Έχει υποστεί περισσότερα από 200 ηλεκτροσόκ, τα οποία οι έχουν αφήσει μόνιμα σημάδια στο κεφάλι της.
Τη δεκαετία του ’70 η Τζόαν Μπέλινγκχαμ ήταν εκπαιδευόμενη νοσηλεύτρια στο Νοσοκομείο Burwood των ΗΠΑ, προτού η ομοφυλοφιλία της γίνει ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα για καθηγητές και μαθητές, οδηγώντας την στο Νοσοκομείο Princess Margaret.
«Μου είπαν ότι χρειάζομαι θεραπεία ως λεσβία και μεταφέρθηκα στο νοσοκομείο την ίδια μέρα, χωρίς ρούχα ή τίποτα, χωρίς καμία συναίνεση», δήλωσε η Μπέλινγκχαμ στη Επιτροπή για θέματα κακοποίησης στην υγεία.
«Δεν πίστευα πως περνούσα τα επόμενα 12 περίπου χρόνια εκεί».
Η Μπέλινγκχαμ δεν τελείωσε ποτέ την εκπαίδευσή της ως νοσοκόμα.
Αναφερόμενη στη φαρμακευτική της αγωγή, δήλωσε πως η ποσότητα των ναρκωτικών ουσιών που της δόθηκαν ήταν «υπερβολικό».
Ποτέ δεν της είπαν τι ήταν ή ποιες θα ήταν οι παρενέργειες. Τα ηλεκτροσόκ έγιναν επίσης χωρίς εξήγηση και παρά της θέλησής της.
«Ένιωσα σαν ένα ξυράφι να περνά από το σώμα μου», είπε η ίδια
Μετά τα ηλεκτροσόκ συνήθως έκανε εμετό, έκλαιγε και παρακαλούσε να σταματήσουν. Μερικές φορές έμενε τυφλή για ημέρες. Αλλά κανείς δεν άκουσε τις εκκλήσεις της.
«Το χειρότερο είναι η απώλεια μνήμης μου. Συχνά ανακαλύπτω ότι δε θυμάμαι πρόσωπα που είχα γνωρίσει στο παρελθόν, φίλους μου».
Για 15 χρόνια βρισκόταν μέσα και έξω από το νοσοκομείο, ακολουθώντας τη θεραπεία. Έφτασε σε σημείο να ζητά να κάνει ηλεκτροσόκ.
«Κατέληξα να μισώ τον εαυτό μου τόσο πολύ, ήταν μια μορφή αυτοαηδίας».
Ενώ οι γονείς της ανησυχούσαν, δεν αμφισβήτησαν ποτέ τις πρακτικές των γιατρών, που όπως είπε ήταν «σαν θεοί γι΄αυτούς».
Από την τελευταία είσοδό της το 1982, η Μπέλινγκχαμ είπε έπρεπε να κάνει έναν δύσκολο αγώνα προκειμένου να αναγνωριστούν τα βασανιστήρια που πέρασε και να λάβει κάποια αποζημίωση για τις εμπειρίες της.
Έκανε πολλές προσπάθειες μέσω βουλευτών, δικηγόρων, γενικών ιατρών, όταν τελικά το 2012 το νοσοκομείο ζήτησε συγγνώμη μαζί μια αποζημίωση ύψους 4.000 δολαρίων. Φυσικά αυτό δεν ήταν αρκετό όλα αυτά τα χρόνια και τα βασανιστήρια.
Η Μπέλινγκχαμ είπε ότι η επιτροπή που ερευνά την κακοποίηση στην κρατική περίθαλψη δείχνει ότι «υπάρχει ανάγκη αλλαγής».
Ζητά άμεση αναγνώριση και μεγαλύτερη αποζημίωση για τα θύματα, έτσι ώστε κανείς να μην χρειάζεται να περάσει από το «φρικτό, μακρύ ταξίδι» που υπέμεινε.
