Vasilis Thanopoulos
Ανοίγεις την τηλεόραση με φόβο για το τι θα παρακολουθήσεις. Κάνεις ζάπιγνκ με την ελπίδα να πετύχεις κάτι που θα σε κάνει να αισθανθείς ασφαλής. Ξαφνικά συναντάς ένα γνώριμο πρόσωπο – πόσες φορές άλλωστε έχεις σιγοτραγουδήσει τους στίχους του. Κάθεσαι στον καναπέ ανακουφισμένος. “Ευτυχώς, είναι η Ναταλία”, σκέφτεσαι.
Ας μιλήσουμε λίγο για τα παιδικά σου χρόνια. Τι θυμάσαι απ΄αυτά;
Θυμάμαι να μεγαλώνω με τη γιαγιά μου σ΄ ένα διαμέρισμα στα Κάτω Πατήσια, απέναντι από το Πολυτεχνείο. Ήταν ένας φανταστικός άνθρωπος η γιαγιά μου. Με παρέλαβε όταν ήμουν δύο χρόνων – είχε μόλις παντρευτεί τον δεύτερό της άνδρα. Όταν οι γονείς μου χώρισαν και εκείνη κατάλαβε ότι κανείς από τους δύο δεν είχε την ικανότητα να με μεγαλώσει (λόγω ηλικίας, επαγγέλματος κλπ) αποφάσισε να με μεγαλώσει εκείνη. Ήταν για μένα τα πάντα: η κολλητή μου, η μάνα μου, ο πατέρας μου … τα πάντα. Και ίσως το πρότυπο που μου έδωσε όλες τις αξίες- φυσικά μαζί με το DNA που κουβαλάω – που έχω σήμερα ως ενήλικη γυναίκα.
Ποιες είναι αυτές οι αξίες;
Οι αξίες της ευγένειας, της αυτοεξυπηρέτησης και της ανεξαρτησίας. Επίσης, μου έμαθε πώς πρέπει να φέρομαι στους ανθρώπους γύρω μου. Βασικά, νομίζω ότι αυτό μου του έμαθαν και η γιαγιά και ο πατέρας και η μητέρα μου. Τώρα που το συζητάμε μου ήρθε στο μυαλό μια εικόνα. Εμένα πιτσιρίκι στο κυριακάτικο τραπέζι με τους δικούς μου. Στο σπίτι τότε ερχόταν και μια γυναίκα, η κ. Κατίνα, που βοηθούσε τη γιαγιά μου στις δουλειές. Είμαστε, λοιπόν, στο τραπέζι και κάποια στιγμή φώναξα: «Κατίνα, νερό». Με το που το άκουσε ο Φρέντυ, σηκώθηκε από το τραπέζι και πολύ γλυκά μου είπε ότι «το παρακαλώ, το ευχαριστώ και ο πληθυντικός δεν πρέπει να φεύγουν ποτέ από το στόμα σου» και ότι αν χρειαστεί ποτέ να σηκώσω τη φωνή μου και το ανάστημά μου να φροντίζω να το κάνω μόνο σε ανθρώπους που είναι παραπάνω από εμένα. «Τη μύτη και την μπάλα χαμηλά». Αυτή τη φράση μου την έλεγε, μέχρι που πέθανε. Και όταν μπήκα στην τηλεόραση, εκεί να δεις πόσες φορές το άκουσα αυτό το «μην ξεχνάς Ναταλία, τη μύτη και την μπάλα χαμηλά».
Μιας και μιλάμε για τα παιδικά σου χρόνια, πότε άρχισες να αντιλαμβάνεσαι τη σεξουαλικότητά σου;
Πρέπει να ήμουν 7- 8 ετών. Ήταν με αφορμή ένα αγόρι στο σχολείο, που δεν άρεσε σε καμία μου συμμαθήτρια. Στις συμμαθήτριές μου τότε, όπως γίνεται συνήθως στα σχολικά προαύλια, το μάτι έπεφτε στα δημοφιλή παιδιά και σε αυτά που θεωρούνται ωραία. Εμένα, όμως, μου άρεσε αυτό το αγόρι. Ήταν κοντούλης, φορούσε γυαλάκια και μου άρεσε γιατί με έκανε να γελάω και ήταν ο πιο έξυπνος από όλους. Είναι παράξενο που μεγαλώνοντας δεν κράτησα το ίδιο γούστο (γέλια). Το πρώτο μου φιλί το ήθελα διακαώς από αυτό το αγόρι που δεν ήταν ωραίο, δεν ήταν δημοφιλές, αλλά με έκανε να γελάω.
