Μία φορά κι έναν καιρό ήταν ένα μικρό αγόρι που ονειρευόταν να γίνει χορευτής. Το υπερπροστατευτικό, ωστόσο, οικογενειακό του περιβάλλον το εμπόδισε, με το επιχείρημα «το παιδί μου δε θέλω να γίνει πούστης». Λίγο μετά το αγόρι αντιλαμβάνεται τη σεξουαλική του ταυτότητα ξεκινώντας τη δική του διαδρομή προς την αποδοχή. Κάπως έτσι ξεκινά η (coming) ιστορία του Nότη Χριστοδούλου, ενός παιδιού που μεγάλωσε, ερωτεύτηκε και που μέχρι και σήμερα συνεχίζει να ζωγραφίζει χορευτές.
Mίλα μου λίγο για τα παιδικά σου χρόνια;
Ήμουν ένα παιδί χωρισμένων γονιών που μεγάλωσε στην Αθήνα με τη μητέρα του και τη γιαγιά του. Μεγάλωσα με δύο καθαρά γυναικεία πρότυπα, τα οποία εργάζονταν σκληρά, ώστε να μη μου λείψει τίποτα. Παράλληλα, όμως, ήμουν και ένα παιδί «αποστειρωμένο», χωρίς πολλές παρέες. Η μητέρα μου βλέπεις είχε ένα τεράστιο άγχος στη ζωή της για το αν θα κατάφερνε να με μεγαλώσει μόνη της, χωρίς την παρουσία του πατέρα μου. Αυτό, λοιπόν, με έβαλε σε μια υπερπροστατευτική γυάλα με συνέπειες στη μετέπειτα ζωή μου.
Να υποθέσω ότι είσαι μοναχοπαίδι.
Περίπου. Μετά το Fame Story έμαθα πως είχα και μια ετεροθαλή αδερφή, η οποία μου φανερώθηκε και προσπαθήσαμε να αναπτύξουμε κάποιες σχέσεις.
Πότε άρχισες να αντιλαμβάνεσαι τη σεξουαλικότητά σου;
Κάπου στα τέλη του δημοτικού, αλλά σε ένα πλαίσιο αποκλειστικά θεωρητικό. Μεγάλωσα με ένα περιοριστικό πρότυπο σκέψης από τη μητέρα μου, λόγω της ανασφάλειάς της, ότι «το παιδί μου δε θέλω να βγει πούστης ή κλέφτης». Από πολύ μικρός είχα μια κλήση στον χορό. Θυμάμαι δασκάλους και γνωστούς να λένε στη μητέρα μου ότι είμαι γεννημένος για κλασικό χορό. Εκείνη όμως αντιδρούσε θεωρώντας τον χορό γυναικεία υπόθεση. Το έλεγε κάθε φορά που μιλούσαμε για αυτό το θέμα. Ήταν πολύ τραυματικό για μένα και ίσως γι΄αυτό, έχοντας τον χορό ως απωθημένο, σε όλη μου τη ζωή να ζωγραφίζω χορευτές.
Σου δημιούργησε αυτό κάποιο πρόβλημα στο να αποδεχθείς τη σεξουαλική σου ταυτότητα;
Στο να την αποδεχθώ δε θα το έλεγα. Απλώς, κατάλαβα πως πρόκειται για έναν μοναχικό και σιωπηρό δρόμο και τελείως μη δηλωτικό ως προς την οικογένειά μου. Έμαθα να συμπορεύομαι με αυτό. Η μητέρα μου, αν και ήταν ένας πολύ ελεύθερος και δοτικός άνθρωπος, είχε μεγαλώσει σε συντηρητικά και πατριαρχικά πρότυπα και αδυνατούσε να αποδεχθεί ότι ο γιος της ήταν ομοφυλόφιλος. Δυστυχώς για εκείνη, κάτι τέτοιο θα αποτελούσε προσωπική της αποτυχία ως γονέας. Συνειδητοποιώντας το, αποφάσισα να μείνω απόμακρος και να μην μοιράζομαι μαζί της πληροφορίες για την προσωπική μου ζωή. Τουλάχιστον μέχρι να γίνω 25.
