Η Fleur και η Julian, ένα ζευγάρι, αφού μέτρησαν τις χώρες του κόσμου όπου έχει θεσμοθετηθεί η ισότητα στον γάμο, αποφάσισαν να παντρευτούν σε όλες. Η πράξη τους είχε σκοπό να ευαισθητοποιήσει τον κόσμο, δυστυχώς όμως δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν το σχέδιό τους.
Η αφήγηση της Fleur στο The Guardian
«Το 2017, η σύζυγός μου, Julian, και εγώ, δειπνούσαμε με φίλους όταν η συζήτηση στράφηκε στον γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου. “Δεν υπάρχει πια πρόβλημα, σωστά;” είπε ένας, πεπεισμένος ότι πλέον υπάρχουν ίσα δικαιώματα για όλους.
Έπρεπε να τους πούμε ότι, εκείνη την εποχή, τα γκέι ζευγάρια μπορούσαν να παντρευτούν μόνο σε 22 χώρες. Μέχρι σήμερα, η ομοφυλοφιλία ποινικοποιείται σε 64 χώρες και επιφέρει πιθανή ή οριστική θανατική ποινή σε 11 χώρες.
Η αλλαγή ξεκινά με τη γνώση και ήταν σαφές ότι οι φίλοι μας είχαν σοκαριστεί από το γεγονός ότι η σύζυγός μου και εγώ δεν μπορούσαμε να παντρευτούμε σε περισσότερες από 170 χώρες.
Πήγα στην κουζίνα για να ετοιμάσω το επιδόρπιο και εκείνη τη στιγμή μου ήρθε μια ιδέα στο μυαλό. Αφού είχαν φύγει οι καλεσμένοι μας, είπα την ιδέα στην Julian, ξυπνώντας την. “Τι θα γινόταν αν παντρευόμασταν σε κάθε χώρα που μας το επιτρέπει; Δεν είναι ο γάμος και η αγάπη ένα τέλειο σημείο εκκίνησης για την ευαισθητοποίηση;”. Η Julian μου απάντησε “υπέροχη ιδέα αγάπη μου” και ξανακοιμήθηκε.
Όταν ξύπνησα το επόμενο πρωί, η Julian έκανε ήδη τον σχεδιασμό σε ένα Excel. Δεν είχαμε πολλά χρήματα, αλλά υπολογίζαμε ότι, αν πουλούσαμε τα πάντα, θα μπορούσαμε να κάνουμε πέντε γάμους. Έτσι, κάναμε ένα μεγάλο άλμα. Καταλήξαμε με μια βαλίτσα η καθεμία μας και εκείνο τον Σεπτέμβριο, ξεκινήσαμε επίσημα το 22: The Project. Παντρευτήκαμε στη Νέα Υόρκη, στο Άμστερνταμ, την Αμβέρσα και το Παρίσι. Ξεκινήσαμε να αφηγούμαστε μια ιστορία ελπίδας, συμπερίληψης και μας αποκαλούσαν πρότυπα. Μετά τον τέταρτο γάμο μας στο πλαίσιο του πρότζεκτ, η Julian ένιωσε ξαφνικά ζαλάδα. Διαγνώστηκε με πολλαπλούς όγκους στον εγκέφαλο και πέθανε έξι εβδομάδες αργότερα.
Ήμουν συντετριμμένη. Από τη στιγμή που έφυγε, ένιωσα εντελώς αβοήθητη. Μπαινόβγαινα στο δωμάτιο στο οποίο πέθανε. Για εκείνες τις λίγες εβδομάδες της ασθένειάς της, ήμουν σε υπερένταση. Τώρα, δεν μου είχε μείνει πια τίποτα.
Όταν πέθανε, έμεινα με δύο βαλίτσες και 125 ευρώ στον τραπεζικό μου λογαριασμό, οπότε το μόνο που μπορούσα να κάνω ήταν να συνεχίσω να εργάζομαι. Έγραψα ένα βιβλίο, το Julian, για τη ζωή μας μαζί. Λίγο καιρό μετά, ένας εκδότης με ρώτησε αν ενδιαφερόμουν να γράψω ένα παιδικό βιβλίο για δύο γυναίκες, τη Fleur και τη Julian, που παντρεύονται σε όλες τις χώρες όπου επιτρέπεται ο γάμος μεταξύ ομοφυλοφίλων. Στα βιβλία που προέκυψαν, Love Around the World και Love Is Love, η Julian δεν πεθαίνει και έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία να ολοκληρώσω το έργο, έστω και στο χαρτί.
Έχουν περάσει πεντέμισι χρόνια από τον θάνατο της Julian. Εξακολουθώ να είμαι παθιασμένη με την υπεράσπιση της ισότητας και δεσμευμένη να κάνω κάτι γι’ αυτό. Ποιος ξέρει, ίσως κάποια μέρα, πάνω από άλλο ένα παγωτό σοκολάτα, να μου έρθει στο μυαλό μια νέα τρελή ιδέα για την ευαισθητοποίηση σχετικά με τον γάμο μεταξύ ατόμων του ιδίου φύλου.”
