«Διαφορετικοί από τους άλλους»: η πρώτη ταινία με γκέι πρωταγωνιστές ήταν το 1919

Στις μέρες μας είναι πολύ εύκολο να βρεις ταινίες με ΛΟΑΤΚΙ θεματική. Είτε είναι πολύ πρόσφατης παραγωγής, είτε γυρίστηκαν τη δεκαετία του 1990 (με την εμφάνιση του “New Queer Cinema”), οι ταινίες αυτές είναι διαθέσιμες και προσβάσιμες. Όμως, πότε εμφανίστηκε μια ταινία με ΛΟΑΤΚΙ θεματική για πρώτη φορά; Είναι δυνατόν ταινία με γκέι πρωταγωνιστικό ζευγάρι να γυρίστηκε πριν 100 χρόνια και βάλε;

Κι όμως η απάντηση είναι «ναι».

Πριν μερικά χρόνια το κινηματογραφικό και τηλεοπτικό αρχείο του Πανεπιστήμιου της Καλιφόρνιας, Λος Άντζελες ανακάλυψε μια κόπια από κάποια κινηματογραφική ταινία γυρισμένη στη Γερμανία το 1919. Εκείνη την περίοδο, η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση της Γερμανίας προώθησε κάποιες αλλαγές στους νόμους που ίσχυαν για τη λογοκρισία, προσφέροντας αρκετές ελευθερίες σε σκηνοθέτες και παραγωγούς. Αδράζοντας  την ευκαιρία, ο σκηνοθέτης Richard Oswald με τη σύμπραξη του πρωτοπόρου ψυχιάτρου και γκέι ακτιβιστή Magnus Hirschfeld δημιούργησαν την πρώτη ταινία στην ιστορία με ένα γκέι πρωταγωνιστικό ζευγάρι.

Η ταινία που δημιούργησαν και είχε τίτλο  «Διαφορετικοί από τους άλλους» (Different from the Others) ήταν ένα αισθηματικό δράμα διάρκειας 90 λεπτών, που περιέγραφε τη σχέση ενός διάσημου βιολιστή με έναν μαθητή του. Παρόλο που δεν υπάρχει ουδεμία σεξουαλική σκηνή, είναι ξεκάθαρο ότι οι δυο άνδρες είναι εραστές. Γι’ αυτόν τον λόγο, άλλωστε, η ταινία υπέστη βάρβαρες επιθέσεις από τον δεξιό τύπο της εποχής που αποκαλούσε τον σκηνοθέτη «διεστραμμένο εβραίο.»

Δυστυχώς, η ολοκληρωμένη μορφή της ταινίας έχει χαθεί. Ωστόσο, το 1926 ο ψυχίατρος Magnus Hirschfeld  επιμελήθηκε τη δημιουργία μιας συντομευμένης εκδοχής της ταινίας, διάρκειας 40 λεπτών, σε μορφή ντοκιμαντέρ με θέμα την αποδοχή και την ανεκτικότητα στο διαφορετικό.

Αποσπάσματα από την ταινία έχουν συγκεντρωθεί στο παρακάτω βίντεο:

Γιάννης Παυλόπουλος

Στο μεταπτυχιακό (Επικοινωνία και ΜΜΕ στο ΕΚΠΑ) αντί να κάνω διπλωματική για τον Αλμοδόβαρ έκανα για το Ζεϊμπέκικο. Στη δραματική σχολή («δήλος» - Δήμητρα Χατούπη) αντί να παίξω την Πατρόνα έπαιζα τον Καπετάνιο. Γράφω μπας και θυμηθώ κάτι από το ταμπεραμέντο της παιδικής ηλικίας, εκείνου του αγοριού που φόραγε τα τακούνια της μαμάς και έπαιζε με τη barbie και τη bibibo. Αγαπημένη μου φράση: «Ο καθωσπρεπισμός και οι νοικοκυραίοι μου μαύρισαν την ψυχή. Ευχαριστώ, δε θα πάρω.»




Δες και αυτό!