Πέντε γυναίκες στη σκηνή του Κολωνακίου μιλούν χωρίς κραυγές, αλλά με αλήθεια. Το “Vaginahood” δεν χαϊδεύει, δεν καταγγέλλει — αποκαλύπτει. Και εκεί, μέσα στο πιο “ευπρεπές” κομμάτι της πόλης, σκάει μια γροθιά ευγένειας, ορατότητας, λυτρωτικού γέλιου, θάρρους και Ανάσας.
της Άννας Κουρουπού
Η συμμετοχή μου στο θεατρικό έργο Vaginahood είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια καλλιτεχνική εμπειρία. Είναι μια στιγμή ορατότητας, μια πράξη αποκατάστασης, μια μικρή γροθιά μέσα στο ίδιο το Κολωνάκι – εκεί όπου για δεκαετίες έμοιαζε αδιανόητο να ακουστούν οι δικές μας ιστορίες.
Δέχτηκα χωρίς δεύτερη σκέψη το κάλεσμα της Ζέτας Δούκα και Δώρας Χρυσικού. Δυο γυναίκες που έχουν δώσει τα διαπιστευτήρια τους, αν μη τι άλλο σε ότι αφορά τη στήριξη, την αλληλεγγύη και την ζωογόνηση σε ευάλωτους, αδύναμους, «μοναχικούς» ανθρώπους ,αφήνοντας μάλιστα στον καναπέ τους το όποιο προνόμιο διαθέτουν – πολλές φορές με προσωπικό κόστος.
Στη σκηνή στέκονται πέντε γυναίκες: η Μαριάνθη – μια γυναίκα της σύγχρονης εποχής, πολυεργαλείο, εργαζόμενη μητέρα χωρίς σύντροφο.
Θα την αποκαλέσεις εύκολα νευρωτική, γιατί προφανώς και είναι αλλά ίσως αναρωτηθείς γιατί…
Η Ρόζα – μια νέα γυναίκα δυναμική, με σεξαπίλ που αναδεικνύει με κάθε τρόπο και σε κάθε ευκαιρία. Σεξομανής δικηγόρος – γυναίκα κυνηγός σε ένα καθαρά ανδροκρατούμενο περιβάλλον.
Και πίνει πολύ.
Θα μπορούσες να την αποκαλέσεις αλκοολική, γιατί ίσως είναι, αλλά ίσως αναρωτηθείς γιατί…
Η Λίνα – η πιο νέα, η πιο αλέγρα της παρέας. Σερβιτόρα στο Vaginahood με όνειρο και σπουδές να γίνει ηθοποιός. Και έγινε. Μα την «ξέρασε» ο χώρος. Ή τον αποποιήθηκε η ίδια.
Με σημάδια στο σώμα της από αυτοάνοσα, που τα μετέτρεψε και αυτά σε τέχνη.
Θα την αποκαλέσεις υπέρμετρη, οριακή. Και είναι. Ίσως αναρωτηθείς γιατί…
Η Πίτσα – μια γυναίκα 74 ετών που οργώνει τη ζωή και τα μαλλιά γυναικών και ανδρών,αφού είναι κομμώτρια. Μια γυναίκα που γνώρισε τον αληθινό έρωτα και το σεξ, μετά τον θάνατο του άντρα της με έναν κατά πολύ νεότερο της, βιώνοντας τα χρόνια των νιάτων της γύρω στα 60.
Ίσως την αποκαλέσεις ετεροχρονισμένη, ασύμφωνη με τα πρέπει της ηλικίας. Και μάλλον είναι. Θα αναρωτηθείς σίγουρα γιατί…
Και εγώ, μια τρανς γυναίκα ανάμεσά τους – όχι ως «ιδιαιτερότητα», αλλά ως ισότιμη παρουσία.
Αυτό, όσο κι αν φαίνεται αυτονόητο, δεν ήταν ποτέ. Γιατί οι τρανς γυναίκες σπάνια υπήρξαν κομμάτι της θεατρικής κανονικότητας· κι όμως, τώρα στεκόμαστε εκεί, χωρίς φτιασιδώματα, χωρίς εξηγήσεις, και μιλάμε για όσα συνήθως σωπαίνονται.
Μια τρανς γυναίκα ανάμεσα στις ζωές, τις αξιοπρέπειες, τα ξεγυμνώματα και τις αλήθειες τεσσάρων «κανονικών» γυναικών.
Ίσως την αποκαλέσεις παράταιρη, «ξένο σώμα».
Αλλά δεν είναι. Σίγουρα θα αναρωτηθείς γιατί…
Επίσης, το μόνο σίγουρο είναι πως θα πάρεις όλες τις απαντήσεις.
Το Vaginahood είναι ένα έργο που δεν φοβάται τη σκληρή αλήθεια. Δεν βρίζει, δεν σιχτιρίζει, δεν δείχνει με το δάχτυλο τους άντρες – τους κοιτάζει κατάματα. Μιλά για την πατριαρχία όχι σαν αφηρημένο σχήμα, αλλά σαν πληγή που αφορά όλους μας: γυναίκες, τρανς, άντρες. Γιατί, στο βάθος, εκείνοι είναι που μαθαίνουν από παιδιά να φοβούνται τη θηλυκότητα μέσα τους, να τη χλευάζουν, να τη σκοτώνουν. Και γι’ αυτό, θα έπρεπε να δουν την παράσταση περισσότερο οι άντρες παρά οι γυναίκες.
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το να ανεβαίνει μια ομάδα τόσο διαφορετικών γυναικών στη σκηνή του Κολωνακίου και να μιλά με αλήθεια, χωρίς διδακτισμό, είναι σχεδόν επαναστατικό. Είναι μια σπάνια στιγμή όπου η τέχνη δεν «εκπροσωπεί» απλώς – συμμετέχει.
Για μένα, το Vaginahood είναι μια πράξη συμφιλίωσης: ανάμεσα στο σώμα και τη φωνή, στο παρελθόν και το παρόν, στο γυναικείο και το ανθρώπινο. Είναι η απόδειξη ότι όταν μιλάμε αληθινά, δεν χρειάζεται να φωνάζουμε. Αρκεί να στεκόμαστε – και να υπάρχουμε.
Για όλες εκείνες που δεν είχαν ποτέ σκηνή – ούτε μικρόφωνο, ούτε κοινό. Μόνο φωνή.
—
Για όλες μας που μάθαμε να υπάρχουμε χωρίς άδεια.
—
Για τις γυναίκες που έγιναν ο καθρέφτης της κοινωνίας – και τον έσπασαν.
—
Για εκείνες που επιβίωσαν, για εκείνες που χάθηκαν, για εκείνες που τώρα μιλούν.
—
Γιατί κάθε φορά που μια γυναίκα μιλά, κάπου αλλού μια άλλη παύει να φοβάται.
