Είμαι γυναίκα, έχω κοιλίτσα, έχω κυτταρίτιδα και ραγάδες, ξεχνάω ή βαριέμαι να ξυριστώ και τα έχω πολύ καλά με τον εαυτό μου. Αν θέλω να βγω φωτογραφίες και να τις αναρτήσω στα social media, θα το κάνω. Αν θέλω να μην ξυρίσω ποτέ ξανά τη μασχάλη μου, θα το κάνω. Αν θέλω να δείξω τις ραγάδες μου που μου δίδαξαν να αγαπάω και να φροντίζω το σώμα μου, θα το κάνω.
Όλοι οι άνθρωποι έχουμε δικαίωμα να αγαπάμε τον εαυτό μας και οφείλουμε να είμαστε περήφανοι γι’ αυτόν. Κάθε σημείο του σώματός μας, είναι δικό μας και μας κάνει ξεχωριστούς. Το ότι τα πρότυπα ομορφιάς της κ. Λατινοπούλου είναι διαφορετικά δε σημαίνει τίποτα παραπάνω από το ότι οφείλει να τα τηρεί η ίδια, για τον εαυτό της. Δεν θα μπω καν στη διαδικασία να αναλύσω το γιατί η ίδια έχει τέτοιες αντιλήψεις, ο εσωτερικευμένος μισογυνισμός είναι κάτι που πρέπει να το ψάξει εκείνη όταν και αν το θελήσει.
Κανένας άνθρωπος δεν οφείλει να πληροί τα «αισθητικά κριτήρια» ενός άλλου. Κανένας άνθρωπος δεν χρωστάει και δεν θα πρέπει να λογοδοτεί για το πώς επιλέγει να είναι, να υπάρχει, να ζει τη ζωή του. Κανένα σώμα – και λυπάμαι που το λέω εν έτει 2021 – δεν είναι ιδιοκτησία τρίτων. Και η κοινωνία έχει αρχίσει και ξυπνάει επιτέλους και το αποδέχεται και κυρίως, το εξυμνεί.
Η διαφορετικότητα, η μοναδικότητα, η ελεύθερη έκφραση αποτελούν θεμελιώδη δικαιώματα για όλους τους ανθρώπους. Η αξύριστη μασχάλη είναι απλώς μία ‘φυσιολογική, κανονική’ μασχάλη. Η κυτταρίτιδα είναι ‘εναπόθεση νερού και λίπους ανάμεσα στο δέρμα και στον υποδόριο ιστό’ και οι πανάδες είναι ‘περιοχές του δέρματος με πιο σκούρο χρώμα’. ΔΕΝ είναι λόγοι ντροπής. ΔΕΝ αποτελούν κριτήρια αποδοχής ή αποδοκιμασίας.
Αν κάποι@ έχει πρόβλημα με τη μασχάλη σου, κυριολεκτικά ΑΥΤ@ έχει το πρόβλημα, όχι εσύ. Εσύ (και η μασχάλη σου) είσαι τέλει@ όπως ακριβώς είσαι!
Γράφει η Αφρoδίτη Πετρίδου
