Ένα κουήρ άτομο δέχθηκε επίθεση τον περασμένο Σάββατο σε σταθμό του ΗΣΑΠ. Τις επόμενες μέρες το περιστατικό έγινε αντικείμενο σχολιασμού από κάποιες εκπομπές.
Κάποιες από αυτές προβληματίστηκαν μέχρι και με την εμφάνιση του θύματος, ενώ κάποιες άλλες έσπευσαν να τονίσουν ότι πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό (με τη δικαιολογία, «ναι, αλλά δεν είσαστε όλοι ομοφοβικοί»). Φυσικά υπήρξαν και κάποιες -ελάχιστες- εκπομπές (π.χ. αυτή της Γιάμαλη), που αντιμετώπισαν με σοβαρότητα το περιστατικό, αλλά με αυτές θα ασχοληθούμε άλλη φορά.
Ας ξεκαθαρίσουμε, τώρα, κάποια πράγματα, προσπαθώντας να δώσουμε μια απάντηση σε όλες αυτές τις βλακείες που ακούστηκαν από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες.
Καταρχάς, να πούμε πως οποιαδήποτε επίθεση και τα κίνητρά της χαρακτηρίζει πάντα τον θύτη και ποτέ το θύμα. Κοινώς, δεν έχει ποτέ καμία σημαία το τι φορούσε ή δεν φορούσε το θύμα, το τι ή το τι δεν έκανε. Οποιαδήποτε σκέψη προς αυτή την κατεύθυνση συνιστά άμεσο ή έμμεσο victim blaming και καταλήγει να ξεπλένει το θύτη/τους θύτες.
Αφού το καταλάβαμε αυτό ας περάσουμε στη δεύτερη μπούρδα και συγκεκριμένα σ’ αυτή που αναφέρεται στα «μεμονωμένα περιστατικά». Η ομοφοβία και η τρανσφοβία, ακριβώς όπως και ο σεξισμός αναφέρονται σε καταστάσεις συστηματικής κακοποίησης. Κακοποίηση που βασίζεται σε παγιωμένες κοινωνικές αντιλήψεις και που πυροδοτούν τέτοιες επιθέσεις. Καθόλου, λοιπόν, μεμονωμένα δεν είναι αυτά τα περιστατικά. Συστηματικά είναι και οφείλονται στα επικίνδυνα στερεότυπα της κοινωνίας. Αρκεί κάποιος να δει τις επίσημες καταγραφές εγκλημάτων ρατσιστικής βίας και θα το καταλάβει. Στο σημείο αυτό να προσθέσω επίσης ότι, όταν τόσα πολλά άτομα παρακολουθούν μια επίθεση και κανένα δεν κάνει κάτι… αυτός είναι ένας καλός λόγος να αρχίζουμε να προβληματιζόμαστε για το πόσο ομο/τρανσφοβική είναι πράγματι η κοινωνία μας.
Ας περάσουμε τώρα σε ένα άλλο θέμα και συγκεκριμένα σε αυτό της Eurovision, η οποία αποφάσισε να καταστήσει σαφές ότι ο διαγωνισμός είναι ένα «μη πολιτικό γεγονός, απαγορεύοντας τη χρήση όλων των σημαιών, πλην αυτών της κάθε χώρας.’
Σαφώς και η απαγόρευση αυτή αφορά μόνο στις εθνικές αποστολές και όχι στον κόσμο που θα βρεθεί εκεί. Αυτό, φυσικά, δεν το κάνει λιγότερο κακό. Αφενός, γιατί (και να ήθελε) η Eurovision δεν έχει κανένα δικαίωμα να απαγορεύσει στον κόσμο που θα βρεθεί στον χώρο να χρησιμοποιεί τις σημαίες που επιθυμεί, αφετέρου γιατί έτσι εξασφαλίζει ότι η προβολή άλλων σημαιών όπως π.χ. της Παλαιστινιακής ή αυτών που αναφέρονται στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα, δεν θα έχουν αρκετό τηλεοπτικό χρόνο. Όταν για παράδειγμα πέρυσι το Nemo γιόρτασε τη νίκη του κρατώντας τη σημαία της non – binary ταυτότητας, όλα τα κανάλια που μετέδιδαν τον διαγωνισμό φιλοξένησαν αυτή την εικόνα. Με αυτήν όμως την απαγόρευση, οι άνθρωποι της Εurovision εξασφαλίζουν (ή έτσι πιστεύουν) ότι κάτι τέτοιο δεν θα ξανασυμβεί.
Ακόμη, τώρα, και να ξεπεράσουμε το πόσο ανόητο είναι να πιστεύεις ότι ένας διαγωνισμός στον οποίο συμμετέχουν τόσες χώρες μπορεί να είναι «ένα μη πολιτικό γεγονός», δεν γίνεται να ξεπεράσουμε ότι με την απαγόρευση αυτή, η Εurovision παίρνει μια απόφαση «πολιτικής φύσεως», καθιστώντας έτσι τον εαυτό της «ένα πολιτικό γεγονός».
Το πρόβλημα, φυσικά, εδώ είναι ότι ακολουθεί την πολιτική ξεπλύματος μιας γενοκτονίας αλλά και μιας ρητορικής που αναγνωρίζει τις ΛΟΑΤΚΙ+ ταυτότητες ως «επικίνδυνες ιδεολογίες». Αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα. Σημασία έχουν μόνο οι -μη πολιτικές- βαθμολογίες των χωρών!