Προβληματίστηκες ποτέ σχετικά με τη σεξουαλικότητά σου;
Τυχαία μάλλον, ήταν από την αρχή πολύ ξεκάθαρη. Θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς, αλλά δεν έγινε. Προσπαθώ να θυμηθώ αν έπαιξα ποτέ με καμιά συμμαθήτριά μου, αλλά όχι.
Πότε η Ναταλία Γερμανού αρχίζει και αντιλαμβάνεται την έννοια της «διαφορετικότητας» σε σχέση με τη σεξουαλικότητα;
Είναι κάτι που αναφέρω για πρώτη φορά. Ήμουν περίπου 7 ετών και θυμάμαι τη μαμά μου να συζητά με τη γιαγιά μου, για τον θείο μου – τον πολύ γνωστό συνθέτη – Λεό Ραπίτη. Εγώ, δυστυχώς, δεν το είχα γνωρίσει από κοντά. Ήξερα ότι είχε φύγει από την Ελλάδα και ζούσε στην Αφρική, για λόγους που δεν μου ήταν σαφείς. Θυμάμαι να κρυφακούω την κουβέντα. Όταν κάποια στιγμή άκουσα ότι ο θείος μου αυτοκτόνησε, μπήκα στο δωμάτιο για να μάθω τι έγινε. Η γιαγιά μου προσπάθησε να μου εξηγήσει ότι είμαι ακόμη μικρή για να καταλάβω. Μετά, όμως, η μαμά μου της είπε ότι ίσως ήρθε η ώρα να μου μιλήσουν. Αφού αντάλλαξαν κάποια βλέμματα, μου είπαν πως: «ο θείος σου ζούσε στην Αφρική, γιατί αγαπούσε πολύ έναν άνθρωπο, έναν άλλον άνδρα». Προσπάθησαν να μου το εξηγήσουν απλά. Μου είπαν ότι «όπως η γιαγιά αγάπησε πολύ τον παππού ή όπως η μαμά αγάπησε τον μπαμπά, έτσι και ο θείος σου αγάπησε έναν άνδρα», ενώ στη συνέχεια μου είπαν ότι «και εσύ κάποια στιγμή θα αγαπήσεις έναν άνθρωπο, που μπορεί να μην είναι απαραίτητα ένα αγόρι, αλλά ένα κορίτσι». Εγώ, λόγω, ηλικίας δεν καταλάβαινα και πολλά και τους απάντησα: «μα, ήδη αγαπώ τις φίλες μου». Ξανακάναμε την κουβέντα, όταν ήμουν 12, γιατί είχα απορίες σχετικά με τον θείο μου και ήθελα να καταλάβω. Μου εξήγησαν ότι ο θείος μου δεν άντεξε αυτό που του συνέβαινε στην Ελλάδα – που τον έδειχναν με το δάκτυλο, που τον έλεγαν «αδερφάρα», που του έλεγαν «τι να το κάνουμε το ταλέντο σου στην Ελλάδα, αφού είσαι βρωμοαδερφή» και αναγκάστηκε να φύγει για την Αφρική. Ούτε, όμως, εκεί άντεξε και όταν τον εγκατάλειψε ο εραστής του αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του. Από τότε, λοιπόν, τελείωσα εντελώς με τα ζητήματα αποδοχής. Ο σπόρος, εξάλλου, είχε μπει από πολύ νωρίς. Για αυτό και πιστεύω, πώς τα πάντα έχουν να κάνουν με το σπίτι και με όσα μαθαίνεις σ΄αυτό. Μεγαλώνοντας, ποτέ δεν άκουσα κανέναν να χρησιμοποιεί ομοφοβικές λέξεις και εκφράσεις. Ούτε για αστείο. Άκουγα για ομοφυλόφιλα άτομα, όχι με κακοποιητικό τρόπο. Αφού, λοιπόν, σου είπα αυτό, θα πρέπει να σου πω και για τότε που ήμουν 19 ετών.
