Το περίεργο πράγμα σήμερα είναι πως δεν είναι και καμια ιδιαίτερη μέρα. Σίγουρα όχι πιο ιδιαίτερη από αυτές που ξεχνάω να ευχηθώ καλό μήνα. Ως σύμβαση κατανάλωσης και ψυχαναγκαστικής ευτυχίας η πρώτη Γενάρη (και η παραμονή της) θεωρώ πως στην καλύτερη με αφήνει αδιάφορο και στη χειρότερη με αγχώνει. Αφού την έχω γδύσει από ότι θρησκευτικό κουβαλάει όλο το δεκαπενθήμερο.
Το θετικό της όλης ιστορίας -πέρα απ’ ότι ξεσκίζεσαι στο φάι- είναι η φάση resolution. Ξέρεις, οι επιφανειακές αηδίες τύπου τι έκανα όλη τη χρονιά, για τι μετανιώνω, μπράβο μου για τα υπόλοιπα κτλ κτλ. Που επίσης νιώθω ξεκούδουνος, καθώς κολλημένος σε ακαδημαϊκά ημερολόγια εμένα αυτό με πιάνει αρχές σεπτέμβρη. Αλλά και μόνο που μπαίνεις καλό είναι. Και πάλι όμως κλισέ υποβολή είναι και τούτο. Στόχοι, αξιολόγηση, στόχοι, αξιολόγηση με συγκεκριμένες προδιαγραφές και ημερολόγια. Και σε μεγαλύτερες ηλικίες με δόσεις μελαγχολίας, εγωισμού, ματαιοδοξίας ή και λύπης.
Το γιατί σχώρνα με, αλλά αδυνατώ να το κατανοήσω.
Τι άλλο χρειάζεται για να καταλάβεις ο,τι τίποτα δε λειτουργεί καλά σε κουτάκια που δε σε βολεύουν, δεν τα έφτιαξες εσυ ή έστω δεν κατανόησες πως και πότε βρέθηκες εκεί μέσα; Η δημιουργία δεν αφορά μόνο στην τέχνη και σε δογματικές αηδίες. Αφορά και στη ζωή, τον ψυχισμό και το μέλλον. Και το θάρρος δεν είναι τίποτα άλλο – σε όσες εκφάνσεις το έχω δει – από το να ξεπερνά ακριβώς την πεπατημένη.
Ως ορόσημο του κοντέρ, να σου ευχηθώ καλή χρονιά με ό,τι πιο θετικό έχω. Αλλά επίσης θα έσκαγα αν δε μοιραζόμουν τη σκέψη μου. Ο,τι έχω να σου προτείνω να δεις και κάτι αλλο ρε πουλάκι μου. Που εγώ το θεωρώ ελευθερία και εξέλιξη. Κάτι καινούριο και δικό σου. Απλά.
για το περιοδικό antivirus,
Γιάννης Παπαγιαννόπουλος
