Από παιδί είχα καταλάβει πως δεν ήμουν σαν τα άλλα κοριτσάκια. Δεν έπαιζα με κούκλες και κουζινικά αλλά με κάστρα και ήμουν με μια μπάλα στα πόδια από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. Παρέα έκανα πάντα με αγόρια. Τους καταλάβαινα και με καταλάβαιναν καλύτερα απ’ τα κορίτσια.
Οι πρώτες σκέψεις για το αν προτιμώ τα αγοράκια ή τα κοριτσάκια (ή και τα δύο) ήρθαν στο γυμνάσιο, όταν η τότε κολλητή με αφορμή ένα φιλικό (ειλικρινά φιλικό :P ) άγγιγμα στο μπούτι, άρχισε να πετάει υπονοούμενα περί λεσβίας. Σκέψεις που στριφογύριζαν για καιρό στο κεφάλι μου.
Λένε ότι μια στιγμή μπορεί να σου αλλάξει τη ζωή. Αυτό ήταν λοιπόν, μια στιγμή και μια απλή ματιά ήταν αρκετή για να καταλάβω πως κάτι άλλαξε μέσα μου μια ήρεμη βραδιά σε μια παραλία, κοιτώντας την κοπέλα που έφερε τα πάνω κάτω χωρίς να κάνει απολύτως τίποτα.
Οι μήνες που ακολούθησαν ήταν μία διαρκής πάλη. Πάλη με τις πανελλήνιες, πάλη με την οικογένεια, αλλά κυρίως πάλη με τον ίδιο μου τον εαυτό. Προσπαθούσα να καταλάβω γιατί να συμβαίνει αυτό σ’ εμένα, γιατί να πρέπει να αντιμετωπίσω κάτι τόσο δύσκολο και -κατά πολλούς- κατακριτέο. Πέρασαν πολλοί μήνες σκέψεων και πίεσης μέχρι να καταφέρω να παραδεχτώ στον εαυτό μου πως ‘ναι, είμαι λεσβία’, και τότε άρχισα να σκέφτομαι πως και αν θα το πω στους φίλους (φυσικά ούτε λόγος για τους γονείς τότε). Κυριεύτηκα από φόβο στη σκέψη της απόρριψης, της κοροϊδίας και ό,τι άλλο έρχεται μαζί με την παραδοχή.
Όπως αποδείχθηκε όμως δεν είχα λόγο να φοβάμαι. Το πρώτο coming out έγινε έμμεσα στα δύο πιο κοντινά μου άτομα. Έμμεσα γιατί πριν βρω το κουράγιο να τους το πω με έβγαλαν από τη δύσκολη θέση λέγοντας μου πως κάτι είχαν καταλάβει. Το να με αποδέχονται και να στέκονται δίπλα μου από την αρχή τα άτομα που υπεραγαπώ και μ’ αγαπάνε όπως και πριν, αν όχι περισσότερο, μου έδωσε όλη τη δύναμη που χρειαζόμουν αρχικά. Από τότε κι έπειτα το έχω πει σε όσα άτομα θέλω, χωρίς να βιώσω την αρνητική στάση κανενός. Ανεξαιρέτως όλοι οι φίλοι κι οι γνωστοί με αποδέχτηκαν γι’ αυτό που πραγματικά είμαι κι αυτό μου έδωσε το κουράγιο να μιλήσω στον πιο σημαντικό άνθρωπο στη ζωή μου. Ήταν η πιο ειλικρινής συζήτηση που έκανα ποτέ με τη μητέρα μου και η αποδοχή της θα σηματοδοτεί μία από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής μου.
Αυτό που έχω καταλάβει μετά από πολλά πλέον coming out είναι πως αν δείχνεις ότι έχεις αποδεχτεί τον εαυτό σου, είσαι καλά με αυτό και νιώθεις ευτυχισμένη/ος, τότε και οι άνθρωποι που σε περιτριγυρίζουν θα καταλάβουν ότι τελικά δεν είναι και τόσο τρομερό. Ή τουλάχιστον έτσι πιστεύω εγώ γιατί μου ήρθαν όλα τόσο εύκολα. Αλλά και πάλι το βασικό είναι να μη ντρέπεσαι γι’ αυτό που είσαι και να μη φοβάσαι να το δείχνεις και στους άλλους!
Φ.Μ. φοιτήτρια
Χαίρετε! Είμαστε η Χαρά τρε Κάπως και η Μαρία Μάζη και είμαστε οι επιμελήτριες του «Και μετά τι έγινε;» ! Για όσες και όσους δεν το ξέρουν από πιο παλιά, τι είναι όμως αυτό;Είναι οι ιστορίες μας, οι ιστορίες σας, για το πώς καταλάβαμε και πώς είπαμε στους άλλους ότι έχουμε διαφορετικές απ τις δικές τους προτιμήσεις. Ότι είμαστε ΛΟΑΤΚ (LGBTIQ)* βρε αδερφέ! Ίσως και μερικές συμβουλές στο “Νομίζω ότι είμαι λεσβία/γκέι/μπάι/τρανς* και δεν ξέρω τι να κάνω.”
Διαβάστε άφοβα και μοιραστείτε και τη δική σας ιστορία μαζί μας! (αφήνοντας ένα δυο στοιχεία, ηλικία, πόλη και ενασχόληση ασπούμε) Όσοι φίλοι/ες ετερόφυλοι/ες , είναι ευπρόσδεκτοι/ες να μας πουν τι σκέφτηκαν/ένιωσαν όταν τους είπε κάποιος/α δικός/ή τους ότι είναι LGBTIQ.
ΥΓ. Και έτσι απλά για να μη μπερδευόμαστε, ο όρος “coming out” δεν έχει να κάνει μόνο με το να “πω στους γονείς μου ότι είμαι γκέι/λεσβία/μπάι/τρανς/κουήρ” αλλά κυρίως να το παραδεχτώ στον εαυτό μου και μετά να το εξωτερικεύσω, αρχικά σε στενούς φίλους και στη συνέχεια σε όσους κρίνω πως θέλω να ξέρουν.Το mail μας είναι : [email protected]
* Lesbian Gay Bisexual Trans Intersex Queer
Λεσβίες Ομοφυλόφιλοι Αμφιφυλόφιλοι/ες Τρανς*