Τι έγινε τότε;
Ερωτεύτηκα πάρα πολύ και έκανα σχέση με έναν άνδρα. Εγώ ήμουν τότε στη σχολή δημοσιογραφίας. Ήμασταν μαζί περίπου 1,5 χρόνο – εγώ φουλ ερωτευμένη – όταν αυτός άρχισε να εξαφανίζεται. Κατάλαβα ότι κάτι έτρεχε. Όταν κάποια στιγμή τον στρίμωξα και τον ρώτησα αν υπάρχει άλλη ή αν έχει γυρίσει στην πρώην του, μου απάντησε ότι όντως υπήρχε κάτι άλλο στη ζωή του. Υπήρχε, όμως, με έναν άλλον άνδρα.
Πώς το διαχειρίστηκες;
Πόνεσα πολύ, αλλά το ξεπέρασα. Δεν μπορούσα να κάνω και τίποτα. Μου ζήτησε «συγγνώμη» και μου εξήγησε ότι ήταν ερωτευμένος μαζί του και ότι ήταν πολύ ξαφνικό και για τον ίδιο.
Είπες ότι ήσουν στη σχολή δημοσιογραφίας. Ήταν αυτό το όνειρό σου; Να γίνεις δημοσιογράφος;
Βασικά, ήθελα να ασχοληθώ με τον χώρο του θεάματος. Ήθελα να γίνω ηθοποιός, μου άρεσε πάρα πολύ το θέατρο, αλλά συνάντησα τεράστια αντίσταση από τον Φρέντυ και υποχώρησα. Και μετά στράφηκα στον χώρο των ΜΜΕ. Ξεκίνησα ως δημοσιογράφος, δούλεψα και σε εφημερίδα δύο χρόνια και μετά μπήκα στο ραδιόφωνο. Λίγο μετά ακολούθησε και η τηλεόραση.
Και κάπως έτσι άρχισαν να σε συγκρίνουν με τον πατέρα σου, σωστά;
Ναι! Ξεκίνησε μια σύγκριση φοβερή και άδικη που ακόμη με κυνηγάει. Κάθε φορά που «ενοχλώ» κάποιον στο Twitter, είμαι γι΄αυτόν «η ντροπή του πατέρα μου». Αντίθετα, κάθε φορά «χαροποιώ» κάποιον γίνομαι «το καμάρι του πατέρα μου». Πάντα με συνοδεύει αυτό. Εντάξει, δεν θα στο αρνηθώ. Ένα γνωστό όνομα πάντα ανοίγει πόρτες. Το θέμα είναι, όμως, αν θα μείνεις ή θα σε ξεράσει ο χώρος. Εγώ μετρώ πια 33 χρόνια. Δεν μπορεί να το κάνω αυτό το πράγμα στη σκιά του μπαμπά μου.
Πότε θα λέγαμε ότι από «κόρη του Φρέντυ» έγινες η «Ναταλία Γερμανού»;
Νομίζω απ΄ όταν πέθανε ο Φρέντυ. Από το 1999 και μετά που τον έχασα. Σκληρό ακούγεται αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Τα τελευταία 20 χρόνια θα έλεγα ότι άρχισα να αποκτώ τη δική μου οντότητα κι αν με ρωτάς και για την τηλεοπτική μου παρουσία θα στο κάνω και πιο συγκεκριμένο και θα σου πω πως εγώ αισθάνομαι ολοκληρωμένη παρουσιάστρια τα τελευταία 5 χρόνια. Ολοκληρωμένη με την έννοια ότι αρθρώνω πλέον λόγο ακριβώς όπως θα ήθελα να το κάνω.
Αναγνωρίσιμη πότε έγινες;
Όταν ξεκίνησε το Mega Star. Τότε μου έλεγαν «είστε εκείνο το κορίτσι που βγαίνει τα μεσημέρια του Σαββάτου στο Μega και κάνει αυτό το top 10».
Να αναφέρουμε εδώ ότι το Mega Star ήταν η εκπομπή μιας πρώιμης ελληνικής pop – queer κουλτούρας.
Βέβαια ήταν. Παράλληλα, ήταν και τα εννέα πιο ανέμελα τηλεοπτικά χρόνια της ζωής μου. Μια ανέμελη, ποπ, φωτεινή και κυρίως πολύχρωμη τηλεόραση.