Θέλεις να μου μιλήσεις για εκείνη τη στιγμή που της μίλησες;
Όπως σου είπα έγινε στα 25 μου και ενώ με είχε γνωρίσει όλη η Ελλάδα ως ετεροφυλόφιλο, αφού εγώ πορευόμουν με ένα ψεύτικο προσωπείο. Ένιωθα έναν συσσωρευμένο θυμό, ο οποίος έπρεπε να εκτονωθεί. Αποφάσισα, λοιπόν, να υψώσω το ανάστημά μου, να σταθώ απέναντί της και να της πω: «Ξέρεις κάτι μητέρα; Με την ελευθερία που με μεγάλωσες έρχομαι και σου λέω την αλήθεια μου. Είμαι ομοφυλόφιλος».
Πώς αντέδρασε;
Με κάποιες εκφράσεις αρκετά έντονες και δραματικές. Θυμάμαι να μου λέει: «Το ακούω, αλλά δεν μπορώ να το δεχτώ. Τώρα πρέπει να βρω έναν λόγο για να είμαι περήφανη για σένα». Ήταν πολύ δύσκολο και ακυρωτικό για μένα όλο αυτό, γιατί για χρόνια ετεροπροσδιοριζόμουν από αυτή τη γυναίκα. Στην αρχή προσπάθησα να τη δικαιολογήσω, γνωρίζοντας ότι με αγαπάει, αλλά μετά θύμωσα και στεναχωρήθηκα. Πήρα την απόφαση να την απομακρύνω από κάθε πληροφορία που αφορά στην προσωπική και επαγγελματική μου ζωή. Τότε ήταν που πήρα και την απόφαση να σταματήσω το τραγούδι – όχι ότι είχα ασχοληθεί και πολύ. Εκείνη την περίοδο έκανα και την πρώτη μου σχέση με έναν άλλον άνδρα, η οποία κράτησε για 16 ολόκληρα χρόνια. Έγινε η οικογένειά μου, ο συνοδοιπόρος μου, ο άνθρωπος με τον οποίο αισθανόμουν ασφάλεια, αμοιβαίο σεβασμό και ελευθερία. Δεν είχα πια την ανάγκη ή την υποστήριξη άλλων. Κάπως έτσι συνειδητοποίησα πως το βασικότερο όλων είναι να αποδεχθείς εσύ τον εαυτό σου και να συμφιλιωθείς με αυτό που είσαι αγκαλιάζοντάς το. Δυστυχώς, είναι μια γλώσσα που δεν κατάφερε να μιλήσει η μητέρα μου, την οποία την κουβαλούσα σαν βάρος μέχρι εκείνη την ηλικία. Μετά έπαψε να με αφορά. Τώρα θα μου πεις γιατί έφτασες στα 42 σου για να το πεις αυτό δημόσια;
Δε θα σου έκανα ποτέ αυτή την ερώτηση.
Εγώ, πάντως, την έκανα στον εαυτό μου. Τώρα νιώθω έτοιμος. Πριν από δέκα χρόνια θυμάμαι να είμαι καλεσμένος σε μια ζωντανή εκπομπή, στην οποία η παρουσιάστρια μου ζήτησε μέσα σε όλα να σχολιάσω τις φήμες σχετικά με την «ενδεχόμενη» ομοφυλοφιλία μου. Η μητέρα μου ασθενούσε τότε και γνωρίζοντας ότι παρακολουθούσε την εκπομπή, δεν ήθελα να τη στεναχωρήσω περισσότερο. Είπα μια τραγική αερολογία εκείνη τη στιγμή. Κάτι τύπου «εγώ μπορώ να ερωτευτώ μια ιδέα, έναν άνθρωπο…». Η μητέρα μου πέθανε πριν πέντε χρόνια. Όταν πέθανε αισθάνθηκα βαθιά θλίψη και ταυτόχρονα έντονο θυμό. Προβληματίστηκα με το τι μου συμβαίνει. Είχα την ανάγκη να ζητήσω τη βοήθεια ενός επαγγελματία ψυχικής υγείας. Πέντε χρόνια μετά από τον θάνατό της, αισθάνομαι έτοιμος να την αποχαιρετήσω με τη δική μου αλήθεια. Ήθελα, λοιπόν, να επανορθώσω τα λεγόμενά μου και να δώσω τη ειλικρινή μου απάντηση: «Ξέρετε κάτι; Είμαι ομοφυλόφιλος και είμαι ευτυχισμένος. Αυτή είναι η αλήθεια μου, η οποία δεν θα πρέπει να ενοχλεί κανέναν».
