Με κυρίαρχο χρώμα το «κάπως» κυανό (bluish), η κάμερα των Lilith Kraxner και Milena Czernovsky παρακολουθεί τις κοντινές, παράλληλες, μη διασταυρωνόμενες διαδρομές δυο νέων γυναικών στην καθημερινότητά τους μέσα στην πόλη, την οποία δεν κατονομάζουν, αλλά σαφώς είναι η Βιέννη.
Της Δήμητρας Κυρίλλου
Με την πρώτη ματιά, η Έρρολ (Leonie Bramberger) και η Σάσα (Natasha Goncharova) δεν φαίνεται να έχουν και πολλά κοινά. Η Έρρολ, την οποία μας συστήνει πρώτη η ταινία, εσωστρεφής, συγκρατημένη, ατενίζει τον κόσμο σαν να βρίσκεται σε διαρκή διαλογισμό. Παραλαμβάνει σακάκια σε βεστιάριο μασουλώντας κρυφά ένα σάντουιτς (ίχνη του οποίου κοσμούν αδιάκριτα τα χείλη της) και αφαιρείται όταν τις εξηγούν τους περίπλοκους κανόνες του παιχνιδιού χαρτιών όπου πρόκειται να παίξει, και το κάνει με μια φυσικότητα, δεν έχει ανάγκη να είναι αρεστή, ούτε να πρωταγωνιστήσει.
Η Σάσα είναι μετανάστρια, Ρωσόφωνη, την ακούμε να συνεννοείται στα Αγγλικά ή με τη βοήθεια του google voice translate και δείχνει ότι θέλει να γνωρίσει κόσμο και να δικτυωθεί στους καλλιτεχνικούς κύκλους που κινείται, οι οποίοι αφθονούν στην πόλη. Συζεί με έναν σύντροφο, του οποίου το πρόσωπο (και τη σημασία) δεν βλέπουμε ποτέ στη διάρκεια της ταινίας, ωστόσο την παρακολουθούμε να βάφει τα νύχια των χεριών της ένα κολασμένο bluish βερνίκι.
Δεν θα τις ενώσει κάποιο κοινό πεπρωμένο να συναντηθούν, αλλά μόνο η κάμερα του σκηνοθετικού δίδυμου, το οποίο συνεχίζοντας από την προηγούμενη ταινία του (Beatrix), εξερευνά τη σχέση μεταξύ σώματος και χώρου ή/και των αντικειμένων γύρω του, εμπλουτίζοντας το αποτέλεσμα με τις αποχρώσεις των διάχυτων διαθέσεων και των συναισθημάτων που γεννιούνται. Η παρατήρηση της καθημερινότητας των δύο γυναικών συνενώνεται στο ελλειπτικό πορτρέτο δύο χαρακτήρων που ζουν παράλληλες ζωές. Πλήττουν, μελαγχολούν, αναπολούν, οι δύο αυτές ηρωίδες ζουν σε μια κατάσταση αναμονής (limbo), αναζητώντας πιθανά τη σύνδεση με τους άλλους ανθρώπους.
Όπως το γαλαζωπό νερό της πισίνας, όπου η Έρρολ ξεχνιέται για ώρες, τα συναισθήματά τους είναι ρευστά, και μια κυρίαρχη αίσθηση αποξένωσης επισκιάζεται από προσωρινές στιγμές τρυφερότητας, όπως αυτές που βιώνει όταν βγει σε ραντεβού μέσω εφαρμογής με μια γλυκιά Ασιάτισσα. Μαθαίνουμε ότι δύσκολα βρέθηκε προφίλ που να ταιριάζει στο δικό της…
Φόρος τιμής στο σινεμά της Σαντάλ Ακερμάν, με τις δημιουργούς να έχουν θέσει τα γυναικεία σώματα στο επίκεντρο, δίνοντάς τους τον χώρο και τον χρόνο απλά να υπάρχουν με αποστασιοποιημένο τρόπο, δεν ζουμάρουν σ’αυτά, δεν τα θαυμάζουν. Το αποτέλεσμα είναι ένα πολύ καλό δείγμα γυναικείας κινηματογραφικής ματιάς, ένα ανεπιτήδευτο βλέμμα, που τελικά χειραφετεί, απελευθερώνει τα σώματα από τις κάθε είδους υπαγορεύσεις στις οποίες πολύ συχνά απομειώνονται, μετατρέποντας αυτά τα ίδια σε οδικούς χάρτες συναισθημάτων.
Το μετρημένο τέμπο, η νωχελική μουσική, τα σχολαστικά καρέ 4:3 γυρισμένα σε 16mm και οι (ελάχιστοι) διάλογοι αποτελούν βασικά στοιχεία της όλης κινηματογραφικής εμπειρίας, μαζί με το μουσικό τρίο Les Reines Prochaines που «προλογίζει» την ταινία με το υπέροχο τραγούδι «Bist du klein, bist du groß».
Η ταινία «Bluish» συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του 13ου Φεστιβάλ Πρωτοποριακού Κινηματογράφου της Αθήνας και προβάλλεται την Τρίτη 10/12 στις 21:15 στην Ταινιοθήκη (αίθουσα Β), παρουσία των σκηνοθετριών.