Παρατήρησα ότι από τη στιγμή που γίνεσαι αναγνωρίσιμη ξεκινά να ακούγεται και ένας -πολλές φορές εμμονικός -θόρυβος που έχει να κάνει με την προσωπική σου ζωή. Είναι κάτι που το έχεις αναγνωρίσει και εσύ;
Φυσικά. Ίσως αυτό συνέβη γιατί πήγα και λίγο κόντρα σε ένα κατεστημένο. Γιατί δεν ήμουν οπαδός αυτού που πολλές φορές έχουμε στο μυαλό μας, όταν μιλάμε για οικογένεια. Αν και παντρεύτηκα. Κοίτα, όμως, πόσο ενοχλητικό πρέπει να είναι για την κοινωνία μας, μια γυναίκα που παντρεύεται μεν, αλλά ο λόγος που χωρίζει είναι επειδή δεν θέλει να κάνει παιδιά. Αυτό πρέπει να την έσπασε σε πάρα πολύ κόσμο, παρά το γεγονός ότι ήταν πολύ έντιμο εκ μέρους μου. Ο πρώην άντρας μου θεώρησε πάρα πολύ έντιμο που δεν τον κράτησα σε έναν γάμο, στον οποίο υπήρχε αγάπη αλλά δεν υπήρχε το μέλλον που επιθυμούσε. Αυτός ο άνθρωπος ήθελε να γίνει μπαμπάς. Εγώ, όμως, δεν ήθελα να γίνω μάνα. Και χώρισα γι΄αυτόν τον λόγο. Ήταν επιλογή μου να μην κάνω παιδιά.
Πρέπει να ήταν σοκαριστικό, αν σκεφτείς πώς μιλάμε για μια περίοδο που κάθε γυναίκα έπρεπε να απαντήσει στο σεξιστικό ερώτημα, σχετικά με το πότε θα γίνει μάνα.
Εδώ πριν λίγο καιρό, επειδή ανέβασα στο Twitter για έναν πολιτικό που έκανε ένα σεξιστικό σχόλιο, ένας μου έγραψε ότι: «κάποια που έχει κάνει έκτρωση δεν μπορεί να κρίνει τον συγκεκριμένο πολιτικό». Φαίνεται πως έχω κάνει πολλά και ασυγχώρητα λάθη για την στερεοτυπική ελληνική κοινωνία, όπως ότι παντρεύτηκα και χώρισα γιατί δεν ήθελα να κάνω παιδιά και ότι υποστήριξα το δικαίωμά μου αυτό. Γιατί είναι δικαίωμα. Όπως ο κάθε άνθρωπος πρέπει να έχει το δικαίωμα να προσπαθήσει να κάνει παιδιά έτσι και ο κάθε ένας θα πρέπει να μπορεί να λέει ότι δε θέλει. Έχω φάει πολύ κράξιμο γι΄αυτό.
Κρίνω πως αυτή η εμμονή των ΜΜΕ με την ερωτική σου ζωή, πηγάζει από την (πατριαρχική) αντίληψη ότι μια γυναίκα που κάνει σχέση, όχι με σκοπό την οικογένεια, αναγνωρίζεται ως υπερσεξουαλική και φετιχοποιείται. Σε έχουν στεναχωρήσει πότε τέτοιους είδους κίτρινα δημοσιεύματα;
Όταν ξεκίνησε να συμβαίνει και άρχισα να το συναντώ μπροστά μου στεναχωριόμουν και πικραινόμουν πολύ. Από ένα σημείο και μετά, όμως, άρχισα να το φιλτράρω και κατάλαβα ότι δεν αξίζει τον κόπο και ότι αυτή τη μία ζωή που έχω πρέπει να τη ζήσω με χαρά, χωρίς να επιτρέπω σε κανέναν να μου χαλάει τα όσα λεπτά ευτυχίας έχω την μέρα. Λογαριασμό θα δώσω σε δύο ανθρώπους στη ζωή μου. Στον άνθρωπο που έχω δίπλα μου και στη μάνα μου. Και επειδή πολλά από τα σχόλια που γίνονταν είχαν να κάνουν και με την ηλικία των συντρόφων που κατά καιρούς είχα, θα σου πω ότι οι μανάδες τους πάντοτε με λάτρευαν (γέλια).