Έφτασε ποτέ η μητέρα σου στο σημείο να αποδεχθεί τη σεξουαλική σου ταυτότητα;
Νομίζω πως ναι. Τα τελευταία λόγια που άκουσα από εκείνη ήταν στο νοσοκομείο. Σήκωσε το τηλέφωνό της και μου ζήτησε να της πάρω τον άνθρωπο με τον οποίο ήμασταν μαζί. «Θέλω να του μιλήσω», μου είπε. Επειδή έπρεπε να φύγω, της είπα να τον καλέσουμε, όταν επιστρέψω. Λίγη ώρα αργότερα έφυγε. Συνειδητοποίησα αργότερα ότι με αυτόν τον τρόπο ίσως να ήθελε να μου δείξει την αποδοχή της.
Στο σχολείο πώς ήταν τα πράγματα για εσένα;
Αν και ήμουν αρκετά δημοφιλής λόγω των καλλιτεχνικών μου κατορθωμάτων, δεχόμουν έντονο bullying, ειδικά στο γυμνάσιο. «Η αδερφή, η συκιά, η μπαλαρίνα». Υπήρχαν κάποιες παρέες που φοβόμουν και πάντα έστριβα όταν τις συναντούσα στον δρόμο μου ενώ ζητούσα πάντα από τη θεία μου να με πάρει από το σχολείο 10 λεπτά αργότερα για να έχουν φύγει τα συγκεκριμένα παιδιά από το σχολείο. Ήταν μια καθημερινή δοκιμασία. Πρόσφατα και μετά το coming out μου κάποιοι απ΄αυτούς μου έστειλαν μήνυμα για να μου ζητήσουν συγγνώμη. Η δύναμη του να μιλάς ανοιχτά.
Η σχέση με το τραγούδι πώς προέκυψε;
Πάντα συμπορευόμουν με την τέχνη, η οποία αποτελούσε και αποτελεί τρόπο έκφρασης. Θυμάμαι μικρός να κλείνομαι στο δωμάτιό μου και παίζω με τις κούκλες μου φτιάχνοντάς τους ρούχα, να τραγουδάω και να κατασκευάζω αρχιτεκτονικές δομές από διάφορα υλικά που έβρισκα, όπως οδοντογλυφίδες. Αυτός ήταν ο κόσμος μου. Επίσης, πάντα λάτρευα τον χορό. Δεν βρισκόμουν, όμως, σε ένα υποστηρικτικό περιβάλλον, ανοιχτό προς την τέχνη. Και έπρεπε να παρεκκλίνω πολλές φορές της πορείας μου, ώστε να φτάσω στην καλλιτεχνική μου έκφραση. Και η γραφιστική, την οποία σπούδασα, ήταν ένας μέρος αυτής της έκφρασης. Κάπως έτσι προέκυψε και το τραγούδι που οδήγησε και στο Fame Story. Πλέον δουλεύοντας σαν σκηνογράφος και art director και έχοντας περάσει από πολλά πόστα στον καλλιτεχνικό χώρο, πορεύομαι με μια πιο σφαιρική γνώση.
Δεν φοβήθηκες ότι το Fame Story θα μπορούσε να εκθέσει την προσωπική σου ζωή;
Όχι, γιατί τότε έπαιζα συνειδητά τον ρόλο του straight. Για εμένα, ασυνείδητα ίσως, το παιχνίδι αυτό ήταν μια ανάγκη επιβεβαίωσης. Πίστευα ότι με την αποδοχή του κόσμου θα στρέψω το βλέμμα της μητέρας μου σε εμένα και θα διεκδικήσω την αποδοχή της. Τότε ήμουν 23 ετών. Μετά από δύο χρόνια της μίλησα για εμένα.
Θεωρείς ότι όλη αυτή η αποδοχή του κόσμου, λόγω του παιχνιδιού, σε ενδυνάμωσε;
Φυσικά!
Παρόλ΄αυτά σε χάσαμε λίγο χρόνια μετά.
