Χθες, γύρω στις 4 το απόγευμα, ένα κουήρ άτομο δέχθηκε βίαιη ομοτρανσφοβική επίθεση στον σταθμό του ηλεκτρικού «Αττική» από τρία νεαρά αγόρια.
Λίγες ώρες μετά, επικοινώνησα με το άτομο που δέχθηκε την επίθεση, αφενός για να δω αν ήταν καλά κι αν χρειαζόταν κάτι αφετέρου για να καταγράψω το περιστατικό. Αφού με διαβεβαίωσε ότι είναι καλά με ενημέρωσε για ένα story που θα κάνει στον λογαριασμό του στο Instagram, με πληροφορίες για το περιστατικό.
Το αναδημοσιεύω, όπως το έγραψε:
«Δεν γράφω αυτό το κείμενο για να προκαλέσω λύπηση. Το γράφω γιατί δεν θέλω να φοβάμαι. Το γράφω γιατί δεν πρέπει να φοβόμαστε. Όλοι έχουμε δικαίωμα να υπάρχουμε, να αντιστεκόμαστε, να κυκλοφορούμε, να ζούμε ελεύθερα. Όσο περισσότεροι μιλάμε, τόσο λιγότερο θα μένουν ατιμώρητοι.
Στις 3 Μάϊου 2025 ακόμα γύρω στις 4 το απόγευμα, επιβιβάστηκα στον ηλεκτρικό από τον σταθμό «Κάτω Πατήσια», με προορισμό το κέντρο της Αθήνας. Κατέβηκα στη στάση «Αττική», για να αλλάξω γραμμή και να πάω στο μετρό. Ο συρμός είχε σταματήσει εκεί για περίπου 6 λεπτά. Κατευθυνόμουν προς το μετρό, όταν πέρασα μπροστά από ένα βαγόνι με ανοιχτή πόρτα.
Μέσα κάθονταν τρία νεαρά άτομα, που κάπνιζαν να ανενόχλητα μέσα στο βαγόνι. Καθώς περνούσα, άρχισαν να με κοιτούν έντονα και να λένε σχόλια με σαφές ρατσιστικό υπονοούμενο. Προσπάθησε να τους αγνοήσω, να μην δώσω σημασία.
Όμως, λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες του συρμού, ένας από αυτούς μου πέταξε το τσιγάρο του. Εκεί γύρισα και του είπα: «τι πρόβλημα έχεις ρε μαλάκα;».
Οι πόρτες έκλεισαν για ένα δύο δευτερόλεπτα και μετά ξανά άνοιξαν πιθανότατα επειδή ο οδηγός είδε την ένταση. Και τότε ξεκίνησε η επίθεση. Πετάχτηκαν έξω, με περικύκλωσαν και άρχισαν να με χτυπούν με γροθιές και κλωτσιές. Με βρίζανε με χτυπούσαν στο πρόσωπο, στο σώμα, ακόμα και στο κεφάλι. Ήταν βάναυσοι, επιθετικοι και αισθάνονταν πλήρως ανέγγιχτοι.
Όλα αυτά συνέβησαν μπροστά σε επιβάτες, μέσα σε έναν δημόσιο σταθμό, μέρα μεσημέρι. Κανείς δεν παρενέβη.
Το περιστατικό καταγγέλθηκε και έχει ήδη σχηματιστεί δικογραφία. Αλλά το να υπάρχει μια δικογραφία δεν σημαίνει ότι τελείωσε. Γιατί τέτοιες επιθέσεις δεν είναι μεμονωμένες. Δεν είναι εξαιρέσεις. Είναι η απόδειξη ότι κάποιοι νιώθουν ελεύθεροι να επιτεθούν με μίσος, χωρίς να φοβούνται τις συνέπειες.
Η σιωπή προστατεύει τους θύτες. Η φωνή μας, τους επόμενους πιθανούς στόχους».