«Πώς» και «Πες το με ένα φιλί». Τι σκέψεις σου προκαλούν αυτοί οι τίτλοι τραγουδιών;
Το «Πώς» είναι το πρώτο τραγούδι που έγραψα ποτέ. Το 1991 για τη Μαντώ, σε μουσική του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου. Το έγραψα πάνω στη μουσική του Κώστα, σε ένα στουντιάκι στη λεωφόρο Μεσογείων, ένα βράδυ που πήγα να τους δω. Της έγραφε το δίσκο τότε ο Κώστας και θυμάμαι να του λέω ότι θα ήθελα τόσο πολύ να μπορούσα να γράψω κι εγώ. Μου πρότεινε να γράψω τους στίχους για μια μπαλάντα. Μου την έπαιξε, ήταν και η Μαντώ εκεί, και το έγραψα επί τόπου. Το «Πες το με ένα φίλί» μού το είχε στείλει ο Νίκος Τερζής σαν ντέμο λέγοντάς μου ότι «αυτό είναι για την Καίτη και κοίτα να της γράψεις κάτι καλό, πρέπει να της κάνουμε σουξέ». Είχαμε ένα τραγούδι με τον Νίκο σ΄αυτόν τον δίσκο, το οποίο όταν πρωτοάκουσε ο Γ. Θεοφάνους με πήρε και μου είπε: «Γερμανού. ξέρεις ότι έχεις γράψει μεγάλο σουξέ».
Τι χρησιμοποιείς ως βάση για να γράψεις τους στίχους ενός τραγουδιού;
Συνήθως συναισθήματα.
Είναι δικά σου συναισθήματα, δικές σου ιστορίες;
Ναι, τα πιο πολλά είναι αυτοβιογραφικά. Τα 8 στα 10. Αυτά που δεν είναι, μου έχει ζητήσει κάτι ο καλλιτέχνης, μου έχει περιγράψει τη φάση που βρίσκεται και προσπαθώ να τη προσεγγίσω. Το «Να την αγαπάς» της Άννας, για παράδειγμα, είναι γραμμένο για την Άννα. Όπως ένιωθε η ίδια εκείνη την περίοδο.
Ποιο από τα τραγούδια που έχεις γράψει θα λέγαμε ότι είναι πιο πολύ εσύ;
Το «Κάντο, αν μ΄αγαπάς… παράτησέ τα όλα και έλα να με βρεις» είναι πολύ Ναταλία. Δείχνει λίγο την εγωιστική πλευρά μου, που όταν έχω κάνει μια μαλακία, ουσιαστικά ζητώ από τον άλλο να την ξεχάσει. Αν με αγαπάς, παράτα τα όλα και έλα να με βρεις. Το έγραψα πολύ πονεμένη αυτό το τραγούδι και με πολύ κλάμα. Και του Αντώνη (Ρέμου), το «Ντροπή σου» είναι μια άλλη πλευρά μου. Και άλλα. Το «Απόλυτο Κενό», τα «Σεντόνια». Τα «Σεντόνια» είναι αυτό ακριβώς που περιγράφω, μπήκα σε ένα σπίτι με κούτες μετά από έναν χωρισμό πενταετίας και το έγραψα την πρώτη μέρα της μετακόμισης.
Θα μπορούσαμε να ακούσουμε δικούς σου στίχους που να αναφέρονται σε έναν γκέι έρωτα;
Μα, έχω γράψει τραγούδι για έναν γκέι έρωτα. Το έχει τραγουδήσει η Άννα (Βίσση) με τον Πάριο. Δεν είναι ξεκάθαρο όταν το ακούς, αλλά το «Μαρτύριο» μιλά για έναν γκέι έρωτα. Αναφέρεται σε δύο πολύ αγαπημένα μου άτομα, τα οποία ζούσαν και υπέφεραν αυτό το μαρτύριο. Δεν μπορούσαν να τον πουν σε κανέναν, το ήξερα μόνο εγώ. Ήταν στον ίδιο εργασιακό χώρο και δεν έπρεπε να το μάθει κανείς. Μάλιστα, όταν διάβασα στον φίλο μου τους στίχους, έκλαιγε στην αγκαλιά μου με αναφιλητά.
