Ακόμη προσπαθώ να συνέλθω από το ταρακούνημα της παράστασης «Μια Ιστορία Αγάπης» που παρακολουθήσαμε στο Θέατρο Άνεσις.
από τη Βίκυ Αναγνωστοπούλου
Ένα γαλλικό έργο «Une histoire d’ Amour» του Alexis Michalik που ανέβηκε στο Παρίσι πριν από 2 χρόνια, έκανε πάταγο και βραβεύτηκε με 4 βραβεία Molliere. H καλλιτεχνική εταιρεία Μυθωδία αποφάσισε να ανεβάσει το έργο στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία του Σίμου Κακάλα και μετάφραση του Αντώνη Γαλέου με την Βίκυ Βολιώτη και την Ευδοκία Ρουμελιώτη να ενσαρκώνουν τις πρωταγωνίστριες της ιστορίας αυτής της αγάπης.
Μιας αγάπης μεγάλης και βαθιάς, που πληγώθηκε βαριά, λαβωμένη από τις προσωπικές και από τις κοινωνικές διακρίσεις, που στο τέλος όμως νίκησε. Νίκησε η αγάπη, μπορεί η ζωή να μην τα κατάφερε, αλλά η αγάπη που είναι η κινητήριος δύναμη για να γυρίζει η γη, για να υπάρχουν οι άνθρωποι, νίκησε. Το έργο τελειώνει με τη φράση που αποτελεί και την υπογραφή της παράστασης: «Ακόμα και αν τα πάντα στον κόσμο χαθούν, εγώ και πάλι θα αγαπώ».
Μιας ομόφυλη αγάπη που επιτέλους πλέον μπορεί να αποτελεί ένα «κοινότυπο» θέμα χωρίς διακρίσεις ή λογοκρισία για μια θεατρική παράσταση στον κόσμο της τέχνης. Μια παράσταση που δεν παίζεται λόγω της θεματολογίας του σε underground θεατρικούς χώρους, αλλά σε ένα μεγάλο θέατρο στο κέντρο της Αθήνας από ηθοποιούς που υποδύονται εδώ και χρόνια πετυχημένους ρόλους. Μια παράσταση που έρχεται να μας πει ότι «δεν είναι κάτι διαφορετικό» να αγαπιούνται δυο γυναίκες ή δυο άντρες, είναι κάτι καθημερινό, φυσιολογικό για το οποίο δεν χρειάζεται να γίνεται μεγάλη κουβέντα, είναι μέρος της φύσης και απλώς συμβαίνει, όπως ακριβώς ισχύει για όλες οι ανθρώπινες σχέσεις.
Το θέμα που θίγει περισσότερο είναι οι αιτίες και ο τρόπος με τον οποίο, τα κοινωνικά στερεότυπα έρχονται και συννεφιάζουν τις σχέσεις, βάζουν εμπόδια και πώς ορισμένες φόρες μπορούν μέχρι και να τις διαλύσουν, όχι γιατί δεν είναι μεγάλες και «αρκετά» δυνατές αγάπες, αλλά γιατί η κοινωνία παλαιότερα σε μεγαλύτερο βαθμό, σήμερα με περισσότερο τακτ θα έλεγα, όχι σε μικρότερο βαθμό, μπορεί να σε διαλύσει, να σε ισοπεδώσει κοινωνικά και να επιλέξεις σχεδόν με το μαχαίρι στο λαιμό να ζεις στο σκοτάδι και την απομόνωση –απαγορεύοντας σου το αναφαίρετο ανθρώπινο δικαίωμα απλώς να είσαι χαρούμεν@ και ευτυχισμέν@- αλλά σε ένα κόσμο «κρυφό» ακόμα και από τον ίδιο σου τον εαυτό. Σ’ ένα σκοτάδι με το οποίο καμία αγάπη δεν μπορεί να ταυτιστεί αφού η αγάπη είναι φως, είναι χαρά, είναι γιορτή.
Η Ευδοκία Ρουμελιώτη υποδύεται το ένα μέλος της σχέσης που γνωρίζει για πρώτη φορά τον ομόφυλο έρωτα και παθαίνει κυριολεκτικά έκσταση, «λιώνει από την αγάπη». Η Βίκυ Βολιώτη υποδύεται την «συνειδητοποιημένη» λεσβία που ζει χρόνια μέσα σε εφήμερες σχέσεις αφού η δέσμευση αποτελεί ένα κομμάτι πολύ δύσκολο, ένα μονοπάτι που δεν «είθισται» στις ομόφυλες σχέσεις, όχι για κάποιον άλλο λόγο αλλά γιατί η έλλειψη εμπιστοσύνης λόγω των διακυμάνσεων που δημιουργεί η κοινωνική διάκριση δεν «επιτρέπει» τη συναισθηματική σύνδεση ή μάλλον σε βάζει στη διαδικασία να την αποφεύγεις, προκείμενου να προστατεύεις τον εαυτό σου ώστε να μην πληγωθείς… άλλη μία φορά!
