Ήταν πριν λίγες εβδομάδες, όταν αρκετά μέλη της ελληνικής ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας (κυρίως γκέι άνδρες) θέλησαν να σχολιάσουν θετικά ένα κείμενο που έγραψε ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Κωνσταντίνος Μπογδάνος, στην Καθημερινή.
Το κείμενο αυτό διαχειριζόταν την πιθανότητα νομιμοποίησης των γκέι γάμων στην Ελλάδα (σ.σ. από την υπάρχουσα κυβέρνηση), θέτοντας μάλιστα ένα συγκεκριμένο πολιτικό πλαίσιο, στο οποίο οι “συντηρητικοί φιλελεύθεροι” υποστηρίζουν τον θεσμό του γκέι γάμων έναντι των “ακραίων και μισαλλόδοξων φανατικών της αριστεράς”, που δεν τόλμησαν να τον ψηφίσουν. Βέβαια κανείς δε σχολίασε, ότι πουθενά δεν αναφέρεται η δυνατότητα παιδοθεσίας (ευγενικά όλοι το αποφεύγουν), αλλά αυτό θα το συζητήσουμε άλλη φορά.
Αυτό το πολιτικό πλαίσιο σχολίασαν λοιπόν και πολλά μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, εξαίροντας μάλιστα τον συγκεκριμένο βουλευτή για το κείμενο του, αγνοώντας πλήρως το φασιστικό παρελθόν του, τις αναδημοσιεύσεις από τους δολοφόνους του Ζακ, τα σχόλια του για τανκς και νησιά εξορίας μεταναστών. Μόλις εχθές, ο εν λόγω βουλευτής συμμετείχε σε συγκέντρωση, με το υπόδικο Ηλία Κασιδιάρη, στην πλατεία Βικτωρίας, ενάντια στους πρόσφυγες. Η συγκέντρωση αυτή είχε δημοσιευτεί και στην ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής.
Αλλά τι σημασία έχει; Είναι σαφές πως υποστηρίζει τους γκέι γάμους κι αυτό εμάς μας αρκεί, σωστά; Μας αρκεί κάποιος να υποστηρίζει ΚΑΠΟΙΑ από τα δικαιώματα της κοινότητά μας, έστω κι αν εναντιώνεται σ΄αυτά κάποιας άλλης;
Προσωπικά δεν μου αρκεί. Είμαι απ΄αυτούς που πιστεύουν πως τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι καθολικά και αδιαίρετα και δεν μπαίνουν στο ζύγι. Πάρε εσύ 2, εσύ 1 και εσύ τίποτα… Όπως πιστεύω πως η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα πρέπει να στέκεται αλληλέγγυα σε άλλες ευάλωτες κοινότητες, όπως είναι αυτή τη στιγμή οι πρόσφυγες/μετανάστες και να μην κωφεύει όταν τα δικαιώματά τους καταπατούνται.
Και να το πω πιο απλά, για να το καταλάβουμε. Δεν αρκεί κάποιος να λέει ότι υποστηρίζει τους γκέι γάμους για να θεωρηθεί σύμμαχος της ΛΟΑΤ+ κοινότητας. Αντιθέτως, πρέπει η αναγνώριση των δικαιωμάτων μας να πηγάζει από το γενικότερο σεβασμό στις ανθρώπινες αξίες. Όταν, λοιπόν, βρίσκεσαι σε συγκεντρώσεις σαν τις χθεσινές, φυσικά και δεν τρέφεις κανέναν σεβασμό σ’ αυτές. Μόνο μίσος.
Αυτό είναι το μοναδικό πολιτικό πλαίσιο που χρειαζόμαστε.