Τα αντανακλαστικά σου με τους ανθρώπους που διατηρούν σεξιστικές ή ομο/τρανσφοβικές απόψεις, ποια είναι;
Πολύ συγκεκριμένα. Θυμάμαι μια φορά σε μια σύσκεψη πριν από χρόνια, όταν μόλις είχα πρωτοπάει στον ALPHA και είχαμε μια άλλη δημοσιογραφική ομάδα, κάποιος έκανε ένα ομοφοβικό αστειάκι και γύρισα και του είπα πολύ χαριτωμένα: «Αυτά τα αστειάκια παρακαλώ να μην γίνονται ούτε στις συσκέψεις, τουλάχιστον όταν είμαι εγώ μπροστά γιατί με ενοχλούν». Στην ομάδα, πάντως, που έχω τελευταία χρόνια δεν υπάρχει κάτι τέτοιο. Είναι πλέον πολύ ξεκάθαρες οι απόψεις μου.
Θα συνεργαζόσουν ποτέ με ένα άτομο που έχει τέτοιες ρατσιστικές απόψεις;
Όχι. Θέλω, ωστόσο, να σου πω ότι όλη αυτή η στάση (και) σε σχέση με τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα πηγάζει από ένα αίσθημα δικαίου που έχω. Από ότι δεν μπορώ να ζω σε έναν κόσμο που δεν ισχύουν τα ίδια για όλους. Δεν έχει να κάνει με το «έχω και εγώ φίλους γκέι», αλλά με αυτό το αίσθημα δικαίου.
Θεωρείς ότι η ελληνική τηλεόραση είναι κακοποιητική;
Θεωρώ πως η τηλεόραση γενικά παραπαίει αυτή τη στιγμή. Προσπαθεί απεγνωσμένα να παραστήσει την καλή, την υπέρμαχο των κοινωνικών δικαιωμάτων, και του καλού, αλλά η αλήθεια είναι ότι, τις 8 φορές από τις 10, αυτό γίνεται για τα νούμερα. Εμείς στην εκπομπή προσπαθούμε να κάνουμε άλλη τηλεόραση, που να υπάρχει και ουσία. Και λέω «εμείς», γιατί όλοι είμαστε απόλυτα συντονισμένοι στο ίδιο μήκος κύματος. Προτιμάμε να μην παίξουμε ένα θέμα, από το να εκθέσουμε ένα άτομο κρεμώντας το στο μανταλάκια ή βάζοντάς τον στη διαδικασία να ξαναπεράσει όλα τα κακοποιητικά που έχει βιώσει. Δυστυχώς, αυτό δεν το βλέπω να συμβαίνει σε όλες τις εκπομπές, και γι΄αυτό καταλήγουμε να έχουμε μια κακοποιητική τηλεόραση.
Δεν γίνεται να μην αναγνωρίσω ότι είσαι από τα ελάχιστα άτομα στην ελληνική τηλεόραση που – αν και δεν ανήκουν αμιγώς στον τομέα της ενημέρωσης – έχουν ασχοληθεί με δύσκολα θέματα, όπως το μεταναστευτικό, προσκαλώντας μάλιστα κάποιες φορές και προσωπικότητες στις οποίες σπάνια δίνεται βήμα. Η συνέντευξη με τον Ιάσονα Αποστολόπουλο είναι ένα τέτοιο παράδειγμα.