Και ναι πρέπει κάποιος να το βροντο-φωνάξει αυτό, όχι μόνο οι ακτιβιστές στους δρόμους με τα πλακάτ. Και επιτέλους η τέχνη και στην προκειμένη, η τέχνη του θεάτρου διάλεξε να το φωνάξει και αξίζουν συγχαρητήρια γι’ αυτήν τους την επιλογή.
Τα μέλη της LGBΤQ+ κοινότητας δεν έχουν εφήμερες σχέσεις γιατί αυτός είναι ο χαρακτήρας τους και αυτό είναι το πρότυπο ζωής που πρεσβεύουν. Τραβήξτε ένα μεγάλο Χ σ’ αυτό και πάμε πάλι από την αρχή. Αυτό συμβαίνει, όταν συμβαίνει, λόγω της κοινωνίας που βάζει τους κανόνες και θεσπίζει τους νόμους.
Πώς μπορείς να βλέπεις τον εαυτό σου σε μια σχέση που θέλεις να έχει μέλλον, όταν το κράτος που ζεις δεν σου αναγνωρίζει το δικαίωμα να αποτελείς επίσημα τ@ σύντροφο της ζωής σου σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής, δίνοντας σου τη δυνατότητα να μεγαλώσεις ένα παιδί μαζί του, που νομικά θα είναι και δικό σου; Πώς μπορείς να βλέπεις τον εαυτό σου σε μια σχέση που σου αφαιρούν το δικαίωμα να είσαι στο πλάι τ@ συντρόφου σου, στο νοσοκομείο ως στενός συγγενής. Πώς θα ένιωθες εσύ αν σε απέκλειε κάποιος χωρίς λόγο ουσιαστικό, από το να είσαι ελεύθερος να ζήσεις την ευτυχία που δημιουργεί η αγάπη;
Η παράσταση δεν θίγει μόνο αυτά τα ζητήματα. Με μεγάλη «μαστοριά» έχει καταφέρει και περνάει από το απλό και αδιαπραγμάτευτο ζήτημα της αγάπης μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου και στην προκειμένη ενός ζεύγους λεσβιών, στο ζήτημα της αγάπης γενικά και πως αυτή μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Ο αδερφός της μία εκ των δύο γυναικών είναι ένας διάσημος συγγραφέας που σε ένα ατύχημα χάνει την γυναίκα του. Το αιμάτωμα στο μετωπιαίο λοβό του δημιουργεί παραισθήσεις με αποτέλεσμα να βλέπει την πεθαμένη γυναίκα του, ζώντας βυθισμένος στη θλίψη και στο αλκοόλ για πολλά χρόνια. Η θλίψη αυτή παίρνει ένα τέλος, όταν το παιδί της μίας γυναίκας που χάνεται από τον καρκίνο, μένει υπό την κηδεμονία του και έτσι το φυσικό φαινόμενο του φόβου για το τέλος της ζωής που μας κατακλύζει όλους, έρχεται και λυτρώνεται μέσα από μια νέα ζωή που στηρίζεται και πάλι στη βαθιά, αληθινή, αγάπη.
Βαθιά συγκινητικό έργο που σε συνεφέρνουν μικρές κωμικές ατάκες, φοβερά ευφυέστατες και με μεγάλη προσοχή τοποθετημένες στη πλοκή του έργου, ώστε να μην μαυρίζεις από τη στενοχώρια αλλά αντίθετα σου δημιουργεί γέφυρες και στιγμές ανάσας που σε βοηθούν να φτάσεις στο πιο σημαντικό πράγμα για το θεατή μιας θεατρικής παράστασης στη λύτρωση και στη συνέχεια στην κάθαρση. Εγώ προσωπικά έκλαψα με «μαύρο δάκρυ», ανταλλάξαμε χαρτομάντιλα με τη διπλανή κυρία που δεν γνώριζα, αλλά ήταν μια «απαραίτητη» μπόρα για να ξεσπάσει η συννεφιά. Μετά βγήκε ο ήλιος και το ουράνιο τόξο. Spread the love!
Πληροφορίες
θέατρο Άνεσις, 2107718943
Κάθε Πέμπτη – Κυριακή
https://avmag.gr/317769/quot-mia-istoria-agapis-quot-toy-alexis-michalik-vraveymeno-me-4-vraveia-moliere/
