Έρχονται δύσκολες μέρες.
Έχουμε όμως μια τάση να επικεντρωνόμαστε πάντα στα αρνητικά των καταστάσεων. Και να εκφοβιζόμαστε με απίστευτη ευκολία. Δεν ξέρω αν είναι πανανθρώπινο χαρακτηριστικό ή Ελληνικό, αλλά αυτός ο πανικός και ο τρόμος που επικρατεί αυτόν τον καιρό είναι απίστευτος.
Δε γράφω αβάσιμος – για να σε προλάβω- γράφω απίστευτος. Για να το διατυπώσω και καλύτερα δε μου στέκει η αναλογία. Σα ξαφνικά όλα τα όνειρα και η ευτυχία των ανθρώπων που διαμορφώνουν «το Ελλάντα» να κρέμονται από δόσεις. Τι είδους σημαντικότητα είναι αυτή που έχουμε προσδώσει σε έναν μόνο τρόπο ζωής αδυνατώ να το κατανοήσω πλήρως.
Πάντα κάποιοι άλλοι τα έκαναν –χάλια ή υπέροχα- για εμάς. Και πάντα από κάποιους άλλους περιμένουμε μια λύση μέσα στο κουτί μας. Και αυτό δεν είναι τόσο κάργα πολιτικό όσο ακούγεται. Με την ίδια ευκολία που γαμω-σταυρίζουμε, όποτε μας βολεύει, ότι μας βρίσκεται σε «Θείο» -ότι πιστεύει ο καθένας σε κάθε περίπτωση- σιχτιρίζουμε το καλοκαίρι τη ζέστη και ανυπομονούμε γι αυτό στο καταχείμωνο.
Δε μου αρέσουν τα κουτιά. Γενικά τα περιοριστικά μέτρα στη σκέψη και το συναίσθημα. Τα βρίσκω το λιγότερο βαρετά. Η ιδέα της απαλότητας στη σκέψη και την αίσθηση που να τα διαπερνά, η ιδέα της εναλλαγής καλοκαίρι, φθινόπωρο, χειμώνας, άνοιξη… της σχέσης, της δουλειάς, του αράγματος γι αυτό που επιθυμούμε να είναι για εμάς, μας έχει πραγματικά αφήσει τόσο πίσω σε μια εποχή που τουλάχιστον μπορούμε στο εδώ και το τώρα μας να σκεφτούμε και να νιώσουμε ελεύθερα;
Και να πράξουμε αντιστοίχως.
Γιάννης Παπαγιαννόπουλος