Κοίτα, επειδή δεν θέλω να σου παριστάνω την Οριάνα Φαλάτσι της ελληνικής τηλεόρασης – γιατί δεν είμαι-, όπως και δε θέλω να σου παριστάνω και τη φοβερή επαναστάτρια -ούτε από αυτό είμαι – θα σου πω ότι απλώς προσπαθώ να δώσω βήμα σε όσες περισσότερες φωνές μπορώ, ώστε να υπάρχει μια πολυφωνία. Εκείνη την περίοδο ήθελα να συναντήσω τηλεοπτικά τον Ιάσονα Αποστολόπουλο. Είχα μάθει και είχα διαβάσει για αυτόν και ζήτησα από τη δημοσιογράφο μου να τον ρωτήσει αν θα τον ενδιέφερε να μιλήσουμε στην εκπομπή. Ήθελε, βγήκε, μιλήσαμε. Ο άνθρωπος μίλησε μόνο για τις διασώσεις που κάνει, δεν έκανε κάποιο συγκεκριμένο πολιτικό σχόλιο. Η εμφάνισή του, ωστόσο, συνέπεσε με την ερώτηση της Ολλανδής δημοσιογράφου στον Πρωθυπουργό για τα pushbacks. Αυτή η σύμπτωση οδήγησε και στον χαμό που έγινε στο Τwitter, όπου με κατηγορούσαν για «πράκτορα του Ερντογάν και των Τούρκων» και που ήμουν για μια ακόμη φορά «η ντροπή του πατέρα μου». Λίγους μήνες μετά, ο πρωθυπουργός επισκέφθηκε την εκπομπή μου. Μέσα σε λίγα λεπτά το κύμα άλλαξε. Από την άλλη αυτή τη φορά. Εγώ πάλι ήμουν βέβαια «η ντροπή του πατέρα μου». Τώρα, όχι γιατί έβγαλα τον Αποστολόπουλο, αλλά γιατί ήμουν «μια ξεφτιλισμένη προδότρια που πατάω πάνω στο αίμα που πίνει ο Μητσοτάκης από τον λαό». Λίγο καιρό μετά έβγαλα την Αχτσιόγλου, του Κουτσούμπα κ.α. Και σε αυτές τις περιπτώσεις ήμουν «η ντροπή του πατέρα μου». Στα λέω όλα αυτά γιατί να σου δείξω ότι ο δικός μου στόχος είναι να αναδείξω διάφορα θέματα, μιλώντας με διαφορετικούς ανθρώπους. Το κάνω με καθαρά δημοσιογραφική διάθεση και όχι για να κάνω την επαναστάτρια.
Ένας εκπρόσωπος των Σπαρτιατών, της Νίκης ή της Ελληνικής Λύσης θα είχε χρόνο στην εκπομπή σου;
Όχι, πραγματικά δεν βρίσκω τον λόγο.
Μίλα μου λίγο και για τα όνειρά σου.
Είναι πολύ απλά και πολύ βατά. Περιλαμβάνουν θάλασσα και γράψιμο – δεν σκοπεύω να κάνω τηλεόραση για πάντα. Θέλω να γράψω τη ζωή του μπαμπά μου, της μαμάς μου και της γιαγιάς μου. Να έχω, επίσης, ένα σπίτι που να βλέπει θάλασσα, να έχω σκυλιά και έναν άνθρωπο που να το αγαπώ και να με αγαπά και όποτε μπορούμε να φεύγουμε μαζί ταξίδια για να ανοίγει λίγο περισσότερο ο κόσμος μας.
Αλήθεια, υπάρχει κάτι που δεν έχεις πει ποτέ σου σε μια συνέντευξη;
Σου μίλησα για τον θείο μου. Δεν είχα μιλήσει ποτέ μου γι΄αυτό. Αλλά ένιωσα ότι είσαι ο ιδανικός άνθρωπος και το ΑΝΤΙVIRUS είναι το ιδανικό βήμα για να το κάνω. Και ειλικρινά νιώθω ότι και εκείνος θα ήθελε πολύ να ακουστεί επιτέλους η αλήθεια του, αν και τόσα χρόνια μετά. Τόσα χρόνια μετά απ΄αυτόν τον άδικο θάνατο που είχε, για μια αγάπη που δεν μπόρεσε να την χαρεί. Α, και για την ιστορία πίσω από το τραγούδι «Μαρτύριο»
Η Ναταλία Γερμανού τι θέλει να πει στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα;
Ότι είμαστε περισσότεροι και ότι η φωνή μας είναι πολύ πιο δυνατή απ΄αυτή των άλλων, των λίγων, των τοξικών. Και αυτό το «είμαστε» το λέω πολύ συνειδητά, γιατί μόνο έτσι θα καταφέρουμε να βρεθούμε σε έναν πολύχρωμο κόσμο, όπου η ζωή μας θα γίνεται κάθε μέρα και ομορφότερη. Και θα τα καταφέρουμε!
συνέντευξη: Βασίλης Θανόπουλος, φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης,
make up: Θάνος Βογιατζής, μαλλιά: Κωνσταντίνος Αυγερινός, styling: Φένια Παναγιωτίδη
