τους μαύρους πολίτες της. Μιλήσαμε, βαδίσαμε ειρηνικά, διασημότητες έχουν χρησιμοποιήσει τις πλατφόρμες τους για να ευαισθητοποιήσουν και παρόλ΄αυτά περιμένουμε ακόμα τα δικαιώματα που, ως Αμερικανοί πολίτες, δικαιούμαστε.
Φτάνει πια, το κάναμε με τον δικό σας τρόπο, τώρα είναι η σειρά μας να κάνουμε επιτέλους τα πράγματα με τον δικό μας τρόπο.
Ήρθε η ώρα για την Αμερική των λευκών να απαντήσει αυτές τις ερωτήσεις. Έχετε δεχθεί πότε ρατσισμό; Σας έχουν ζητήσει να φύγετε από τη χώρα; Φοβάστε, όταν η αστυνομία σας ζητά να σταματήσετε; Πόσες φορές έχετε φοβηθεί για τη ζωή σας, επειδή είστε λευκοί; Όταν φεύγετε από το σπίτι σας και πηγαίνετε κάπου αισθάνεστε την ανάγκη να κοιτάτε συνεχώς πίσω για να βεβαιωθείτε ότι είστε ασφαλείς; Αυτή είναι η ζωή μου. Αυτή είναι η ζωή συνολικά των μαύρων ανθρώπων.
Επιπλέον, όταν μεγάλωνα, άκουγα σχεδόν καθημερινά ομοφοβικά σχόλια στον σχολείο ή στο γήπεδο τένις. Θέλω, επίσης, να αναφέρω, όσο λάθος και επώδυνο είναι που το παραδέχομαι, ότι έχω συνηθίσει να με περιθωριοποιούν.
Και για πολλά χρόνια, είχα συνηθίσει να σκέφτομαι και να πιστεύω ότι θα έπρεπε να είμαι ευγνώμων, ως queer μαύρος, για κάθε ευκαιρία που έρχεται στο δρόμο μου. Ακόμα περισσότερο, είχα συνηθίσει να υποστηρίζω όποια γνώμη και ανισότητα προέρχεται από τους λευκούς. Ότι έπρεπε να είμαι παθητικός και να μην δημιουργώ προβλήματα. Ότι έπρεπε να “πάρω τον ανώτερο δρόμο” ή “να είμαι καλύτερος άνθρωπος”.
Αρνούμαι να είμαι ευγνώμων, όταν ξέρω ότι αξίζω καλύτερα, ότι αξίζω περισσότερο. Ως γκέι άντρας, δικαιούμαι κάθε δικαίωμα που δικαιούται ένας straight άντρας, χωρίς κριτική, χωρίς φόβο να χάσω τη δουλειά μου, χωρίς φόβο να χάσω τη ζωή μου, ελπίζονται να παντρευτώ μια μέρα τον άντρα των ονείρων μου.
Ως μαύροι έχουμε την αξία μας και μεγάλο μέρος της “Λευκής Αμερικής” έχει πρόβλημα με αυτό. Η “Λευκή Αμερική” επιλέγει να μην καταλαβαίνει ότι υπάρχουν άπειρα συστηματικά ζητήματα. Επιλέγουν να μην μαθαίνουν για τα λευκά προνόμια και τα πλεονεκτήματα που τους παρέχει το χρώμα του δέρματος τους.
Επιλέγουν να μην αναγνωρίσουν τη φτώχεια των μαύρων, τον εξωφρενικό αριθμό των μαύρων που έχουν κολλήσει στο σύστημα φυλακών, λόγω μικρών αδικημάτων και την έλλειψη ιατρικής υποστήριξης. Επιλέγουν να μην αναγνωρίσουν ότι έχει σημασία το Black Lives Matter.
Είμαστε περιθωριοποιημένοι ακόμη και σε ορισμένα αθλήματα συμπεριλαμβανομένου του τένις. Από τους 100 κορυφαίους παίκτες τένις στον κόσμο, υπάρχουν μόνο πέντε μαύροι παίκτες.
Δεν είστε σύμμαχοι εάν δεν θέλετε να εκπαιδεύσετε τον εαυτό σας. Εάν θεωρείτε τον εαυτό σας σύμμαχο της μαύρης κοινότητας, είναι επιτακτική ανάγκη να κατανοηθούν μερικά πράγματα. Κάντε την έρευνά σας. Μην ρωτάτε και μην βασίζεστε στους μαύρους στη ζωή σας για να αποκτήσετε μια εικόνα που εσείς οι ίδιοι αρνείστε να δώσετε στον εαυτό σας. Δεν είστε σύμμαχοι εάν δεν θέλετε να εκπαιδεύσετε τον εαυτό σας.
Δεν είστε σύμμαχοι εάν εκτιμάτε την ιδιοκτησία περισσότερο από τη ζωή των αθώων μαύρων. Δεν μπορείτε από τη μία να λέτε: “Νιώθω τόσο άσχημα για τους αθώους ιδιοκτήτες επιχειρήσεων και τη ζημιά που έχουν υποστεί“, αλλά από την άλλη να στηρίζετε το Black Lives Matter!
Δεν είστε σύμμαχοι εάν το επιχείρημά σας βασίζεται από “All Lives Matter”.
