Πρωινό Τετάρτης, έξω από την είσοδο του δικαστηρίου. Μια χούφτα άνθρωποι περιμένουν καρτερικά, μια ακόμη δίκη να ξεκινήσει. Μπορείς να τους διακρίνεις εύκολα, με το που παίρνεις τη στροφή στην οδό Δέγλερη. Τα rainbow στοιχεία τους συναινούν σ΄αυτό. Λίγες στιγμές αργότερα και η χούφτα, ανοίγει. Ο κόσμος γίνεται περισσότερος. Δημοσιογράφοι, κάμερες και άτομα με πλακάτ. Η δίκη για τη δολοφονία του Ζακ, έχε ήδη ξεκινήσει.
Η είδηση ότι σήμερα θα έχουμε την πρόταση του εισαγγελέα, έκανε πολλά από εμάς να βρεθούμε έξω από τον χώρο του δικαστηρίου, κοιτώντας εμμονικά τα κινητά μας, παρακολουθώντας (χάρη στην καταγραφή του ZackieOh Justice Watch) τα όσα συνέβαιναν μέσα. Λίγες ώρες μετά και η πρόταση του εισαγγελέα γίνεται γνωστή. Ένοχοι ο κοσμηματοπώλης και μεσίτης. Αθώοι οι αστυνομικοί με το επιχείρημα της δικαιολογημένης βίας. Ποτέ η λέξη «δικαιολογημένη» δεν ακούστηκε τόσο λάθος.
Φεύγοντας από τον χώρο του δικαστηρίου, ο νους τρέχει σε όλα αυτά τα φρικιαστικά βίντεο που για τουλάχιστον δύο μήνες έπαιζαν σε λούπα στην τηλεόραση. Βίντεο που, μεταξύ άλλων, έδειχναν αυτήν τη «δικαιολογημένη» βία των αστυνομικών. Και ενώ το μυαλό εξακολουθεί να προσπαθεί να καταλάβει, μία αίσθηση πόνου αρχίζει να διαπερνά το σώμα. Όχι τόσο δυνατή για να σε απομονώσει από τα υπόλοιπα συναισθήματα, αλλά ικανή για να σε κάνει να την αναγνωρίσεις. Και όπου υπάρχει πόνος, υπάρχει και τραύμα.
Αν υπάρχει κάτι που συχνά ξεχνάμε να αναφέρουμε σε όλη την υπόθεση θανάτου του Ζακ, είναι ο τρόπος με τον οποίο αυτή επιδρά στην ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα. Ή καλύτερα ο αντίκτυπος που έχει σ΄αυτή. Γιατί πολύ απλά ο Ζακ, η Ζackie ήταν αναπόσπαστο (και φωτεινό) κομμάτι της. Όταν, λοιπόν, συζητάμε για τη «δικαιολογημένη» (κατά τον εισαγγελέα πάντα) βία που ασκήθηκε στον Ζακ, μοιραία συζητάμε και για τη βία που αύριο – μεθαύριο μπορεί να ασκηθεί και σε εμάς (τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα) και να θεωρηθεί και πάλι δικαιολογημένη. Όπως και όταν μιλάμε για τον άδικο θάνατο του Ζακ, της Zackie, μιλάμε για τον θάνατο ενός δικού μας ανθρώπου. Και αυτό μας προκαλεί πόνο και οργή και δεν περιορίζεται απλά σε επιχειρήματα σχετικά με τη «μη αίσθηση δικαίου», που ακούω συχνά σε πολλές ομιλίες και συζητήσεις.
Υπάρχει ένα queer τραύμα που μας πονά και που δεν μπορεί να κλείσει μέχρι η δικαιοσύνη να κάνει σωστά τη δουλειά της. Μέχρι να νιώσουμε και πάλι ασφαλείς, χωρίς τον φόβο καμίας «δικαιολογημένης» βίας.
Επιστρέφουμε στα πολύχρωμα πλάσματα που από πολύ νωρίς βρέθηκαν έξω από την αίθουσα του δικαστηρίου. «Τι θα γίνει;», αναρωτιέται ένα απ΄αυτά.
Περιμένουμε…
