Κάθε χρόνο, στις 17 Μαΐου, στεκόμαστε απέναντι στη βία και την αδικία με την περηφάνια και την αλήθεια της ύπαρξής μας. Τιμάμε τη Διεθνή Ημέρα κατά της ΛΟΑΤΚΙ+ φοβίας, όχι ως ένα απλό σύμβολο, αλλά ως μια κραυγή υπενθύμισης, ότι η ταυτοτική μας υπόσταση δεν είναι προνόμιο, αλλά δικαίωμα.
γράφει η Άννα Απέργη Κωνσταντινίδη
Τα κεκτημένα δεν χαρίστηκαν. Κερδήθηκαν!
Από το 1990, όταν ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας αποπαθολογικοποίησε την ομοφυλοφιλία, μέχρι τις πρόσφατες ευρωπαϊκές πρωτοβουλίες για την αναγνώριση των οικογενειακών δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ+ συνανθρώπων μας, η κοινότητά μας έχει διανύσει έναν μακρύ δρόμο. Είδαμε ευρωπαϊκά κράτη να νομοθετούν για τον γάμο, την τεκνοθεσία, τη νομική αναγνώριση ταυτότητας φύλου, την προστασία από διακρίσεις.
Στην Ελλάδα, μετά από δεκαετίες σιωπής και αποκλεισμού, πετύχαμε σημαντικές νίκες. Το σύμφωνο συμβίωσης, ο νόμος για τη νομική αναγνώριση φύλου, και πιο πρόσφατα, η ψήφιση του γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια και η (εν μέρει) δυνατότητα τεκνοθεσίας είναι ορόσημα μιας κοινωνίας που αλλάζει.
Αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε: αυτά τα κεκτημένα δεν είναι δεδομένα. Δεν μας χαρίστηκαν, μας κόστισαν κόπο, αίμα, απόρριψη και απώλειες. Πολλές απώλειες. Και δεν θα πάψουμε να τα υπερασπιζόμαστε!
Ζούμε σε μια Ευρώπη με δύο πρόσωπα: από τη μία, η συμπερίληψη και η διαφορετικότητα θεσμοθετούνται σε προοδευτικά κράτη. Από την άλλη, βλέπουμε κυβερνήσεις να στρέφονται ενάντια στα ανθρώπινα δικαιώματα. Στην Ουγγαρία και την Πολωνία, η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα στοχοποιείται θεσμικά. Ρήτρες δήθεν “προστασίας των παιδιών” εργαλειοποιούνται για να εξοβελίσουν την ύπαρξή μας από τη δημόσια σφαίρα. Οι επιθέσεις σε τρανς άτομα αυξάνονται. Ο ακροδεξιός λόγος διαβρώνει τον κοινωνικό διάλογο.
Στην Ελλάδα, η ρητορική του μίσους παραμένει ζωντανή, καμουφλαρισμένη πίσω από τον «ορθολογισμό», την «παράδοση» ή την «ανησυχία για το μέλλον της κοινωνίας». Οι επιθέσεις εναντίον ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων δεν είναι μεμονωμένα περιστατικά. Είναι συμπτώματα ενός κράτους και μιας κοινωνίας που συχνά κλείνουν το μάτι στη βία.
Δεν εφησυχάζουμε, συνεχίζουμε!
Αυτή η ημέρα είναι και πολιτική και υπαρξιακή. Μιλάμε για το δικαίωμα στο να αγαπάμε, να μεγαλώνουμε οικογένειες, να εργαζόμαστε, να κυκλοφορούμε ελεύθερα , στο να υπάρχουμε χωρίς φόβο. Να έχουμε λόγο για το πώς φτιάχνεται ο κόσμος στον οποίο ζούμε. Ο δικός μας κόσμος!
Ζητάμε ένα εκπαιδευτικό σύστημα χωρίς διακρίσεις. Ένα σύστημα υγείας που δεν στιγματίζει τα τρανς και φυλοδιαφορετικά άτομα. Έναν ποινικό κώδικα που θα αναγνωρίζει τα εγκλήματα μίσους και δεν θα τα συγκαλύπτει και έναν ατόφιο αντιρατσιστικό νόμο που θα μπορεί να καταπολεμά τη ρητορική μίσους και τον ρατσιστικό λόγο. Ζητάμε, με όλη τη δύναμη της ύπαρξής μας, ίσα δικαιώματα στην πράξη, όχι στα χαρτιά.
Η Ευρωπαϊκή οικογένεια μπορεί και πρέπει να είναι ασπίδα!
Μέσα σε αυτή την αβεβαιότητα, υπάρχει όμως και ελπίδα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά τις αντιφάσεις της, παραμένει ένα θεσμικό ανάχωμα. Η Χάρτα Θεμελιωδών Δικαιωμάτων, το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, οι ευρωπαϊκές Οδηγίες κατά των διακρίσεων είναι τα όπλα μας.
Δεν θα σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε ώστε η Ευρώπη να παραμείνει χώρος δημοκρατίας, ελευθερίας και ανθρώπινης αξιοπρέπειας, χωρίς εξαιρέσεις.
Γιατί όσο υπάρχουν ελεύθεροι άνθρωποι που ονειρεύονται, όσο υπάρχουν φωνές που αντιστέκονται, η ιστορία δεν έχει τελειώσει.
Το αύριο δεν το φοβόμαστε. Το χτίζουμε. Μας ανήκει!!!
