Για τις μαθητικές παρελάσεις και τις σχετικές οδηγίες τοποθετήθηκαν οι Cool Crips, επισημαίνοντας ότι «οι παρελάσεις είναι μια γιορτή της πειθαρχίας, του αποκλεισμού και της διάκρισης».
Με αφορμή ένα άρθρο που αναφέρει τις οδηγίες για τις μαθητικές παρελάσεις ενόψει της 25ης Μαρτίου – οδηγίες γεμάτες μισαναπηρία – οι Cool Crips προχώρησαν σε μια ανάρτηση στο Facebook, τονίζοντας ότι δεν πρόκειται για «μια γιορτή της ιστορίας».
«Δε χρειάζεται να τις φτιάξουμε αλλά να σταματήσουμε να περπατάμε ή να τσουλάμε σε παράταξη υπό την βοή ενός εμβατηρίου κυρίως σε καιρό πολέμου», τονίζουν.
Ολόκληρη η ανάρτηση των Cool Crips:
Οι μαθητικές παρελάσεις δεν είναι απλώς μία βόλτα ανηλίκων σε παράταξη. Είναι μηχανισμός επιβολής κανονικότητας και αποκλεισμού. Η υπουργική απόφαση που καθορίζει τη συμμετοχή σε αυτές είναι το θέμα του Προβάτου για σήμερα.
Η απόφαση εκδόθηκε το 2000 και φαίνεται πως ισχύει ακόμα, χωρίς να έχει αμφισβητηθεί ή τροποποιηθεί. Αυτό από μόνο του λέει πολλά.
Ας το αναλύσουμε λίγο:
1. «Άρτια εμφάνιση, παράστημα και ήθος»
Αυτή η διατύπωση θέτει ένα συγκεκριμένο πρότυπο σώματος και συμπεριφοράς ως προϋπόθεση για τη συμμετοχή. Και ποιος το κρίνει αυτό; Η νεολαία της ΕΠΕΝ; Οχι, οι καθηγητές Φυσικής Αγωγής. Η ίδια η φράση ορίζει πως κάποιοι μαθητές δεν είναι άξιοι συμμετοχής, βάσει σωματικού πρότυπου, ενισχύοντας το ableism και την αντίληψη ότι μόνο συγκεκριμένα σώματα μπορούν να εκπροσωπήσουν την κοινότητα.
2. Η ξεχωριστή αναφορά στα ανάπηρα παιδιά
Αν οι μαθητές κρίνονται με βάση την «άρτια εμφάνιση», η ειδική πρόβλεψη για τα ανάπηρα παιδιά ουσιαστικά τα τοποθετεί σε ξεχωριστή κατηγορία. Δεν ανήκουν στην «κανονική» επιλογή μαθητών, αλλά είναι μια εξαίρεση που απαιτεί ειδικούς όρους συμμετοχής. Αυτός ο διαχωρισμός είναι το πρόβλημα. Οι ανάπηροι/ες μαθητές/τριες δεν είναι «ξεχωριστές περιπτώσεις» αλλά ισότιμοι/ες με τα υπόλοιπα παιδιά.
3. Η συμμετοχή τους εξαρτάται από τρίτους
Για τα ανάπηρα παιδιά, η συμμετοχή δεν είναι αυτονόητη. Πρέπει πρώτα να εγκριθεί από γονείς και από τον σύλλογο διδασκόντων. Γιατί; Μήπως απαιτείται η ίδια διαδικασία για τα μη ανάπηρα παιδιά; Όχι. Αυτό σημαίνει ότι η συμμετοχή τους δεν είναι δικαίωμα, αλλά κάτι που μπορεί να επιτραπεί – ή και να τους απαγορευτεί.
Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: οι μαθητικές παρελάσεις δεν είναι για όλα τα παιδιά. Επιβεβαιώνουν ποιοι «αξίζουν» να εκπροσωπήσουν το σχολείο και ποιοι όχι.
Αλλά για να πάρουμε και θέση:
Οι παρελάσεις δεν είναι μια «γιορτή της ιστορίας». Είναι μια γιορτή της πειθαρχίας, του αποκλεισμού και της διάκρισης. Και το μόνο που πραγματικά τιμούν, είναι το ποιος ταιριάζει και ποιος περισσεύει. Δε χρειάζεται να τις φτιάξουμε αλλά να σταματήσουμε να περπατάμε ή να τσουλάμε σε παράταξη υπό την βοή ενός εμβατηρίου κυρίως σε καιρό πολέμου.