Ναι, γιατί προτιμώ να είμαι αυθύπαρκτος. Να μην εξαρτώμαι από δισκογραφικές ή αρχισυντάκτες εκπομπών. Στον χώρο του design η αξιολόγηση γίνεται βάσει της ποιότητας των σχεδίων μου.
Πιστεύεις ότι τότε θα σου επιτρεπόταν να μιλήσεις ανοιχτά για τη σεξουαλική σου ταυτότητα;
Θα μου επιτρεπόταν, αλλά, δυστυχώς, η αποδοχή λόγω ρατσιστικών και ομοφοβικών πεποιθήσεων δεν θα ήταν αντίστοιχα μεγάλη.
Από τη στιγμή που σταμάτησες να βρίσκεσαι στη δημοσιότητα, τι χάσαμε από τη ζωή σου;
Ασχολήθηκα με τον χώρο του design, εργάζομαι ως σκηνογράφος και art director με εταιρίες παραγωγής και πλέον εκφράζομαι καλλιτεχνικά. Έζησα μια μακροχρόνια σχέση με πολλή αγάπη με την οποία ταξίδεψα όλο τον κόσμο και παραδέχθηκα στη μητέρα μου τη σεξουαλικότητά μου. Μετά τον θάνατό της και σεβόμενος την αδυναμία της, λόγω λανθασμένων πεποιθήσεών της να κατανοήσει τη φύση μου, αποφάσισα να ζω ελεύθερος, απενοχοποιημένος και υπερήφανος για ό,τι είμαι.
Στην ερώτηση «ποσό σημαντικό είναι οι γονείς να στηρίζουν τα παιδιά τους, τι απαντάς»;
Ένας γονέας οφείλει να είναι δίπλα στο παιδί του και να το τροφοδοτήσει με αγάπη. Να είναι υποστηρικτικός ως προς τη σεξουαλική του φύση και τις μετέπειτα επιλογές στη ζωή του. Ούτε μπροστά του, ώστε να αποκόπτει τις προοπτικές εξέλιξής του και να αποτελεί εμπόδιο στην ευτυχία του, αλλά ούτε πίσω του, άφαντος.
Αν είχες και εσύ αυτή την υποστήριξη από την οικογένειά σου, θα είχες μιλήσει νωρίτερα για τη σεξουαλικότητά σου;
Νομίζω, πως ναι. Η αποδοχή από την οικογένεια μας επηρεάζει στο πόσο είμαστε εφοδιασμένοι με αγάπη για να αντιμετωπίσουμε τις αρνητικές αντιδράσεις.
Tι θα ήθελες να μείνει στα άτομα που θα διαβάσουν αυτή τη συνέντευξη;
Κάθε φωνή είναι και ένα βήμα προς την εξάλειψη του ρατσισμού, της ομοφοβίας και του φασισμού. Να εστιάζουμε λοιπόν στην αυτοαποδοχή, να πορευόμαστε με υπερηφάνεια για αυτό που είμαστε και κυρίως να μην μας ικανοποιεί η αγάπη υπό προϋποθέσεις.
Πώς θες να κλείσουμε;
Η αίσθηση του εαυτού μου, για εμένα, δεν είναι μόνο η ομοφυλοφιλία μου. Είμαι τα ταξίδια μου, τα ταλέντα μου, το χιούμορ μου, τα λάθη μου, τα στραβά μου, οι επιπολαιότητές μου, οι φίλοι μου, οι επιτυχίες μου, οι αποτυχίες μου, όλη η προσωπική μου ιστορία με τις όμορφες και τις δύσκολες στιγμές της. Είμαι όμως και αυτό, για το οποίο δεν νιώθω και δεν θα πρέπει να νιώθω ντροπή. Και επειδή ζούμε σε μια κοινωνία, δυστυχώς ακόμα, γεμάτη ρατσισμό και ομοφοβία, όλοι, έχοντας ή όχι πρόσβαση στον δημόσιο λόγο, οφείλουμε να παίρνουμε θέση και να μιλάμε. Γιατί υπάρχουν άνθρωποι που ταλαιπωρούνται βιώνοντας κακοποιητικές συμπεριφορές και γιατί και εγώ έχω βιώσει αντίστοιχες. Και γιατί αν δεν παίρνουμε θέση, διαιωνίζεται ο φόβος.
