Έχουν περάσει 14 ολόκληρα χρόνια από τη δολοφονία του Νίκου Σεργιανόπουλου. Και ενώ πολλά είναι που έχουν αλλάξει από τότε, ο τρόπος με τον οποίο πολλά μέσα εξακολουθούν να ασχολούνται με την υπόθεση παραμένει ο ίδιος.
Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, οι δημοσιογράφοι έχουν την τάση να θυμούνται τα όσα συνέβησαν το πρωί της 4ης Ιουνίου του 2008, όταν η οικιακή βοηθός εντόπισε το άψυχο σώμα του ηθοποιού, αλλά και τα όσα ακολούθησαν.
Μετά τη δολοφονία του, στα ΜΜΕ κυριάρχησε μια αδιανόητη διαπόμπευση του ηθοποιού. Πλήθος δημοσιευμάτων και τοποθετήσεων, που άλλοτε πλαγίως άλλοτε απευθείας επέκριναν συμπεριφορές και συνήθειες ενώ έφταναν στο σημείο να τις χρησιμοποιούν ως “δικαιολογία” μιας στυγνής δολοφονίας. Ποιος μπορεί να ξεχάσει τις κουτσομπολίστικες εκπομπές της Στεφανίδου ή τα πρωτοσέλιδα κίτρινων εφημερίδων με φωτογραφίες από το άψυχο σώμα του ηθοποιού και συνεντεύξεις από παλιούς ερωτικούς του συντρόφους. Λες και η ζωή του ηθοποιού είναι το έγκλημα εδώ κι όχι η δολοφονία του.
Δεκατέσσερα χρόνια μετά η διαπόμπευση αυτή συνεχίζεται. Και φέτος, αρκετά μέσα δημοσίευσαν και πάλι το ιστορικό της δολοφονίας του Σεργιανόπουλου με τον ίδιο ανθρωποφαγικό τρόπο που το έκαναν και τότε. Με τα προσωπικά του δεδομένα και με ευαίσθητες πληροφορίες σε πρώτο πλάνο, που καμία σχέση δεν είχαν με τη δολοφονία.
Η διαπόμπευση αυτή συνεχίζεται, ίσως όχι με την ίδια ένταση αλλά σίγουρα με το ίδιο κίνητρο. Να προκαλέσουμε τον καθωσπρεπισμό μας και τα κουτσομπολίστικα αντανακλαστικά της κοινωνίας.
Έως πότε, όμως;
